Agamia (ptak)
Agamia[10], czapla zielonoskrzydła[11] (Agamia agami) – gatunek dużego ptaka z podrodziny agamii (Agamiinae) w obrębie rodziny czaplowatych (Ardeidae). W Brazylii jest nazywana soco beija-flor (czapla-koliber) ze względu na żywe barwy upierzenia. Jest bliska zagrożenia wyginięciem.
Agamia agami[1] | |||
(J.F. Gmelin, 1789) | |||
Systematyka | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Typ | |||
Podtyp | |||
Gromada | |||
Podgromada | |||
Infragromada | |||
Rząd | |||
Podrząd | |||
Rodzina | |||
Podrodzina | |||
Rodzaj |
Agamia[3] | ||
Gatunek |
agamia | ||
Synonimy | |||
| |||
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[9] | |||
Zasięg występowania | |||
Zasięg występowania
edytujAgamia występuje od wschodniego Meksyku przez Amerykę Centralną i północną Amerykę Południową do północno-wschodniego Ekwadoru, wschodniej Boliwii oraz północnej i środkowej Brazylii[12].
Taksonomia
edytujGatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1789 roku niemiecki zoolog Johann Friedrich Gmelin, nadając mu nazwę Ardea Agami[8]. Okaz typowy pochodził z Kajenny[8]. Takson monotypowy[12][13]. Jedyny przedstawiciel rodzaju Agamia utworzonego w 1853 roku przez niemieckiego zoologa i systematyka Ludwiga Reichenbacha[4]. Rodzaj ten jest wydzielany do monotypowej podrodziny Agamiinae[10].
Etymologia
edytuj- Agamia: epitet gatunkowy Ardea agami J.F. Gmelin, 1789[14].
- Doryphorus: średniowiecznołac. doryphorus „włócznik”, od gr. δορυφορος doruphoros „włócznik, noszący włócznię”, od δορυ doru, δορατος doratos „włócznia”; -φορος -phoros „noszący”, od φερω pherō „nosić”[15].
- Doriponus: gr. δοριπονος doriponos „dzierżący włócznię, potrząsający włócznią”, od δορυ doru, δορατος doratos „włócznia”; πονος ponos „bitwa, trud”[16].
- agami: nazwa Agami oznaczająca w języku rdzennej ludności z Kajenny „leśnego ptaka”, być może odnosiła się do gruchaczy (Psophia)[17].
Morfologia
edytujDługość ciała 60–76 cm; masa ciała 475–580 g[12]. Charakterystyczne kasztanowe upierzenie na szyi (z biała centralną linią) i w dolnych partiach, zielone skrzydła, niebieskie pióra w okolicach głowy i ogona. Krótkie jak na czaplę nogi, długi, cienki dziób i skóra w okolicy oczu są żółte. Samiec i samica podobne.
Ekologia
edytujTen gatunek wybiera na siedliska leśne bagna lub mokradła. Gniazduje na drzewach, w koloniach, które mogą liczyć nawet do 100 gniazd. Normalny lęg to 2 niebieskawe jaja.
Odżywia się brodząc w płytkiej wodzie, najczęściej w zacienionym miejscu, rzadko zapuszcza się na otwartą wodę. Szukając pożywienia czatuje nieruchomo lub powoli śledzi ofiarę. Poluje na ryby, ale także na żaby, małe gady i ślimaki.
Status zagrożenia
edytujMiędzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) od 2023 roku klasyfikuje agamię jako gatunek bliski zagrożenia (NT, Near Threatened); wcześniej, od 2012 roku klasyfikowano ją jako gatunek narażony (VU, Vulnerable), a od 2004 roku jako gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern). Liczebność populacji, według szacunków organizacji Wetlands International z 2022 roku, mieści się w przedziale 10–25 tysięcy dorosłych osobników. Głównym zagrożeniem dla gatunku jest przyspieszające wylesianie w dorzeczu Amazonki w celu uzyskania terenów pod hodowlę bydła i produkcję soi, co ułatwia rozbudowa sieci drogowej. Ptak ten może być również narażony na kłusownictwo[9].
Uwagi
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Agamia agami, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b G. Sangster, J.A. Kushlan, S.M.S. Gregory & E.C. Dickinson. Agamiinae, a new family-group name for the Agami Heron Agamia agami (Ardeidae). „Avian Systematics”. 1 (4), s. 45–49, 2023. (ang.).
- ↑ Agamia, [w:] Integrated Taxonomic Information System [dostęp 2021-04-02] (ang.).
- ↑ a b H.G.L. Reichenbach: Avium systema naturale. Das natürliche system der vögel mit hundert tafeln grösstentheils original-abbildungen der bis jetzt entdecken fast zwölfhundert typischen formen. Vorlaüfer einer iconographie der arten der vögel aller welttheile. Dresden und Leipzig: Expedition der vollständigsten naturgeschichte, 1850, s. xvi. (niem.).
- ↑ J.A. Kushlan & J.A. Hancock: The Herons. Oxford: Oxford University Press, 2005, s. 17–20, seria: Bird Families of the World. ISBN 0-19-854981-4. (ang.).
- ↑ a b A. Reichenow. Systematisclie Uebersicht der Schreitvögel (Gressores), einer natürlichen, die Ibidae, Ciconidae, Phoenicopteridae, Scopidae, Balaenicipidae und Ardeidae umfassenden Ordnung. „Journal für Ornithologie”. Vierte Folge. 25, s. 259, 1877. (niem.).
- ↑ a b F. Heine & A. Reichenow: Nomenclator Musei Heineani Ornithologici; Verzeichniss der Vogel-Sammlung des Kgl. Oberamtmanns Ferdinand Heine. Berlin: R. Friedländer & Sohn, 1890, s. 308. (łac.).
- ↑ a b c J.F. Gmelin: Caroli a Linné. Systema naturae per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis. Wyd. 13. T. 1. Cz. 2. Lipsiae: impensis Georg. Emanuel. Beer, 1789, s. 629. (łac.).
- ↑ a b Agamia agami, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ a b Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Ardeidae Leach, 1820 – czaplowate - Herons (wersja: 2023-03-12). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2023-04-20].
- ↑ P. Mielczarek & W. Cichocki. Polskie nazewnictwo ptaków świata. „Notatki Ornitologiczne”. Tom 40. Zeszyt specjalny, s. 29, 1999. ISSN 0550-0842.
- ↑ a b c A. Martínez-Vilalta, A. Motis, G.M. Kirwan & C.J. Sharpe: Agami Heron (Agamia agami). W: J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D.A. Christie & E. de Juana (red.): Handbook of the Birds of the World Alive. Barcelona: Lynx Edicions, 2020. [dostęp 2020-05-09]. (ang.).
- ↑ F. Gill, D. Donsker, P. Rasmussen (red.): Ibis, spoonbills, herons, hamerkop, shoebill, pelicans. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-02-18]. (ang.).
- ↑ The Key to Scientific Names ↓, Agamia [dostęp 2018-07-17] .
- ↑ The Key to Scientific Names ↓, Doryphorus [dostęp 2018-07-17] .
- ↑ The Key to Scientific Names ↓, Doriponus [dostęp 2018-07-17] .
- ↑ The Key to Scientific Names ↓, Agami [dostęp 2018-07-17] .
Bibliografia
edytuj- S.L. Hilty: Birds of Venezuela. Princeton University Press, 2002. ISBN 978-0713664188. (ang.).
- The Key to Scientific Names, J.A. Jobling (red.), [w:] Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca (ang.).
Linki zewnętrzne
edytuj- Zdjęcia, nagrania głosów i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).