Adam Walczak (partyzant)
Adam Walczak ps. „Nietoperz” (ur. 21 października 1915 w Berlinie, zm. 3 kwietnia 2003 w Gdańsku) – oficer piechoty Wojska Polskiego i Armii Krajowej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 podpułkownik
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1935–1945 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca brygady |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
       
| |
Życiorys
edytujUrodził się w rodzinie Leona i Marii z Jankowiaków[1]. W 1919 roku razem z rodzicami wrócił do Polski. W 1925 roku wstąpił do harcerstwa.
Od 20 września 1935 roku szkolił się na Dywizyjnym Kursie Podchorążych Rezerwy 4 DP przy 67 pułku piechoty w Brodnicy. Od 1 października 1936 roku uczył się w Szkole Podchorążych Piechoty w Komorowie. Ukończył ją w październiku 1938 roku i otrzymał przydział do 77 pułku piechoty w Lidzie[1].
W szeregach tego pułku walczył w kampanii wrześniowej 1939 roku. Po kampanii wrześniowej internowany w Birsztanach. Z obozu dla internowanych uciekł i rozpoczął działalność w Służbie Zwycięstwu Polski. W lipcu 1942 roku został aresztowany. Po raz kolejny uciekł z transportu i zameldował się do służby w Komendzie Okręgu Wilno AK[1]. Został komendantem Obwodu Oszmiana – Południe. W Rakowie zorganizował oddział partyzancki i w lutym 1944 roku wymaszerował w pole. „Grupę Dąb” przeformowano w 13 Brygadę AK, a dowództwo nad nią objął „Nietoperz”.
W lipcu 1944 roku na czele brygady walczył o Wilno. Uniknął rozbrojenia przez NKWD i na czele swojego oddziału przebił się do Puszczy Rudnickiej, a następnie do Puszczy Nackiej, gdzie rozwiązał 13 Brygadę. W styczniu 1945 roku wyjechał do Białegostoku i dalej do Torunia. Był poszukiwany przez Urząd Bezpieczeństwa. Wielokrotnie zmieniał miejsca pobytu[1].
W 1978 roku przeszedł na emeryturę. Napisał monografię 13 Mołodeczańskiej Brygady Armii Krajowej. W 1993 roku został wybrany do Rady Naczelnej Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej.
Awanse
edytuj- podporucznik – 1938
- porucznik – 1942
- kapitan - 1944
- major - 21 lipca 1999
- podpułkownik - 20 września 1999
Ordery i odznaczenia
edytujPierwotny wykaz orderów i odznaczeń podano za: Danuta Szyksznian Jak dopalał się ogień biwaku. s. 456
Uwagi
edytuj- ↑ 3 maja 1944 podczas inspekcji zgrupowania „Jaremy", „Gen Wilk" udekorował „Nietoperza" Krzyżem Walecznych.
Przypisy
edytujBibliografia
edytuj- Danuta Szyksznian: Jak dopalał się ogień biwaku. Szczecin: Wydawnictwo Promocyjne „Albatros”, 2009. ISBN 978-83-88038-68-6.