Adam Szegidewicz

oficer Wojska Polskiego

Adam Szegidewicz (ur. 25 kwietnia 1924 w Baranowiczach, zm. 6 października 1995 w Warszawie) – pułkownik dypl. inż. Wojska Polskiego, z pochodzenia polski Tatar[1].

Adam Szegidewicz
Ilustracja
pułkownik dypl. inż. pułkownik dypl. inż.
Data i miejsce urodzenia

25 kwietnia 1924
Baranowicze

Data i miejsce śmierci

6 października 1995
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

19441988

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Stanowiska

komendant Wyższej Oficerskiej Szkoły Wojsk Inżynieryjnych im. gen. Jakuba Jasińskiego

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Srebrny Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”

Kariera wojskowa

edytuj

Do wojska wcielony wiosną 1944. Słuchacz Oficerskiej Szkoły Saperów w Przemyślu, którą ukończył w kwietniu 1945. W stopniu podporucznika przydzielony do 18 batalionu saperów 7 Dywizji Piechoty. W ostatnich dniach wojny walczył o Drezno oraz na kierunku Mielnika w Czechach.

Po wojnie walczył z UPA w Bieszczadach, uczestniczył w wytyczaniu granicy państwowej z ZSRR i CSRS. Brał udział w rozminowaniu Dolnego Śląska.

W latach 1945–1951 dowódca kompanii saperów, dowódca 18 bsap 7 Dywizji Piechoty. W latach 1951–1953 szef sztabu 1 pułku pontonowego. W latach 1946–1953 kierował pododdziałami w akcjach powodziowych i przeciwlodowych. W latach 1953–1954 słuchacz Wyższych Kursów Akademickich przy Akademii Sztabu Generalnego WP. W czasie pobytu w ASG w 1954, na skutek zarzutów o wrogość do ZSRR i ukrywanie posiadania olbrzymich majątków na Wschodzie oraz rzekomego przebywania na Zachodzie ojca (wysokiego urzędnika carskiego), ze względów politycznych usunięty z wojska. Po odwołaniu do ministra Obrony Narodowej i długich wyjaśnieniach przywrócony do służby.

W latach 1954–1955 zastępca i szef wojsk inżynieryjnych Śląskiego Okręgu Wojskowego (SOW). W latach 1955–1957 zastępca i komendant Oficerskiej Szkoły Wojsk Inżynieryjnych (październik 1956 – marzec 1957). W latach 1957–1959 słuchacz Akademii Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w Rembertowie.

Po zakończeniu Akademii szef wojsk inżynieryjnych SOW, w latach 1960–1966 szef wojsk inżynieryjnych Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego. W tym czasie kierował budową dróg i mostów przez pododdziały KBW w Bieszczadach. W 1964 ukończył zaocznie Politechnikę Warszawską i uzyskał dyplom inżyniera budownictwa lądowego.

W okresie styczeń 1967 – grudzień 1972 komendant Oficerskiej Szkoły Wojsk Inżynieryjnych i od 1967 Wyższej Oficerskiej Szkoły Wojsk Inżynieryjnych im. gen. Jakuba Jasińskiego.

W latach 1972–1984 szef oddziału w Sztabie Generalnym Wojska Polskiego, a w okresie 1984–1988 prezes Zarządu Głównego Towarzystwa Wiedzy Obronnej. Organizator i współautor Regulaminów Sił Zbrojnych PRL z 1980–1982. Autor szeregu wydawnictw o charakterze wojskowym i specjalnym.

W stan spoczynku przeszedł w 1988[2].

Odznaczenia: Krzyż Oficerski i Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Srebrny Krzyż Zasługi – dwukrotnie, Złota odznaka "Za zasługi dla województwa warszawskiego" (1962)[3], liczne odznaczenia resortowe MON.

Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie[4].

Przypisy

edytuj
  1. Musa Czachorowski: Generalski epizod. tatarzy.pl. [dostęp 2010-11-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-12-08)]. (pol.).
  2. Słownik biograficzny Tatarów polskich XX wieku. s. 173.
  3. Dziennik Urzędowy Wojewódziej Rady Narodowej w Warszawie, nr 11, 15 sierpnia 1962, s. 1.
  4. Wyszukiwarka cmentarna - warszawskie cmentarze

Bibliografia

edytuj