8 Brygada Jazdy (8 BJ) – wielka jednostka kawalerii Wojska Polskiego II RP.

8 Brygada Jazdy
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

lato 1920

Dowódcy
Pierwszy

gen. Stefan Suszyński

Ostatni

płk Stefan Strzemieński

Działania zbrojne
wojna polsko-bolszewicka
bitwa nad Wkrą (14–18 VIII 1920)
bitwa pod Klewaniem (17 IX 1920)
bitwa pod Rudnią Baranowską (11–12 X 1920)
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych

Wojska lądowe

Rodzaj wojsk

Jazda

Podległość

DJ („północna”)
2 Dywizja Jazdy

Brygada sformowana została latem 1920, w Ostrołęce, w składzie trzech pułków ułanów (2, 108 i 115), dywizjonu artylerii konnej (8) i szwadronu tatarskiego. Brygada podporządkowana została dowódcy 2 Dywizji Jazdy, która miała przeciwstawić się bolszewickiemu 3 Korpusowi Kawalerii Gaja. Na froncie ukraińskim walczyła w składzie 2 Dywizji Jazdy płk. Dreszera.

Formowanie

edytuj

W okresie największego nasilenia walk na przedpolach Warszawy generał Józef Haller rozkazem organizacyjnym nr 3826/III z 14 sierpnia 1920 dokonał reorganizacji kawalerii Frontu Północnego i nakazał zorganizowanie dwóch dywizji jazdy. Istniejąca już dywizja północna miała podlegać dowódcy 5 Armii, a jej zadaniem była osłona lewego skrzydła i tyłów ugrupowania obronnego. Tym samym rozkazem wyznaczony został na stanowisko dowódcy dywizji jazdy („północnej”) płk. Gustawa Orlicz-Dreszera[a]. Dysponując 1. i 201. pułkiem szwoleżerów, 2., 108., 115. i 203. pułkiem ułanów, płk Dreszer przydzielił je brygadom: 8. – mjr. Zygmunta Podhorskiego[b] i 9 BJ mjr. Jana Głogowskiego. Większość żołnierzy tych pułków stanowili ochotnicy, słabo wyszkoleni i nie obyci w działaniach bojowych[1].

Działania zbrojne

edytuj

W Nowogrodzie dwa młode pułki brygady nie obroniły przepraw i uległy korpusowi Gaja. 3 sierpnia 2 i 108 pułki ruszyły na Łomżę, lecz w walce zostały zmuszone do wycofania się w kierunku Ostrołęki. 108 pułk poniósł ciężkie straty. Następnego dnia również i 2 pułk pod Nową Wsią – Suskiem musiał ulec. Korpus Gaja po raz pierwszy poczuł jednak mocny opór polskiego kawalerzysty. 5 sierpnia rozpoczęto wycofywać pułki z walk osłonowych, w których działały w sposób zdecentralizowany rozdzielone między oddziały piechoty. 7 sierpnia brygada spaliła mosty i osłaniając odwrót piechoty – wyszła z Ostrołęki. Wobec oskrzydlającego marszu Rosjan, którzy na północy zajęli Przasnysz i Ciechanów, przeszła do Starego Gołymina. 13 sierpnia we wsi Milewo 2 pułk ruszył do brawurowej szarży, doszczętnie rozbijając sowiecki 29 pp. Zginął dowódca tego pułku, wzięto do niewoli 150 jeńców, zdobyto 3 karabiny maszynowe. Wieczorem sowiecki 30 pp kontratakował w Milewie. Tym razem 203 pułk odrzucił natarcie przeciwnika zabijając 200 ludzi, biorąc 120 jeńców, zdobywając 2 karabiny maszynowe. 14 sierpnia uszczuplona brygada (700 szabel i 8 dział) zaatakowała Glinojeck, niszcząc kompanię piechoty i sztab sowieckiej 18 Dywizji Piechoty. Brygada wzięła 513 jeńców, zdobyła 40 km i 250 wozów amunicji. 115 pułk szarżował na okopany pod wsią Małużyn batalion piechoty, biorąc 200 jeńców i 8 karabinów maszynowych. 16 sierpnia brygada ponownie weszła do Ciechanowa. Dowódca 4 armii sowieckiej uciekł z miasta, a w ręce Polaków wpadły akta sztabu i radiostacja armii. 17 sierpnia 2 pułk odparł w Kraszewie atak batalionu piechoty. W nocy 8 BJ zdobyła Małuszyn, po czym odeszła pod rozkazy dowódcy 2 Dywizji Jazdy płk. Dreszera.

Mapy walk brygady w 1920

edytuj

Struktura organizacyjna

edytuj

W październiku 1920[2]:

Żołnierze brygady

edytuj

Dowódcy brygady:

Obsada personalna dowództwa brygady w październiku 1920[4]
Stanowisko Stopień, imię i nazwisko
Dowódca ppłk Stanisław Grzmot Skotnicki
Szef sztabu rtm. Mikołaj Wisznicki
Oficer sztabu rtm. ad. szt. Kazimierz Czernicki
Adiutant brygady ppor. Edward Gótt
Referent organizacyjny ppor. Lucjan Tatomir
Referent informacyjny pchor. Wilhelm Sternberg
Referent operacyjny por. Wacław Calewski
Referent materialny ppor. Ludwik Czok
Referent personalny ppor. Stanisław Szygall
Szef sanitarny mjr lek. Stefan Manitius
Lekarz wet. rtm. lek. wet. Stefan Płachecki
Oficer ordynansowy ppor. Aleksander Wielopolski
Referent taborów i koni pchor. Tytus Szczytnicki
Dowódca plutonu sztabowego rtm. Timołowicz
  1. Poprzednik płk. Gustawa Orlicz-Dreszera, gen. Karnicki, po przekazaniu dowództwa miał udać się do Kutna w celu objęcia nowo formowanej Dywizji Jazdy tworzonej z Grupy Jazdy Ochotniczej mjr. Jaworskiego.
  2. Major Zygmunt Podhorski nie objął dowodzenia 8 Brygadą jazdy, bowiem do 17 sierpnia dowodził nią gen. Karnicki, a następnie ppłk Stablewski[1].

Przypisy

edytuj
  1. a b c d Wyszczelski 2006 ↓, s. 134.
  2. Henryk Wielecki: Wojsko Polskie 1921–1939. s. 21.
  3. Odziemkowski 2004 ↓, s. 184.
  4. Tuliński 2020 ↓, s. 954.

Bibliografia

edytuj
  • Almanach oficerski, praca zbiorowa, Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, Warszawa 1923
  • „Księga jazdy polskiej”, pod protektoratem marsz. Edwarda Śmigłego-Rydza, Warszawa 1936, reprint, Bellona, Warszawa 1993
  • Mirosław Giętkowski, Artyleria konna Wojska Polskiego 1918–1939, Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2001, ISBN 83-7174-823-X, OCLC 69505837.
  • Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko-rosyjskiej 1919–1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
  • Arkadiusz Tuliński: 6 Armia Wojska Polskiego w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 r. T. 1 i 2. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej – Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2020. ISBN 978-83-8229-062-2.
  • Henryk Wielecki: Wojsko Polskie 1921-1939. Warszawa: Wydawnictwo Crear, 1992. ISBN 83-900345-0-7.
  • Lech Wyszczelski: Wojsko Polskie w latach 1918-1921. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2006. ISBN 83-89729-56-3.