Romuald z Camaldoli
Romuald z Camaldoli, także Święty Romuald EC (wł. Romualdo di Camaldoli; ur. ok. 951, zm. 19 czerwca 1027 w Val di Castro) – włoski mnich, założyciel zakonu kamedułów, opat, święty Kościoła katolickiego.
| opat | |
 Portret Romualda z ok. 1320 roku | |
| Data i miejsce urodzenia |
ok. 951 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
19 czerwca 1027 |
| Czczony przez | |
| Beatyfikacja |
7 lutego 1481 (translacja relikwii) |
| Kanonizacja |
1582 |
| Wspomnienie |
19 czerwca |
| Atrybuty |
czaszka, otwarta księga, kij podróżny, laska |
Życiorys
edytujUrodził się około 951 roku w Rawennie i pochodził z rodu Onesti[1]. W młodości wiódł hulaszcze życie[2]. W pewnym momencie był świadkiem jak jego ojciec zabił swojego przeciwnika[1]. Z powodu widoku śmierci, postanowił w 972 roku wstąpić do benedyktyńskiego klasztoru św. Apolinarego[3]. Po trzech latach opuścił klasztor, ponieważ preferował życie samotne[1]. Dołączył wówczas do pustelnika Maryna, który mieszkał w eremie, na weneckiej wysepce[3]. Wkrótce potem dołączyło do nich więcej zwolenników, wśród których był Piotr Orseolo i Jan Morosini[4]. Mnisi postanowili się przenieść do Saint-Michel de Cuxa, gdzie mieszkał opat Geryn[5]. Wyruszyli tam w 978 roku, a po dotarciu zamieszkali w oddzielnych pustelniach[6]. Romuald kształcił się tam, dzięki zasobności biblioteki opata i pod wpływem lektur postanowił nieco poluzować zasady swojej surowej ascezy[6]. Wkrótce potem, wraz z Marynem i Janem opuścili Cuxę i udali się na Monte Cassino[7]. Na prośbę cesarza Ottona III, Romuald przeniósł się z powrotem do Rawenny, gdzie został opatem[8]. Ponieważ mnisi z klasztoru św. Apolinarego nie chcieli dostosować się do surowych reguł Romualda, ten opuścił klasztor w 999 i powrócił na Monte Cassino[8]. Potem wędrował przez jakiś czas odwiedzając m.in. Pereum czy Istrię, a ostatecznie osiadł w Camaldoli[8]. Zapraszał swoich naśladowców do prowadzenia życia pół-pustelniczego, pół-zakonnego[8]. W 1027 roku przeniósł się do Val di Castro, gdzie oddał się kontemplacji[9]. Zmarł tamże 19 czerwca 1027 roku[1].
Jego relikwie pozostawały w opactwie do 1480, następnie zostały przeniesione w 1481 roku do kościoła kamedułów św. Błażeja w Fabriano[10].
Papież rozszerzył kult Romualda z Camaldoli przez kanonizację równoważną[11].
W 1595 roku Klemens IX nakazał wspominanie świętego w dniu przeniesienia jego relikwii (7 lutego) z uwagi na szczególną pamięć innych świętych Gerwazego i Protazego przypadającą 19 czerwca. Dopiero Sobór watykański II w reformie liturgicznej (1969) przywrócił wspomnienie św. Romualda w dzienną rocznicę śmierci[10].
W ikonografii święty przedstawiany jest w białym habicie kamedulskim[1], czasem w czarnym benedyktyńskim z księgą w ręku lub modelem pustelni.
Jego atrybutami są: czaszka, otwarta księga, kij podróżny, laska[1].
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c d e f Święty Romuald z Camaldoli, opat. Internetowa Liturgia Godzin. [dostęp 2022-10-09]. (pol.).
- ↑ Fros 2013 ↓, s. 3.
- ↑ a b Fros 2013 ↓, s. 5.
- ↑ Fros 2013 ↓, s. 6.
- ↑ Fros 2013 ↓, s. 7.
- ↑ a b Fros 2013 ↓, s. 8.
- ↑ Fros 2013 ↓, s. 9.
- ↑ a b c d Fros 2013 ↓, s. 10.
- ↑ Fros 2013 ↓, s. 11.
- ↑ a b St. Romuald. Catholic Encyclopedia. [dostęp 2022-10-09]. (ang.).
- ↑ Co to znaczy kanonizacja równoważna. L’Osservatore Romano, 12 maja 2012. [dostęp 2015-07-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-07-17)].
Bibliografia
edytuj- Henryk Fros: Św. Romuald. Kraków: Wydawnictwo Księży Misjonarzy, 2013. ISBN 978-83-7869-006-1. (pol.).
- Henryk Fros, Franciszek Sowa: Księga imion i świętych. T. 5: R-U. Kraków: WAM, 2005, s. 108-109. ISBN 83-7318-376-0. (pol.).