Ścieżki chwały (film)

amerykański film (reż. Stanley Kubrick; 1957)

Ścieżki chwały – amerykański czarno-biały film wojenny z 1957 w reżyserii Stanleya Kubricka, na podstawie powieści Humphreya Cobba z 1935 pod tym samym tytułem.

Ścieżki chwały
Paths of Glory
Ilustracja
Gatunek

dramat
wojenny

Rok produkcji

1957

Data premiery

25 grudnia 1957

Kraj produkcji

Stany Zjednoczone

Język

angielski
niemiecki

Czas trwania

86 min

Reżyseria

Stanley Kubrick

Scenariusz

Stanley Kubrick
Jim Thompson
Calder Willingham
opowiadanie:
Humphrey Cobb

Główne role

Kirk Douglas
Ralph Meeker
Adolphe Menjou
George Macready

Muzyka

Gerard Fried

Zdjęcia

Georg Krause

Montaż

Eva Kroll

Produkcja

James B. Harris

Wytwórnia

Byrna Productions
Harris-Kubrick Productons

Dystrybucja

United Artists

Budżet

935 tys. $

Zwiastun filmu (ang.)

Zdjęcia kręcono w całości w Bawarii, m.in. w pałacu Schleissheim na przedmieściach Monachium.

Fabuła

edytuj

Rok 1916, front zachodni I wojny światowej. Dowódca korpusu Armii Francuskiej gen. Broulard wydaje rozkaz dywizji gen. Mireau zdobycie niemieckiej pozycji na Anthill. Mireau decyduje się wykonać rozkaz, mimo braku najmniejszych szans na powodzenie, ze względu na obiecany awans. Zadanie to powierza 701. Pułkowi Piechoty, którego dowódcą jest płk Dax. W czasie szturmu część żołnierzy nie jest w stanie opuścić okopów, pozostali są zmuszeni wycofać się. Wściekły Mireau, mimo protestów Daxa, zwołuje sąd wojenny nad wybranymi żołnierzami pułku. Są wśród nich szer. Ferol nazywany wyrzutkiem społeczeństwa, bohater wojenny szer. Arnaud wybrany przez dowódcę kompanii drogą losowania oraz kpr. Paris, który naraził się dowódcy swojej kompanii. Dax, w cywilu prawnik, zostaje obrońcą oskarżonych, jednak marionetkowy sąd skazuje trójkę żołnierzy na śmierć. Pułkownik stara się ich ratować ujawniając, że w czasie ataku Mireau rozkazał ostrzelać pozycje 701. Pułku.

Kontrowersje

edytuj

We Francji zarówno aktywny, jak i emerytowany personel wojskowy ostro skrytykował film i sposób przedstawienia w nim armii francuskiej, po jego premierze w Belgii. Francuski rząd wywarł ogromną presję na United Artists (dystrybutora europejskiego), aby nie wypuszczać filmu we Francji. Obraz został ostatecznie pokazany w tym kraju dopiero w 1975 roku, kiedy zmieniły się postawy społeczne[1].

W Niemczech film został wycofany z Festiwalu Filmowego w Berlinie, aby uniknąć pogorszenia stosunków z Francją[2]; został pokazany dopiero dwa lata po premierze w USA.

W Hiszpanii prawicowy rząd Francisco Franco zakazał wyświetlania filmu. Po raz pierwszy pokazano go publicznie w 1986 roku, 11 lat po śmierci Franco[3]. Film został zakazany również przez Szwajcarię jako „niezaprzeczalnie obraźliwy” dla Francji, jej systemu sądownictwa i armii, aż do 1970 roku[1]. Wyświetlania filmu zakazano także we wszystkich placówkach Sił Zbrojnych Stanów Zjednoczonych, zarówno w kraju, jak i za granicą, ze względu na jego antywojenną treść[4].

Obsada

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. a b Nan Robertson: French Delay Showing Films on Touchy Topics. New York Times, 15.03.1975. [dostęp 2021-07-16]. (ang.).
  2. Paul Duncan: Stanley Kubrick: Visual Poet 1928-1999. Cologne: Taschen, 2003, s. 50. ISBN 978-3-8228-1592-2. (ang.).
  3. Jasmine van Schouwen: Movie you should have seen: Paths of Glory. 25.09.2014. [dostęp 2021-07-16]. (ang.).
  4. A. Kelly: Cinema and the Great War. London: Routledge. 2011, s. 129. ISBN 0-8264-0422-7. (ang.).

Linki zewnętrzne

edytuj