Łuk Tytusa
Łuk Tytusa (wł. Arco di Tito) – łuk triumfalny znajdujący się w Rzymie, zbudowany przez Domicjana dla uczczenia zwycięstwa Wespazjana i Tytusa w wojnie z Żydami i zdobycia Jerozolimy[1]. Data rozpoczęcia i ukończenia budowy podawana często w przybliżeniu, w niektórych źródłach: po 81 roku[2], aż do roku 96[3].
![]() | |
Państwo | |
---|---|
Miejscowość | |
Adres | |
Typ budynku | |
Wysokość całkowita |
15,4 m |
Ukończenie budowy |
I w. n.e. |
Położenie na mapie Rzymu ![]() | |
Położenie na mapie Włoch ![]() | |
Położenie na mapie Lacjum ![]() | |
![]() | |
Strona internetowa |
Opis
edytujJest to łuk o wysokości 15,4 m, szerokości 8,30 m i głębokości 3,35 m, z jedną bramą przejazdową. Zbudowany z białego marmuru. Na każdej fasadzie umieszczone są cztery kolumny w porządku kompozytowym. Kolumny skrajne mają trzony gładkie a środkowe zdobione kanelurami.
Łuk ozdobiony jest płaskorzeźbami. Reliefy wewnętrzne ukazują triumf Tytusa i zdobyte łupy, umieszczone po stronie wschodniej architrawu pokazują procesję podczas triumfu. Na ścianie północnej – są gloryfikacją jego dokonań. Strona wschodnia to relief jednoplanowy, pozostałe wykorzystują ujęcie wieloplanowe. Łuk Tytusa obrazuje ewolucję rzeźby rzymskiej w I wieku. Łuk był zwieńczony posągiem Cesarza.
Inskrypcja
edytujNa attyce umieszczona jest inskrypcja łacińska:
SENATUS
POPULUSQUE·ROMANUS
DIVO·TITO·DIVI·VESPASIANI·F[ilio]
VESPASIANO·AUGUSTO
„Senat i lud rzymski (poświęca ten łuk) boskiemu Tytusowi, synowi boskiego Wespazjana i Wespazjanowi Augustowi”.
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Zespół miesięcznika Mówią Wieki: Pierwsi chrześcijanie. Jedwabny szlak (33–138 n.e.). T. XII. Warszawa: Hachette, 2005, s. 21, seria: Ilustrowana Historia Świata. ISBN 83-7184-792-0.
- ↑ Tytusa łuk, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2011-05-20] .
- ↑ Imperium Romanum: Łuk Tytusa.. [dostęp 2011-02-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-02-17)].
Bibliografia
edytuj- Janusz A. Ostrowski: Starożytny Rzym: Polityka i sztuka. Warszawa - Kraków: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1999, s. 282–285.