Piotr Massalski (major)
Piotr Antoni Massalski (ur. 17 czerwca?/29 czerwca 1894 w Merefie, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – major kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 major kawalerii
| |
| Pełne imię i nazwisko |
Piotr Antoni Massalski |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
29 czerwca 1894 |
| Data i miejsce śmierci |
1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1915–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
RIK Równe |
| Stanowiska |
rejonowy inspektor koni |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
        
| |
Życiorys
edytujUrodził się w Merefie, w ówczesnej guberni charkowskiej, w rodzinie Stanisława i Marii ze Straszewiczów[1]. Absolwent gimnazjum (1914) i Oficerskiej Szkoły Kawalerii w Jelizawetgradzie. Walczył na froncie w armii rosyjskiej do 1917. Jako porucznik wstąpił do I Korpusu Polskiego, do Oficerskiego Legionu Jazdy. Walczył z bolszewikami w składzie Pułku Ułanów 4 Dywizji Strzelców Polskich, który w sierpniu 1919 został przemianowany na 14 Pułk Ułanów Jazłowieckich. Po powrocie do kraju w 1918, wraz z pułkiem brał udział w walkach na Ukrainie i ofensywie na Kijów. Dowodził 2. szwadronem[2]. Wyróżnił się między innymi w dniach 4 i 5 października 1919 w czasie wypadu na Jaruń, 25–27 kwietnia 1920 podczas zagonu na Koziatyn oraz 1 czerwca w szarży pod Antonowem[3]. 19 sierpnia, po zranieniu majora Jerzego Bardzińskiego, objął dowództwo pułku[4]. 27 sierpnia 1920 sam został ranny pod Chłopiatynem[5][1].
W okresie międzywojennym pełnił służbę w 24 pułku ułanów. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu rotmistrza ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 111. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 – kawalerii)[6]. Następnie został przeniesiony do 20 pułku ułanów w Rzeszowie[7][8]. W 1925 ukończył kurs w CSKaw w Grudziądzu[1]. 12 kwietnia 1927 został mianowany na stopień majora ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 roku i 7. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[9]. W 1928 był dowódcą szwadronu zapasowego 20 pułku ułanów[10]. W lipcu 1929 został przeniesiony macierzyście do kadry oficerów kawalerii z równoczesnym przeniesieniem służbowym na stanowisko rejonowego inspektora koni w Równem[11][12][13]. Na tym stanowisku pełnił służbę do roku 1939[14].
We wrześniu 1939 wzięty do niewoli przez sowietów, osadzony w Kozielsku. Został zamordowany wiosną 1940 w lesie katyńskim. Figuruje na trzeciej liście wywózkowej z 2 kwietnia 1940, poz. 98.
Piotr Massalski był żonaty z Heleną z Lutostańskich, z którą miał córkę Marię[1].
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[15]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 1952
- Krzyż Niepodległości (20 lipca 1932)[16]
- Krzyż Walecznych[17][18][19][20]
- Złoty Krzyż Zasługi (25 maja 1939)[21][19]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[22]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[22]
- Odznaka Pamiątkowa I Korpusu Polskiego w Rosji[22]
- Odznaka za Rany i Kontuzje[22]
- Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)[23][17]
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c d Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 385.
- ↑ Czaykowski 1928 ↓, s. 18, 20.
- ↑ Czaykowski 1928 ↓, s. 19, 23, 27.
- ↑ Czaykowski 1928 ↓, s. 32.
- ↑ Czaykowski 1928 ↓, s. 33.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 161.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 639, 679.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 575, 601.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 119.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 309, 341.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 192.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 sierpnia 1929 roku, s. 311, sprostowanie.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 143, 529.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 863.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ a b Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 59.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 143.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 129.
- ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 385, tu podano, że był odznaczony dwukrotnie.
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 121, poz. 282 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ a b c d Muzeum Katyńskie - Fotografia [online], www.muzeumkatynskie.pl [dostęp 2021-10-28].
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 309.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik oficerów kawalerii. Warszawa: Przegląd Kawaleryjski, 1930.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Banaszek Kazimierz; Roman Wanda Krystyna; Sawicki Zdzisław: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Witold Czaykowski: Zarys historji wojennej 14-go pułku ułanów jazłowieckich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.