Miedza
Miedza – nieuprawiany pas terenu rozgraniczający pola[1].
Mimo wyłączenia z uprawy, pasy gruntu stanowiące miedzę przynoszą istotną korzyść dla produkcji rolniczej, większą niżeli włączenie tych pasów do użytkowania. Wynika to z korzystnego oddziaływania miedz jako siedlisk gatunków pożytecznych dla przyległych upraw, zwłaszcza drapieżnych chrząszczy i pająków[1], ale też dzikich gatunków pszczół (zapylaczy) oraz dżdżownic. Miedze mogą stanowić cenne siedliska dla roślinności, zwłaszcza muraw kserotermicznych i zarośli ciepłolubnych, a w przypadku występowania zarośli stanowią też miejsca bytowania ssaków i ptaków. Na stokach miedze ograniczają spływ powierzchniowy i erozję gleb[2].
Wraz z intensyfikacją rolnictwa następuje eliminacja miedz w ramach powiększania pól i likwidacji mozaiki siedlisk w krajobrazie rolniczym, negatywnie na rolę ekologiczną zachowywanych miedz wpływa także intensywna chemizacja rolnictwa – nadmierne nawożenie azotowe powoduje ich drastyczne zubożenie gatunkowe, a często też dzika roślinność miedz bywa niszczona herbicydami[3].
Konflikt o miedzę stanowi jeden z motywów polskiej kultury, np. powieść Ogniem i mieczem z 1884 Henryka Sienkiewicza czy film fabularny Sami swoi z 1967 w reż. Sylwestra Chęcińskiego.
Przypisy
edytuj- ↑ a b Lesław Zimny, Encyklopedia ekologiczno-rolnicza, Wrocław: Wydaw. Akademii Rolniczej, 2003, s. 116, ISBN 83-87866-79-2, OCLC 749258638.
- ↑ Konrad Buchwald: Prawie naturalne oraz zbliżone do nich elementy krajobrazów kulturalnych w środkowej Europie i na obszarach alpejskich. W: Kształtowanie krajobrazu a ochrona przyrody. Zygmunt Obmiński (red.). Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1975, s. 182-183.
- ↑ Małgorzata Falencka-Jabłońska, Zagrożenia środowiska przyrodniczego w Polsce a rolnictwo i gospodarka żywnościowa, Warszawa: Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, 1991, s. 29-30, ISBN 83-85426-06-X, OCLC 749630388.
