Lubno (wieś w województwie zachodniopomorskim)
Lubno – wieś w Polsce, położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie wałeckim, w gminie Wałcz[4][5]
| wieś | |
 Kościół w Lubnie | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2011) |
637[2] |
| Strefa numeracyjna |
67 |
| Kod pocztowy |
78-600[3] |
| Tablice rejestracyjne |
ZWA |
| SIMC |
0531281 |
Położenie na mapie gminy wiejskiej Wałcz  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego  | |
Położenie na mapie powiatu wałeckiego  | |
 53°18′52″N 16°20′51″E/53,314444 16,347500[1]
| |
Położenie
edytujPołożona na Pojezierzu Wałeckim, 9 km na północny zachód od Wałcza, przy południowym krańcu jeziora Kopanik. W okolicy wzniesienia o wysokości do 120 m n.p.m. Na południe duże obszary leśne sięgające po Wałcz[6].
Integralne części wsi
edytuj| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0531298 | Omulno | część wsi |
Historia
edytujMiejscowość pierwotnie związana była z Wielkopolską. Ma metrykę średniowieczną i istnieje co najmniej od końca XIII wieku. Wymieniona w dokumencie zapisanym po łacinie z 1290 Lubele, 1552 Liubno, Libno, Liubno, 1563 Lubno, 1577 Lubna. W okresie III Rzeszy w 1944 używano zgermanizowanej nazwy Lüben[8].
Okolice miejscowości zasiedlone były jednak wcześniej niż odnotowują to archiwalne, historyczne zapisy. Do jeziora Kopanik przylega grodzisko kształcie podkowy, składające się z wału długości ok. 150 m i fosy. Na podstawie badań archeologicznych ustalono, że przez jezioro prowadził drewniany most.
Pierwszy raz wspomniana w 1290 w dokumencie potwierdzającym, że puszcza Trzebicz sięgająca do granic Lubna nadana została Henrykowi von Livenow przez księcia wielkopolskiego Przemysła II[8].
W 1552 miejscowość leżała w powiecie wałeckim Korony Królestwa Polskiego i była wsią szlachecką. Należała do panów Golczów przedstawicieli lokalnej szlachty wielkopolskiej. W 1554 Konrad Golcz zapisał swojej żonie Agnieszce 400 grzywien posagu oraz 40 wiana na dworze w Broczu i na połowie pozostałych swoich dóbr. W 1559 Jan syn zmarłego Konrada Gołcza zwanego Kuną oraz wdowa po nim Agnieszka zapisała swojej siostrze Katarzynie 2000 florenów oraz jej mężowi Aleksandrowi Mokronowskiemu pochodzacego z Mokronosa w powiecie pyzdrskim zastawiając za tę sumę swoje części we wsiach Kłębowiec oraz Lubno[8].
W 1945 był to rejon Wału Pomorskiego, który przełamała I Armia Wojska Polskiego[6].
W latach 1975–1998 wieś administracyjnie należała do województwa pilskiego.
Pomniki przyrody
edytujW środku wsi znajdują się 2 pomniki przyrody[9]:
- dąb szypułkowy w wieku ok. 120 lat, o obwodzie na wysokości pierśnicy 310 cm, o wysokości 22 m, o rozpiętości korony ok. 16 m,
- buk zwyczajny w wieku ok. 110 lat, o obwodzie na wysokości pierśnicy 290 cm, o wysokości 19 m, o rozpiętości korony 14 m.
Przypisy
edytuj- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 70325
- ↑ Wieś Lubno w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2019-12-04], liczba ludności na podstawie danych GUS.
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 680 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Główny Urząd Statystyczny: Rejestr TERYT. [dostęp 2014-02-15].
- ↑ a b Czesław Piskorski, Pomorze Zachodnie, mały przewodnik, Warszawa: Wyd. Sport i Turystyka Warszawa, 1980, s. 176, ISBN 83-217-2292-X, OCLC 8032482.
- ↑ GUS. Rejestr TERYT
- ↑ a b c Gąsiorowski 1992 ↓, s. 657.
- ↑ Uchwała Nr XXX/145/05 Rady Gminy w Wałczu z dnia 24 lutego 2005 r. (Dz. Urz. Woj. Zachodniopomorskiego z 2005 r. Nr 88 poz. 1808).
Bibliografia
edytuj- Antoni Gąsiorowski: Słownik historyczno-geograficzny województwa poznańskiego w średniowieczu, cz. III L-Q, zeszyt 4, hasło „Lubno”. Poznań: Wydawnictwo PTPN, 1992, s. 657.