Jan Lubicz Przyłuski
Jan Lubicz Przyłuski właściwe Jan Wacław Przyłuski (ur. 18 lipca 1979 w Warszawie) – kulturoznawca, reżyser filmowy, okazjonalnie także montażysta filmowy. Wnuk poety emigracyjnego Bronisława Przyłuskiego i syn chemika i wynalazcy Jana Stefana Przyłuskiego.
| Prawdziwe imię i nazwisko |
Jan Wacław Przyłuski |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Zawód | |
| Strona internetowa | |
Przyłuski jest autorem książki „Sztuka akcji. Dziesięć zdarzeń w Polsce”, będącej historią i hermeneutyką pionierskich działań performatywnych w Polsce, m.in. happeningów Tadeusza Kantora, antyhappeningów Włodzimierza Borowskiego, akcji „Postępowanie” Andrzeja Matuszewskiego, performance Zbigniewa Warpechowskiego.
Działania artystyczne
edytujW połowie lat 90. XX wieku, Przyłuski współtworzył grupę akcyjną Relativo (Łukasz Gutt, Antoni Nykowski, Daniel Bauman), eksperymentującą z kinem, prowokacją artystyczną i - jak to określał - „drobną reżyserią wzruszeń”. W tym czasie powstał zbiór filmów „Filmy fenomenalne” (m.in. „Dziady”, „Rozmowy na koniec wieku” (z udziałem Szczepana Rawskiego), neoturpistyczne „Mister Mister”). Filmy kopiowane z jednej taśmy VHS na drugą dały się poznać w nieformalnym obiegu artystycznym.
Współtworzył z Janem Świdzińskim pierwszy festiwal W kontekście Sztuki/Różnice. Efektem tej współpracy był debiut dokumentalny Przyłuskiego „The Differences” (2006). Przyłuski współpracował m.in. z pionierem polskiej sztuki psychodelicznej i znawcą ezoteryki Andrzejem Urbanowiczem (w ramach stowarzyszenia surrealistycznego Towarzystwo Bellmer), reżyserem teatralnym Krystianem Lupą (Przyłuski był autorem projekcji wideo do głośnych spektakli „Persona. Marylin” i „Persona. Ciało Simone”, Teatr Dramatyczny w Warszawie), czy rzeźbiarzem Wiktorem Guttem (prace „Diavoli” oraz „Dzikość dziecka”, Galeria Królikarnia Muzeum Narodowego w Warszawie). Przyłuski zajmuje się także filmem eksperymentalnym, found footage i postprodukcją w filmie. Jest autorem montażu kilkunastu filmów dokumentalnych i eksperymentalnych (w tym nominowanego do Europejskiej Nagrody Filmowej za rok 2009 dokumentu „Szklana pułapka” w reż. Pawła Ferdka, czy impresyjnego filmu dokumentalnego dedykowanego twórczości Zofii Rydet, „Kamień i ryba”, 2010, ze zdjęciami Mateusza Skalskiego).
Bibliografia
edytuj- „Sztuka akcji”, BGSW, Słupsk 2007.
- „Polityka Dada”, w: „Happeningiem w komunizm”, Kraków 2011.