7 Pułk Artylerii Ciężkiej (PSZ)
7 Pułk Artylerii Ciężkiej (7 pac) – oddział artylerii ciężkiej Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR.
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1942 |
| Tradycje | |
| Kontynuacja | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
mjr Adam Machnowski |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
Formowanie i zmiany organizacyjne
edytujPułk był formowany od stycznia 1942 roku w miejscowości Kermine, na terytorium ówczesnej Uzbeckiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej, w składzie 7 Dywizji Piechoty[2]. W marcu 1942 roku ewakuowano do Iranu 130 kanonierów. W maju 1942 roku, po przyjęciu uzupełnień z Ośrodka Organizacyjnego Armii, stan ewidencyjny jednostki osiągnął 70% stanu etatowego[3].
Latem tego roku cały pułk został ewakuowany z ZSRR na Bliski Wschód, gdzie wszedł w skład Artylerii Ciężkiej Armii Polskiej na Wschodzie z równoczesnym przemianowaniem na 11 pułk artylerii ciężkiej[4].
Dowódcy pułku
edytujSkład organizacyjny
edytujPułk faktycznie posiadał na uzbrojeniu i wykorzystywał do szkolenia jedną haubicę 122 mm[5].
Przypisy
edytuj- ↑ Sobczak (red.) 1975 ↓, s. 29.
- ↑ Szczurowski 2001 ↓, s. 206, 220.
- ↑ Szczurowski 2001 ↓, s. 226.
- ↑ Szczurowski 2001 ↓, s. 274.
- ↑ a b Szczurowski 2001 ↓, s. 206.
- ↑ Szczurowski 2001 ↓, s. 220.
Bibliografia
edytuj- Kazimierz Sobczak (red.): Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
- Maciej Szczurowski: Artyleria Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie w II wojnie światowej. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2001. ISBN 83-7174-918-X.