Zygmunt Sułowski
Zygmunt Sułowski (ur. 2 maja 1920 w Lublinie, zm. 12 lutego 1995 tamże[1]) – polski historyk, w latach 1974-1981 dziekan Wydziału Nauk Humanistycznych Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II.
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| profesor nauk humanistycznych | |
| Specjalność: nauki pomocnicze historii | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | |
| Profesura | |
| Uczelnia | |
| dziekan Wydziału Nauk Humanistycznych KUL | |
| Okres spraw. |
1974–1981 |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys
edytujW 1938 ukończył I Państwowe Gimnazjum i Liceum im. Stefana Batorego w Warszawie[2]. Walczył jako podchorąży w kampanii wrześniowej 1939 roku. Uczestniczył w obronie Warszawy. W okresie okupacji uczęszczał w Warszawie do Państwowej Szkoły Budowy Maszyn II stopnia (im. Wawelberga i Rotwanda), następnie zaś na I kurs Wydziału Budowy Maszyn w Państwowej Wyższej Szkole Technicznej. W lipcu 1944 roku wyjechał na Kielecczyznę, gdzie przez kilka miesięcy walczył w 2 Dywizji Piechoty Legionów Armii Krajowej – pełnił obowiązki kwatermistrza w stopniu podporucznika.
W latach 1945–1950 studiował historię i socjologię w Uniwersytecie Jagiellońskim, biorąc równocześnie żywy udział w działalności społecznych i naukowych organizacji studenckich: pełnił między innymi funkcje prezesa Koła Historyków Studentów UJ i przewodniczącego „Caritas Academica” w Krakowie. Wybrał specjalizację mediewistyczną pod kierunkiem prof. Józefa Widajewicza. W 1952 r. uzyskał stopień doktora filozofii na Uniwersytecie Jagiellońskim. Od 1951 r. zatrudniony na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim jako asystent, następnie adiunkt. Mianowany docentem w 1953 r., profesorem nadzwyczajnym w 1969 r., a profesorem zwyczajnym w 1986 r. W latach 1957–1959 i 1966-68 był prodziekanem, a w latach 1974-1981 dziekanem Wydziału Nauk Humanistycznych KUL. Kierownik Katedry Nauk Pomocniczych i Metodologii Historii, promotor 135 magisteriów i 4 doktoratów[3].
Członek krajowych i międzynarodowych towarzystw naukowych (m. in.: Towarzystwa Naukowego KUL; Lubelskiego Towarzystwa Naukowego; Komitetu Nauk Demograficznych PAN; Polskiego Towarzystwa Historycznego; Polskiego Towarzystwa Heraldycznego; Polskiego Towarzystwa Demograficznego; Union Internationale pour l`Etude Scientifique de la Population)[3].
W 1982 był członkiem Prezydium Tymczasowej Rady Krajowej PRON[4].
Autor ponad 200 publikacji naukowych, których tematyka koncentrowała się wokół historii średniowiecznej Polski, nauk pomocniczych historii, demografii historycznej.
W 1993 odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[5]. Na emeryturę przeszedł w 1990 r. Zmarł w lutym 1995 r.
Życie prywatne
edytujMiał żonę Marię z d. Chyżewską[6].
Przypisy
edytuj- ↑ J. Gawrysiakowa, Profesor Zygmunt Sułowski 1920-1995, "Przeszłość Demograficzna Polski", t. 20, 1997, s. 6.
- ↑ Edmund Kujawski (red.), Witold Grabski (red.): „Pochodem idziemy...” Dzieje i legenda Szkoły im. Stefana Batorego w Warszawie. Warszawa: Stowarzyszenie Wychowanków Gimnazjum i Liceum im.Stefana Batorego w Warszawie, 2003, s. 311. ISBN 83-06-02325-0.
- ↑ a b Biogramy pracowników naukowo-dydaktycznych, [w:] Księga Pamiątkowa w 75-lecie Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, red. M. Rusecki, Lublin 1994, s. 472.
- ↑ Dziennik Polski, r. XXXVIII, nr 223 (11807), Kraków 20 grudnia 1982 roku, s. 2.
- ↑ Monitor Polski, poz. 56.
- ↑ Koło Naukowe Historyków Studentów KUL 1919-2004. Księga jubileuszowa, red. E. Ziółek, Lublin 2004, s. 149, 177, 280-281.
Bibliografia
edytuj- Księga pamiątkowa w 75-lecie Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Wkład w kulturę polską w latach 1968-1993, red. M. Rusecki, Lublin 1994, s. 471-472.