Zbrodnia w Hurbach

zbrodnia UPA

Zbrodnia w Hurbach – zbrodnia dokonana 2 czerwca 1943 na ludności polskiej przez oddziały UPA i SKW[1] podczas rzezi wołyńskiej. Miejscem zbrodni była wieś Hurby (ukr. Гурби)[2] położona w powiecie zdołbunowskim województwa wołyńskiego. W jej wyniku zginęło około 250 Polaków.

Zbrodnia w Hurbach
Ilustracja
Tablica Pomnika ofiar zbrodni dokonanej na obywatelach polskich przez OUN-UPA wymieniająca Hurby
Państwo

Polska (okupowana przez III Rzeszę)

Miejsce

Hurby

Data

2 czerwca 1943

Liczba zabitych

250

Typ ataku

ludobójstwo

Sprawca

Ukraińska Powstańcza Armia
Samoobronni Kuszczowi Widdiły

Położenie na mapie Polski w 1939
Mapa konturowa Polski w 1939, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Hurby”
Ziemia50°15′29″N 26°05′43″E/50,258056 26,095278

Okoliczności zbrodni

edytuj

2 czerwca 1943 roku wieczorem oddziały UPA wspierane przez lokalne bojówki SKW otoczyły Hurby. Wieś nie broniła się, gdyż nie posiadała zorganizowanej komórki samoobrony.

Napastnicy w liczbie około 1000 osób przystąpili do mordowania Polaków za pomocą siekier i bagnetów. Ofiary poddawano licznym torturom, kobiety gwałcono przed zabiciem. Część zabudowań wsi spalono, liczne ofiary zginęły od ognia.

Po zbrodni ocaleni z napadu uciekli w kilku grupach do Mizocza. Po drodze byli wyłapywani i mordowani przez banderowców.

Świadkiem napadu była m.in. sześcioletnia Irena Ostaszewska, która przeżyła ucieczkę pomimo zadania jej siedmiu ran kłutych, wycięcia na plecach kawałka skóry i wrzucenia jej do mrowiska.

Trzy dni po napadzie do Hurb przyjechała żandarmeria niemiecka z grupą Polaków, którzy pogrzebali ciała zamordowanych i ewakuowali do Mizocza ocalałe osoby.

Atak na Hurby znalazł potwierdzenie w odezwie dowódcy wołyńskiej UPA Dmytra Klaczkiwskiego z czerwca 1943 roku, w której przyznał on, że UPA „puściła z dymem” tę wieś[3].

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Grzegorz Motyka, Ukraińska partyzantka 1942-1960, Warszawa 2006, s. 323
  2. Hurby, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 220.
  3. Grzegorz Motyka, Ukraińska partyzantka 1942-1960, op.cit., s. 323, przypis 92

Literatura

edytuj