Zbigniew Wiszniewski

Zbigniew Wiszniewski
Data i miejsce urodzenia	30 lipca 1922 ; Lwów
Pochodzenie	polskie
Data i miejsce śmierci	11 października 1999 ; Warszawa
Instrumenty	altówka
Gatunki	muzyka poważna, muzyka współczesna
Zawód	kompozytor

Zbigniew Wiszniewski (ur. 30 lipca 1922 we Lwowie, zm. 11 października 1999 w Warszawie^[1]^[2]) – polski kompozytor.

Życiorys

W czasie II wojny światowej był członkiem Armii Krajowej, wziął udział w powstaniu warszawskim^[1]. W latach 1944–1945 przebywał w niewoli niemieckiej^[1]. Studiował kompozycję i teorię muzyki u Kazimierza Sikorskiego w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Łodzi (1950–1952) oraz Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie (1952–1954)^[1]. Ponadto uczył się gry na altówce u Mieczysława Szaleskiego^[1]^[2]. Od 1947 do 1952 roku studiował także filologię i archeologię na Uniwersytecie Łódzkim^[1]. W latach 1954–1955 był nauczycielem w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej im. Karola Kurpińskiego w Warszawie^[1]. Od 1955 do 1957 roku grał na altówce w warszawskim Polskim Zespole Tańca^[1].

Od 1957 do 1962 roku był współpracownikiem Studia Eksperymentalnego Polskiego Radia^[1]. W latach 1957–1966 i 1968–1985 pracował jako redaktor muzyczny w Polskim Radiu^[1]. Od 1966 do 1968 roku zatrudniony był jako lektor w wydawnictwie B. Schott’s Sohne w Moguncji^[1]. Pracował też jako redaktor działu polskiego przy wydaniu tomów uzupełniających Riemann Musik-Lexikon^[1]. W latach 1978–1988 i 1993–1994 wykładał w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie^[1]. Od 1984 do 1985 roku był redaktorem „Poradnika Muzycznego”, a w 1985 roku jego redaktorem naczelnym^[1]. Był współzałożycielem Stowarzyszenia Polskich Artystów Lutników i członkiem zarządu ZAiKS-u^[1].

Otrzymał Prix Italia za operę telewizyjną Neffru (1959), I nagrodę na konkursie Première Semaine Chrétienne Internationale de TV w Monako za oratorium telewizyjne Genesis (1969), Złoty Mikrofon za osiągnięcia w muzyce radiowej oraz nagrodę Prezesa Rady Ministrów za twórczość muzyczną dla dzieci (1972)^[1]^[2].

Twórczość

W swoich utworach posługiwał się techniką dwunastotonową i mikrotonowością, wykorzystywał środki sonorystyczne^[1]. W twórczości Wiszniewskiego dominuje muzyka kameralna, często na nietypowe zestawy instrumentów^[1].

Ważniejsze kompozycje

(na podstawie materiałów źródłowych^[1]^[2])

Utwory orkiestrowe

Triptychon (1967)
Koncert na klarnet i orkiestrę smyczkową (1970)
Koncert potrójny na skrzypce, altówkę i wiolonczelę z orkiestrą (1971)
Concertante na obój, klawesyn i smyczki (1987)
Koncert skrzypcowy (1987)
Sinfonia da camera na smyczki (1987)
Koncert podwójny na trąbkę, akordeon i orkiestrę (1989)

Utwory kameralne

2 kwartety smyczkowe (I 1952, II 1957)
Concentrazioni espressive na 7 instrumentów (1959)
Trio na obój, harfę i altówkę (1963)
Tristia na 8 instrumentów (1965)
Tre intermezzi na harfę (1965)
Kammermusik I na obój, obój miłosny, różek angielski i fagot (1965–1967)
Kammermusik II na 10 instrumentów smyczkowych (1966)
Kammermusik III na perkusję (1966)
Kammermusik IV na 10 instrumentów (1972–1973)
Sonata na wiolonczelę solo (1977)
Duo na tubę basową i perkusję (1981)
Passacaglia na wiolonczelę (1982)
Preludio e toccata na gitarę (1982)
Rapsodia na skrzypce i harfę (1982)
Kwartet na 4 skrzypiec (1982)
Duo na akordeon i gitarę (1984)
Ballada na mandolinę i harfę celtycką (1985)
Trio na saksofon altowy, akordeon i perkusję (1985)
Varietas exquisita I na fagot, puzon i kontrabas (1986)
Kwartet na lutnię, perkusję, pomort i krzywułę (1987)
Trigonos na 2 akordeony i organy (1987)
Trio na violę d’amore, akordeon i organy (1987)
Varietas exquisita III na altówkę, wiolonczelę i kontrabas (1988)
Trio na flet, klawesyn i wiolonczelę (1988)
Duo na 2 wiolonczele (1988)
Varietas exquisita IV na mandolinę, gitarę i harfę (1989)
Sonata na obój solo (1989)
Duo na akordeon i puzon (1990)
Bicinium na saksofon i wiolonczelę (1992)
Sonata na violę d’amore (1992)
Pastorale na marimbę (1993)
Varietas exquisita VI na flet i klawesyn (1996)

Utwory klawesynowe

Für Cembalo (1985)

Utwory organowe

Für Orgel (1986)
Choral i toccata (1993)

Utwory wokalno-instrumentalne

Tre pezzi della tradizione na chór i orkiestrę (1964)
Sichel versäumter Stunden na chór i orkiestrę (1971)
Hymnus Fratrum Ganeae in funere Coributi na głos i zespół instrumentów (1985)
Ballade de Villon de la Grosse Margot na baryton, chór i 5 instrumentów (1988)
Kanon na chór i instrumenty (1992)

Utwory sceniczne

opera radiowa Neffru (1958–1959)
balet Ad hominem (1962, wyst. Warszawa 1964)
oratorium telewizyjne Genesis na baryton, aktora, chór i orkiestrę (1967)
oratorium telewizyjne Bracia na aktora, chór męski i orkiestrę (1970–1972)
opera radiowa Pater Noster (1971–1974)

Utwory elektroniczne

Db-Hz-Sek (1962)
Trzy postludia (1962)
Burleska (1963)

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r ^s Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 12. Część biograficzna w–ż. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2012, s. 215–216. ISBN 978-83-224-0935-0.
↑ ^a ^b ^c ^d Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 6 Stre–Zyli. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3961. ISBN 0-02-865571-0.

[encmuz-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r ^s Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 12. Część biograficzna w–ż. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2012, s. 215–216. ISBN 978-83-224-0935-0.

[baker-2] Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 6 Stre–Zyli. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3961. ISBN 0-02-865571-0.

[1]

[2]

Data i miejsce urodzenia	30 lipca 1922 Lwów
Pochodzenie	polskie
Data i miejsce śmierci	11 października 1999 Warszawa
Instrumenty	altówka
Gatunki	muzyka poważna, muzyka współczesna
Zawód	kompozytor