Zbigniew Sołuba
Zbigniew Tomasz Sołuba (ur. 1 kwietnia 1924[1] w Rudce[2], zm. 29 sierpnia 2000[1]) – polski dziennikarz, ambasador PRL w Nigerii (1975–1978), z wykształcenia prawnik.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Redaktor naczelny „Expressu Wieczornego” | |
| Okres |
od 10 maja 1968 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Ambasador PRL w Nigerii | |
| Okres |
od 1975 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Dyrektor Generalny w Ministerstwie Kultury i Sztuki | |
| Okres |
od 20 września 1978 |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys
edytujSyn Feliksa[3]. Pochodził z rodziny inteligenckiej. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim. W czasie II wojny światowej pracował jako nauczyciel przedmiotów zawodowych[2]. Żołnierz Armii Krajowej. W 1946 był kurierem do II Korpusu. W 1946 został aresztowany, a w następnym roku zwolniony po pozyskaniu do współpracy (ps. „Nawrócony”, później „Zbyszewski”). W 1956 wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W 1965 został skreślony z sieci agenturalnej ze względu na kontakty z członkami Komitetu Centralnego PZPR[4].
Pracował m.in. w „Przekroju”[5], Polskiej Agencji Prasowej[6] oraz „Głosie Nauczycielskim”[7]. W latach 1958–1962 był korespondentem PAP w Chinach oraz Indonezji, następnie zastępcą naczelnego redaktora PAP[2] oraz „Polityki”. Jako zastępca redaktora naczelnego „Polityki” w marcu 1968 bezskutecznie dążył do włączenia się przez czasopismo w antysemicką nagonkę[8][9]. W efekcie odszedł z tygodnika i 10 maja 1968 został redaktorem naczelnym „Expressu Wieczornego”[6][9][10], którym był do 27 marca 1975[11].
W 1972 był polskim delegatem na 27. sesji Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych[2]. W 1975 miał zostać ambasadorem w Chińskiej Republice Ludowej, jednak władze w Pekinie odmówiły mu agrément ze względu na jego działalność dziennikarską[12]. W latach 1975–1978 pełnił funkcję ambasadora w Nigerii (rezydującego w Lagos), z dodatkową akredytacją na Niger, Togo i Benin[2]. Od 20 września 1978 do 16 lipca 1980 był szefem Komitetu Kinematografii w randze Dyrektora Generalnego w Ministerstwie Kultury i Sztuki[13].
Odznaczenia
edytujW 1954 „za zasługi w pracy zawodowej w dziedzinie prasy i publicystyki” został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi[3].
Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach[1].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Wyszukiwarka cmentarna [online], Warszawskie cmentarze [dostęp 2023-05-19].
- ↑ a b c d e Borys Lewytzky, Juliusz Stroynowski, Who's who in the socialist countries: a biographical encyclopedia of 10.000 leading personalities in 16 communist countries, New York München: K.G. Saur Verlag Dokumentation Saur KG, 1978, s. 577, ISBN 978-0-89664-011-5 (ang.).
- ↑ a b Uchwała Rady Państwa z dnia 9 lipca 1954 r. o nadaniu odznaczeń państwowych (M.P. z 1954 r. nr 98, poz. 1193).
- ↑ Dariusz Iwaneczko, Tajny współpracownik „X”. Studium współpracy agenturalnej Józefa Kurylaka, „Aparat Represji w Polsce Ludowej 1944–1989”, ipn.gov.pl, Rzeszów, 1 października 2012, s. 197, ISSN 1733-6996 [dostęp 2023-05-19] [zarchiwizowane z adresu 2023-05-19].
- ↑ Zbigniew Sołuba - Archiwum - Kwartalnik Przekrój [online], przekroj.pl [dostęp 2023-05-19].
- ↑ a b Mirosław Ikonowicz, Historia PAP oczami red. Miroslawa Ikonowicza [online], dzieje.pl, 29 listopada 2013 [dostęp 2023-05-19] [zarchiwizowane z adresu 2022-07-05].
- ↑ Waldemar Sęczyk, Marzec’68 w publicystyce PRL. Studium z dziejów propagandy, Wałbrzych: Wydawnictwo Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej im. Angelusa Silesiusa, 2009, s. 142, ISBN 978-83-88425-73-8 [dostęp 2023-05-19] [zarchiwizowane z adresu 2022-04-19].
- ↑ Daniel Passent, Nazwisko za świętym obrazkiem [online], Zapis Pamięci, 2005 [dostęp 2023-05-19] [zarchiwizowane z adresu 2023-04-15].
- ↑ a b Michał Przeperski, Janczar Gomułki. Pozycja polityczna Mieczysława Rakowskiego w latach 1956–1970, „Polska 1944/45–1989. Studia i Materiały”, 11, 2013, s. 227–229, ISSN 2450-8357 [dostęp 2023-05-19] [zarchiwizowane z adresu 2023-05-19].
- ↑ Fotokarta / Nasze zbiory / Kolekcje / 30.09.1968, Wesoła k/ Warszawy, Polska. Spotkanie Inauguracyjne Synów Pułku w 1 Praskim Pułku Zmechanizowanym. Zbigniew Sołuba - redaktor naczelny "Expressu Wieczornego" całuje generała dywizji Józefa Urbanowicza - wiceministera Obrony Narodowej. Na lewo siedzi pułkownik Konstanty Korzeniecki - redaktor naczelny "Żołnierza Wolności". Fot. Jarosław Tarań, zbiory Ośrodka KARTA [online], www.foto.karta.org.pl [dostęp 2023-05-19].
- ↑ Aleksander Kochański, Polska 1944–1991. Informator historyczny. Struktury i ludzie. Część 2, Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2022, s. 1135, ISBN 978-83-8229-465-1 [dostęp 2023-05-18] [zarchiwizowane z adresu 2022-08-09].
- ↑ Remigiusz Bierzanek, Janusz Symonides, Prawo międzynarodowe publiczne, wyd. VIII, Warszawa: LexisNexis, 2005, s. 173, ISBN 978-83-7334-294-1.
- ↑ Krzysztof Lubczyński, To jest nie do opisania [online], Dziennik Trybuna, 4 listopada 2019 [dostęp 2023-05-19] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-27].
- ↑ Wysokie odznaczenia mongolskie dla polskich działaczy [w:] „Trybuna Ludu”, nr 289, 16 października 1971, s. 2.