Hakata (zatoka)
Zatoka Hakata (jap. 博多湾 Hakata-wan) – zatoka położona u północno-zachodniego wybrzeża japońskiej wyspy Kiusiu (Kyūshū), od strony Morza Japońskiego. Wokół zatoki rozciąga się miasto Fukuoka.
 Widok na zatokę Hakata z wyspy Noko (Noko-no-shima) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Lokalizacja | |
| Powierzchnia |
ok. 133 km² |
| Wymiary |
ok. 20 × ok. 10 km |
| Głębokość • średnia |
|
| Cieki wodne uchodzące |
Mikasa, Muromi, Nagara, Naka, Tatara |
| Miejscowości nadbrzeżne | |
Położenie na mapie Japonii  | |
 33°34′N 130°13′E/33,566667 130,216667
| |
Opis
edytujPowierzchnia zatoki wynosi ok. 133 km², długość ok. 20 km, szerokość ok. 10 km. Średnia głębokość waha się w granicach 10,5 m. Rozciąga się od 33°34′ do 33°41′ szerokości geograficznej północnej oraz od 130°13′ do 130°26′ długości geograficznej wschodniej[1].
W zatoce znajduje się kilka małych wysp[2]. Część zabudowy miasta Fukuoka, leżącego nad akwenem, została wzniesiona na terenach pozyskanych w wyniku jego zasypania[2]. We wschodniej części zatoki znajduje się sztuczna wyspa o powierzchni 401,3 ha, stanowiąca jeden z elementów rozbudowy miasta w głąb zatoki[3].
Od 1970 roku obserwuje się narastające zanieczyszczenie organiczne wód zatoki. Latem woda zakwita, czego konsekwencją jest niedobór tlenowy. Głównym źródłem zanieczyszczeń jest, leżące nad akwenem, miasto Fukuoka[4].
Do zatoki uchodzą m.in. rzeki: Mikasa, Muromi, Nagara, Naka, Tatara (i łączący się tuż przed ujściem jej dopływ Umi).
Zatoka była miejscem zaciętych walk podczas prób inwazji mongolskiej na Japonię w latach 1274 i 1281.
Turystyka
edytujNad akwenem położone jest centrum wypoczynkowo-rozrywkowe Uminonakamichi Marine Park[5]. Główną atrakcję stanowi 20 gatunków rekinów oraz wielu innych gatunków fauny morskiej, umieszczonych w ponad 70 akwariach. Organizowane są tu występy z udziałem delfinów i ssaków z rodziny uchatkowatych. Dodatkowo w centrum urządzono ogrody i plaże do wypoczynku i rekreacji[2].
Nad zatoką zlokalizowany jest międzynarodowy terminal portowy Hakata Port International Terminal[6], otwarty 1 kwietnia 1993 roku. Zajmuje powierzchnię 11 230 m². Obsługuje połączenia głównie do Korei Południowej i Chin[7].
Historia
edytujRówniny wokół zatoki były pierwszym miejscem w Japonii, gdzie podjęto uprawę ryżu na mokrych polach przy użyciu techniki pochodzącej z Półwyspu Koreańskiego ponad 2500 lat temu. Badania z 1978 r. wykazały, że w na terenie obecnej dzielnicy Hakata tworzono rowy nawadniające i tamy.
Uważa się, że w okresie od I wieku p.n.e. do co najmniej III wieku n.e. na obszarze pomiędzy obecną dzielnicą miasta Fukuoka o nazwie Hakata a miastem Kasuga istniał kraj zwany Na (Na-koku, Na-no-kuni), który prowadził handel i dyplomację z kontynentem, m.in. dzięki dogodnemu położeniu naturalnego portu w zatoce Hakata[8][9][10].
Galeria
edytuj-
Zatoka Hakata otoczona miastem Fukuoka, z podziałem na dzielnice -
Terminal portu Hakata -
Wyspa ślubów - Wedding Island Marizon i zatoka Hakata -
Marine World Uminonakamichi
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Yongming Shen i in.. A three-dimensional numerical model of hydrodynamics and water quality in Hakata Bay. „Ocean Engineering”. 29, s. 461–473, 2002. (ang.).
- ↑ a b c Port Explorer. Fukuoka, Japan. royalcaribbean.com. [dostęp 2015-11-25]. (ang.).
- ↑ 第２８回 博多港地方港湾審議会 資 料. 博多港港湾管理者, 2013. [dostęp 2015-11-25]. (jap.).
- ↑ Tetsuo Yanagi. Seasonal Variations in Nutrient Budgets of Hakata Bay, Japan. „Journal of Oceanography”. 55, s. 439-448, 1999. (ang.).
- ↑ Uminonakamichi Seaside Park. japan-guide.com, 2015. [dostęp 2015-12-23]. (ang.).
- ↑ Hakata Port International Terminal. Access. hakataport.com. [dostęp 2015-11-25]. (ang.).
- ↑ Outline of Hakata Port International Terminal. hakataport.com. [dostęp 2015-11-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-10-04)]. (ang.).
- ↑ 奴国の時代. Kasuga City, 2019. [dostęp 2022-10-12]. (jap.).
- ↑ Jolanta Tubielewicz: Historia Japonii. Wrocław: Ossolineum, 1984, s. 33, 35. ISBN 83-04-01486-6.
- ↑ Manabu Arima: Fukuoka: Kyūshū’s Asian Gateway Adds Fresh Layers to a Long History. Nippon Communications Foundation, 2022. [dostęp 2022-10-14]. (ang.).