Zakoczył
Zakoczył[1], Czerniawa[2][3] – polana w Pieninach. Znajduje się na głównym grzbiecie Pienin Czorsztyńskich, pomiędzy szczytami Nowa Góra i Czoło[3]. Rejon polany jest także przełęczą między tymi szczytami[2].
Państwo | |
---|---|
Położenie | |
Pasmo | |
Wysokość |
700–794 m n.p.m. |
Zagospodarowanie |
nieużytki |
Położenie na mapie gminy Czorsztyn | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa małopolskiego | |
Położenie na mapie powiatu nowotarskiego | |
49°24′59,5″N 20°23′51,0″E/49,416528 20,397500 |
Nazwa polana prawdopodobnie pochodzi od dawnej nazwy Nowej Góry – Czarna Góra[2]. Józef Nyka w przewodniku Pieniny pisał, że była to piękna, koszona polana[2]. Dzięki specyficznym warunkom glebowym, klimatycznym i geograficznym łąki i polany Pienińskiego Parku Narodowego były siedliskiem bardzo bogatym gatunkowo. W latach 1987–1988 znaleziono tu bardzo rzadki, w Polsce zagrożony wyginięciem gatunek porostu – płucnik modry Platismatia glauca[4]. Występował tutaj też storczyk kukawka Orchis militaris[5], ale zaprzestanie użytkowania polany spowodowało, że wyginął[6].
W niewielkiej odległości na północny wschód od polany Zakoczył jest polana Toporzyskowe, a na północny wschód ciąg koszonych łąk o nazwie Pod Forendówką i Forendówki[1].
Polana znajduje się w Pienińskim Parku Narodowym, w miejscowości Sromowce Niżne w województwie małopolskim, w powiecie nowotarskim, w gminie Czorsztyn[1]. Była własnością prywatną. Właścicielom nie opłacało się już polany kosić, wskutek czego zarastała chaszczami i lasem. Doprowadza to do ginięcia roślin i zwierząt, dla których łąki są właściwym siedliskiem i do zmniejszenia bioróżnorodności[7]. Czerniawa została jednak przez dyrekcję parku wykupiona, dzięki czemu prowadzone są na niej przez PPN zabiegi ochrony czynnej; odkrzaczanie i koszenie[8].
Szlak turystyki pieszej
edytujObrzeżem polany Zakoczył prowadzi szlak turystyczny
- Czorsztyn – zbocza Macelaka – Czoło – przełęcz Szopka – Trzy Korony. Jest to fragment szlaku (Tarnów – Wielki Rogacz) biegnący wzdłuż głównego grzbietu Pienin Właściwych[3].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Geoportal. Mapa topograficzna i satelitarna [online] [dostęp 2024-10-28] .
- ↑ a b c d Józef Nyka, Pieniny, wyd. IX, Latchorzew: Wyd. Trawers, 2006, s. 174, 269, ISBN 83-915859-4-8 .
- ↑ a b c Pieniny polskie i słowackie. Mapa turystyczna 1:25 000, Piwniczna: Agencja Wydawnicza „WiT” s.c., 2008, s. 1 .
- ↑ Józef Kiszka , Zbigniew Szeląg , Porosty (Lichenes) polan Pienińskiego Parku Narodowego – zagrożenie i ochrona, „Pieniny – Przyroda i Człowiek”, 2, Kraków 1992, s. 55–63 .
- ↑ Małgorzata Jagiełło , Storczyki łąk i polan Pienińskiego Parku Narodowego, „Pieniny – Przyroda i Człowiek”, 2, 1992, s. 43–49 .
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirek, Czerwona księga Karpat Polskich, Warszawa: Instytut Botaniki PAN, 2008, ISBN 978-83-89648-71-6 .
- ↑ Kazimierz Zarzycki , Roman Marcinek , Sławomir Wróbel , Pieniński Park Narodowy, Warszawa: Multico Oficyna Wyd., 2003, s. 65–76, ISBN 83-7073-288-7 .
- ↑ Zakończenie zabiegów ochronnych na łąkach i młakach w 2018 roku [online], Pieniński Park Narodowy [dostęp 2024-10-28] .