Wzniesienia Radoniowskie
Wzniesienia Radoniowskie (332.265) – małe pasmo górskie w Polsce w Sudetach Zachodnich, w południowo-zachodniej Polsce, w województwie dolnośląskim. Według podziału fizycznogeograficznego Jerzego Kondrackiego mikroregion leżący w południowo-wschodniej części mezoregionu Pogórza Izerskiego.
| Megaregion | |
|---|---|
| Prowincja | |
| Podprowincja | |
| Makroregion | |
| Mezoregion | |
| Zajmowane jednostki administracyjne |
Opis
edytujWzniesienia Radoniowskie, niewielkie pasmo górskie złożone ze wzniesień nieprzekraczających 500 m n.p.m., położone w dorzeczu Kwisy dopływu Bobru w południowo-wschodniej części Pogórza Izerskiego. Pasmo ciągnie się na długości około 25 km, o przebiegu NE – SE od miejscowości Kościelniki Górne na północnym zachodzie do okolic Barcinka na południowym wschodzie. Pasmo podzielone jest na kilka części dolinami potoków. Od północnego zachodu graniczy z Wzgórzami Zalipiańskimi od północnego wschodu z Obniżeniem Lubomierskim i Wzgórzami Radomickimi, od których oddzielone są Maciejowickim Potokiem, od wschodu z Górami Kaczawskimi, od południowego zachodu z Przedgórzem Rębiszowskim a od południa z Wysoczyzną Rybnicy. Część południowo-wschodnia ma charakter grzbietu z kulminacją Koziarki. Wzgórza Radoniowskie tworzy ciąg łagodnych, kopulastych wzniesień o różnorodnej morfologii, urozmaicone dolinami potoków. Teren ten jest niezwykle atrakcyjny krajobrazowo, a jego walory estetyczne podnoszą dobrze zachowane kompleksy leśne.
Przypisy
edytujBibliografia
edytuj- Pogórze Izerskie. Słownik geografii turystycznej Sudetów, pod red. Marka Staffy, tom 2 (M–Ż), Wrocław 2003, ISBN 83-85773-60-6, ss. 423-431
- Góry i Pogórze Kaczawskie, mapa, skala 1:40.000, wyd. Wydawnictwo Turystyczne Plan, Jelenia Góra, 2004, wyd. II, ISBN 83-88049-02-X
- Kondracki J., Geografia regionalna Polski, Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2013
- Traczyk A., Kasprzak M., Morfologia i morfogeneza doliny Maciejowickiego Potoku we wschodniej części Pogórza Izerskiego, Przyroda Sudetów, t. 13 (2010): 235–250