Wystawa mieszkaniowa w Weißenhof

Wystawa mieszkaniowa na osiedlu Weissenhof (Stuttgart), Weissenhofsiedlung, została zorganizowana w 1927 przez Werkbund na wzgórzu w północnej części Stuttgartu. Autorem urbanistycznej koncepcji osiedla był Ludwig Mies van der Rohe; pełnił też kierownictwo artystyczne^[1]. Nadzór nad realizacją projektu powierzono Richardowi Döckerowi^[1].

Opis osiedla i historia

Wystawa składała się z kilkunastu modelowych domów jednorodzinnych wolno stojących, szeregowych i wielorodzinnych, które projektowali różni architekci, posiadających jednak stosunkowo jednolity wyraz architektoniczny dojrzałego modernizmu. Budynki posiadały płaskie dachy, duże okna, prawie wszystkie miały kubiczne kształty i gładkie, białe elewacje.

Typy domów uwzględniały potrzeby różnych warstw społecznych, w tym wykształconej klasy średniej^[1]. Funkcjonalne rozwiązania wnętrz miały na celu ułatwienie prowadzenia gospodarstwa domowego, a w konsekwencji umożliwienie kobiecie podjęcia pracy zawodowej^[1].

Prace projektowe trwały od wiosny 1925 r. do wiosny 1927 r.^[2] W ciągu 4,5 miesiąca wybudowano 33 domy^[2]. Wzniesienie osiedla kosztowało 1,482 mln marek^[2].

Domy po zakończeniu wystawy zostały zasiedlone. Przykładowe czynsze były następujące^[2]:

za 120-metrowy dom autorstwa Le Corbusiera i Pierre’a Jeannereta – 417 marki miesięcznie;
za 48-metrowe mieszkanie autorstwa Miesa van der Rohe – 94 marki miesięcznie^[a]^[2].

Osiedle od czasu powstania było wyśmiewane przez ówczesną prasę. Po przejęciu władzy przez nazistów postanowiono osiedle wyburzyć, w tym celu rząd rzeszy kupił je od miasta. Ze względu na początek wojny z planów zrezygnowano. Ponieważ w czasie II wojny światowej na terenie osiedla zorganizowano punkty obrony przeciwlotniczej, część budynków ucierpiała w nalotach.

Po wojnie rozebrano nawet lekko uszkodzone budynki, zaś pozostałe poddano dość przypadkowym przebudowom. Na wolnych działkach wzniesiono w latach 50. nowe budynki. W 1958 osiedle uzyskało status zabytku, a w latach 80. przeprowadzono renowację zachowanych obiektów i przywrócono stan zbliżony do pierwotnego. Renowacji poddano również dom bliźniaczy Le Corbusier i Jeannereta, wyposażenie wnętrza połowy domu zostało zrekonstruowane i udostępnione do zwiedzania.

Uczestnicy wystawy

Zobacz też

Uwagi

↑ Niższy urzędnik zarabiał wówczas 125 marek miesięcznie, a radca rządowy – 580 marek miesięcznie.

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d JadwigaJ. Urbanik JadwigaJ. (red.), Droga ku nowoczesności. Osiedla Werkbundu 1927-1932, Wrocław: Muzeum Architektury we Wrocławiu, 2016, s. 33–35 .
↑ ^a ^b ^c ^d ^e JadwigaJ. Urbanik JadwigaJ. (red.), Droga ku nowoczesności. Osiedla Werkbundu 1927-1932, Wrocław: Muzeum Architektury we Wrocławiu, 2016, s. 52 .

Linki zewnętrzne

Weißenhofsiedlung (niem.)
„Weißenhof am Ende?” (niem.)

[po1-3] Niższy urzędnik zarabiał wówczas 125 marek miesięcznie, a radca rządowy – 580 marek miesięcznie.

[:0-1] JadwigaJ. Urbanik JadwigaJ. (red.), Droga ku nowoczesności. Osiedla Werkbundu 1927-1932, Wrocław: Muzeum Architektury we Wrocławiu, 2016, s. 33–35 .

[:1-2] JadwigaJ. Urbanik JadwigaJ. (red.), Droga ku nowoczesności. Osiedla Werkbundu 1927-1932, Wrocław: Muzeum Architektury we Wrocławiu, 2016, s. 52 .

[1]

[2]

[a]