Wybory prezydenckie w 1832 roku były pierwszymi wyborami, gdzie pojawiła się trzecia siła polityczna – Partia Antymasońska[1]. Były także pierwszymi wyborami, w których kandydaci każdej partii zostali wysunięci na konwencjach[2]. Kluczowe znaczenie w trakcie kampanii wyborczej miała sprawa Banku Stanów Zjednoczonych[1]. Stronnictwo prezydenta Jacksona było mocno przeciwne tej instytucji i usiłowało ją zlikwidować, nie czekając do 1836 roku, kiedy to miała wygasnąć jego licencja[1]. Aby do tego doprowadzić Jackson wycofał depozyty i umieścił je w bankach stanowych[3]. Decyzja ta miała istotne znaczenie przy nominacji Partii Demokratycznej[3]. Jej kandydatem na wiceprezydenta został Martin Van Buren[2]. Kwestia Banku Centralnego była także istotna dla Henry’ego Claya, który zamierzał kandydować przeciwko Jacksonowi jako kandydat Narodowej Partii Republikańskiej[4]. Nominację wiceprezydencką z jej ramienia otrzymał John Sergeant[2]. Partia Antymasońska, która powstała w 1826 roku, jako opozycja wobec Jacksona, zorganizowała jesienią 1831 roku konwencję w Baltimore, argumentując że są jedyną partią reprezentującą interesy ludu (uważała większość klasy politycznej za masonów, w tym prezydenta i Claya)[5]. Ich kandydatem na prezydenta został William Wirt[6].
-
Andrew Jackson
-
Martin Van Buren
-
William Wirt
-
Amos Ellmaker
Głosowanie powszechne odbyło się w dniach 2 – 21 listopada 1832 i wzięło w nim udział niecałe 1,3 mln osób[7]. Frekwencja wyniosła 55,4%[8]. Jackson uzyskał 54,2% poparcia wobec 37,4% dla Claya i 7,8% dla Wirta[7]. Ponadto nieco ponad 7000 głosów oddano na niezależnych elektorów, głosujących na innych kandydatów[7]. W głosowaniu Kolegium Elektorów (zatwierdzonym 13 lutego 1833[9]) Jackson uzyskał 219 głosów, przy wymaganej większości 144 głosów[10]. Na Henry’ego Claya oddano 49 głosów, na Johna Floyda – 11, a na Williama Wirta – 7[10]. Wiceprezydentem został Martin Van Buren, otrzymując 189 głosów, wobec 49 dla Johna Sergeanta[10]. Dalsze miejsca zajęli: William Wilkens (30 głosów), Henry Lee (11 głosów) i Amos Ellmaker (7 głosów)[10]. Dwa głosy elektorskie ze stanu Maryland nie zostały wzięte pod uwagę[10].
Andrew Jackson
Martin Van Buren
Henry Clay
John Sergeant
William Wirt
Amos Ellmaker
John Floyd