Wyżnia Świstówka
Wyżnia Świstówka – najwyższe piętro Doliny Małej Łąki w polskich Tatrach Zachodnich. Znajduje się na wysokości około 1650–1850 m w górnym odgałęzieniu tej doliny, pod Małołącką Przełęczą[1]. Wschodnie obramowanie tworzy północna grań Kopy Kondrackiej, południowe grań główna Tatr Zachodnich na odcinku od Kopy Kondrackiej po Małołączniak, zachodnie Czerwony Grzbiet Małołączniaka. Znajduje się w nim trawiasty Czerwony Upłaz oraz Kotliny[2].
Wyżnia Świstówka to płaskodenny cyrk lodowcowy o dnie położonym na wysokości ok. 1650 m. Od północy podcięta jest skalistym progiem skalnym o wysokości około 60 m, oddzielającym ją od położonego pod nią drugiego cyrku lodowcowego – Niżniej Świstówki[3]. Na niektórych mapach próg ten ma nazwę Przechodu[2].
Do Wyżniej Świstówki opadają trzy żleby; wielki Koprowy Żleb, żleb z Kopy Kondrackiej i żleb z Małołączniaka. Zbudowana jest ze skał osadowych (wapieni i dolomitów), wskutek czego silnie rozwinięte są w niej zjawiska krasowe. Dzięki tym zjawiskom jest sucha, jej dnem nie spływa żaden potok, odwadniana jest bowiem przepływami podziemnymi. Występują za to liczne jaskinie, w tym wejście do Jaskini Śnieżnej, będącej częścią największej w Polsce Jaskini Wielkiej Śnieżnej, a także m.in. jaskinie: Zaspałkowa Szczelina i Bliźniacza Studnia[3][4]. Dawniej Wyżnia Świstówka była wypasana, wchodziła w skład hali Mała Łąka[1]. Obecnie jest niedostępna turystycznie (obszar ochrony ścisłej Wantule, Wyżnia Mała Łąka)[5].
Z rzadkich roślin występują gnidosz Hacqueta i skalnica zwisła – gatunki w Polsce występujące tylko w Tatrach i to na nielicznych stanowiskach[6].
Przypisy
edytuj- ↑ a b Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski, Wielka encyklopedia tatrzańska, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ a b Tatry Polskie. Mapa turystyczna 1:20 000, Piwniczna: Agencja Wydawnictwo „WiT” S.c., 2009, ISBN 83-89580-00-4.
- ↑ a b Władysław Cywiński, Czerwone Wierchy, część wschodnia, t. 2, Poronin: Wyd. Górskie, 1995, ISBN 83-7104-010-5.
- ↑ Jaskinie Polski, Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [online], jaskiniepolski.pgi.gov.pl [dostęp 2016-12-22].
- ↑ Tatry Zachodnie słowackie i polskie. Mapa turystyczna 1: 25 000, Warszawa: Wydawnictwo Kartograficzne Polkart Anna Siwicka, październik 2009, ISBN 83-87873-36-5.
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirek, Czerwona księga Karpat Polskich, Warszawa: Instytut Botaniki PAN, 2008, ISBN 978-83-89648-71-6.