Wojna polsko-niemiecka (1015–1018)

Wojna polsko-niemiecka w latach 1015–1018
	; Polska za Bolesława Chrobrego
Czas	1015–1018
Miejsce	Łużyce, Milsko, Śląsk, Austria
Terytorium	Święte Cesarstwo Rzymskie (Królestwo Niemieckie), Księstwo Polskie
Przyczyna	spór terytorialny o Łużyce
Wynik	zwycięstwo Polski piastowskiej, pokój w Budziszynie
Strony konfliktu
Polska Morawianie;	I Rzesza (Niemcy) Czechy; Austria; Wieleci
Dowódcy
Bolesław Chrobry; Mieszko II	Henryk II Święty; Henryk Mocny; Oldrzych
brak współrzędnych

Wojna polsko-niemiecka w latach 1015–1018 – konflikt zbrojny toczony w latach 1015–1018 pomiędzy Polską piastowską a Cesarstwem.

Historia

Konflikt ten był kontynuacją wygranej przez Polskę wojny polsko-niemieckiej 1007–1013, po której Bolesław otrzymał w lenno ziemię milecką (z Budziszynem) i Łużyce, ale wkrótce odmówił wypełnienia swoich zobowiązań lennych. Wojska niemieckie były wspomagane przez sojuszników czeskich i lutyckich. Bolesław skoncentrował swoje wojska na Łużycach. Niemcy ponieśli ciężkie straty po bitwie o przeprawę przez Odrę i na bagnach przy Bobrze. Kontrofensywa polska doszła pod Miśnię, ale miasto nie zostało zdobyte. W tym samym czasie (sierpień 1015) wierne Bolesławowi Chrobremu oddziały morawskie wykonały dywersyjny atak na marchię południowo-wschodnią (dzisiejsza Austria), który co prawda zakończył się klęską (Morawianie w nieznanym miejscu zostali rozbici przez Bawarów wschodnich), jednakże uniemożliwił połączenie się księcia czeskiego Oldrzycha z wojskami margrabiego marchii południowo-wschodniej Henryka Mocnego i ich wspólną akcję zbrojną na rzecz cesarza Henryka, walczącego wówczas na Śląsku. Kolejna ofensywa niemiecka z 1017, ponownie wspomożona przez lenników, nie była w stanie zdobyć Głogowa i Niemczy na Śląsku, i ponownie poniosła ciężkie straty podczas odwrotu przez Miśnię do Merseburga. I tym razem Chrobry skorzystał z pomocy zbrojnej Morawian, nakazując im w czerwcu 1017, a więc jeszcze przed rozpoczęciem właściwej kampanii, dokonanie śmiałego wypadu na teren marchii południowo-wschodniej. Miesiąc później oddziały morawskie pod dowództwem Mieszka II dokonały dywersyjnego najazdu na Czechy. Morawianie zdobyli bliżej nieokreślony gród, lecz podczas odwrotu z wielkimi łupami zostali zaatakowani i pobici w polu przez siły Henryka Mocnego. Tak jak w roku 1015 śmiały i niespodziewany atak przyniósł oczekiwany skutek: Bawarzy wschodni nie ruszyli wraz z armią cesarza Henryka na Polskę, lecz zdecydowali się strzec swoich granic na południu Czech^[1]. Wojna zakończyła się pokojem w Budziszynie, który oddawał Polsce ziemie łużycką i milecką na własność (a nie jako lenno).

Ważniejsze bitwy:

Zobacz też

Przypisy

↑ Stanisław Zakrzewski: Bolesław Chrobry Wielki, wyd. Universitas 2006, s. 285 i 288–289.

Bibliografia

Kazimierz Tymieniecki, Bolesław Chrobry. W: Konopczyński Władysław (ed): Polski słownik biograficzny. T. II: Beyzym Jan – Brownsford Marja. Kraków: Nakładem Polskiej Akademii Umiejętności, 1936. ISBN 83-04-00148-9. str. 251

[1] Stanisław Zakrzewski: Bolesław Chrobry Wielki, wyd. Universitas 2006, s. 285 i 288–289.

[1]