Województwo wołyńskie (I Rzeczpospolita)

województwo Wielkiego Księstwa Litewskiego, później Korony I Rzeczypospolitej, część prowincji małopolskiej

Województwo wołyńskiewojewództwo Wielkiego Księstwa Litewskiego, później Korony I Rzeczypospolitej, część prowincji małopolskiej. Utworzone w 1566, na sejmie w Lublinie w roku 1569 przyłączone do Korony[4]. Istniało do III Rozbioru Polski w 1795 r. Herbem województwa był biały krzyż w czerwonym polu z tarczą sercową z białym orłem. Senatorów większych było w województwie wołyńskim trzech: biskup łucki, wojewoda i kasztelan wołyńscy. Województwo dzieliło się na trzy powiaty: łucki, włodzimierski i krzemieniecki. Każdy z tych powiatów miał swoje starostwo grodowe w mieście powiatowym. Sejmikowało zaś województwo w Łucku, obierając z każdego powiatu po dwóch posłów sejmowych i jednym deputacie.

Województwo wołyńskie
Palatinatus Volhynensis
województwo
1566–1795
Herb
Herb
Sentencja: Cum Deo et pro Deo[1]
Państwo

 I Rzeczpospolita

Prowincja

małopolska

Data powstania

1566

Siedziba wojewody i sejmiku

Łuck

Wojewoda

zobacz: wojewodowie wołyńscy

Popis

na płaszczyznach Łuska[2]

Powierzchnia

38 324 km²

Populacja (1790[3])
• liczba ludności


805 170

Podział administracyjny
Liczba powiatów

3

Liczba reprezentantów
Liczba senatorów

3

Położenie na mapie Rzeczypospolitej
Położenie na mapie Polski

Podział administracyjny

edytuj
Powiaty województwa wołyńskiego[5]
Powiat Powierzchnia w mil² Powierzchnia w km²
powiat łucki 374,30 20609,10
powiat włodzimierski 122,65 4212,00
powiat krzemieniecki 245,23 13502,70
Razem (województwo) Σ 742,18 38323,80

Wojewodowie

edytuj
 
Prowincja małopolska Korony Polskiej (na czerwono) z zaznaczonym terenem województwa wołyńskiego, 1635
Osobny artykuł: Wojewodowie wołyńscy.

Miasta

edytuj
 
Łuck w XVIII wieku

Miasta królewskie[7][8]:

Prywatne miasta szlacheckie[8][9]:

Prywatne miasta duchowne[11]:

Zobacz też

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj

Bibliografia

edytuj

Z. Zychyliński „Złota księga szlachty polskiej” T. XIII, s. 210 Miączyńscy herbu Suchekomnaty

Przypisy

edytuj
  1. Stefan Krzysztof Kuczyński, Polskie herby ziemskie. Geneza, treści, funkcje, Warszawa 1993, s. 215.
  2. Antoni Sozański, Wykład politycznej geografii, rządu i administracyi dawnej Polski przy końcu istnienia całego państwa (1648–1772), Kraków 1889, s. 5.
  3. Tabela: Summaryusz Generalny wszelkich dochodów Rzeczypospolitey tak w Koronie iako i w Litwie z kalkulacyą mil kwadratowych, tak со do dymów, podatków, iako i ludzi, w: Dziennik rządowo-ekonomiczno handlowy. Zaymuiący różne Wiadomości, Rządowe, Handlowe, Ekonomiczne, Fabryczne, Kontraktowe na Dobra, Summy, i Produkta. Zajmujący 3 miesiące kwiecień may czerwiec 1790. R.5. T. II. Warszawa 1790.
  4. Volumina Legum T. II s.
  5. Aleksander Jabłonowski: Polska XVI wieku pod względem geograficzno-statystycznym. T. VIII: Ziemie ruskie. Wołyń i Podole. Warszawa: Gebethner i Wolff, 1889, s. 12.
  6. Rzewuscy (01). [dostęp 2014-02-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-27)].
  7. Magazin für die neue Historie und Geographie Angelegt, t. XVI, Halle, 1782, s. 12–14.
  8. a b Zenon Guldon, Jacek Wijaczka, Skupiska i gminy żydowskie w Polsce do końca XVI wieku, w: Czasy Nowożytne, 21, 2008, s. 162–164.
  9. Zbigniew Anusik, Własność ziemska w województwie wołyńskim w 1570 roku, w: Przegląd Nauk Historycznych R. X, nr 1, (2011), s. 37, 42.
  10. Drohobuż, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 150.
  11. Zbigniew Anusik, Własność ziemska w województwie wołyńskim w 1570 roku, w: Przegląd Nauk Historycznych R. X, nr 1, (2011), s. 33–34.