Wołodymyr Soroczak

oficer UPA, dowódca kurenia

Wołodymyr Soroczak, ps. „Berkut”, „Woron” (ukr. Володимир Сорочак; ur. 22 lutego 1922 w Jaworniku Ruskim, zm. 5 lutego 2010[1] w Chicago) – oficer UPA, dowódca kurenia „Wilki” (ukr. Вовки) oraz Odcinka Taktycznego „Danyliw”.

Wołodymyr Soroczak
Володимир Сорочак
Berkut, Woron
sotnik sotnik
Data i miejsce urodzenia

22 lutego 1922
Jawornik Ruski

Data i miejsce śmierci

5 lutego 2010
Chicago

Przebieg służby
Lata służby

1944–1947

Formacja

 Ukraińska Powstańcza Armia

Stanowiska

dowódca kurenia

Późniejsza praca

działacz nacjonalistyczny

Życiorys

edytuj

Ukończył szkołę podstawową w Jaworniku Ruskim, następnie w 1942 ukraińskie gimnazjum w Jarosławiu. Rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie Lwowskim, jednak w 1943 został powołany do Baudienstu, gdzie służył do 1944. Od maja 1944 działał w ukraińskim podziemiu nacjonalistycznym. Od lipca do 20 listopada 1944 uczestniczył w kursie oficerskim UPA w szkole „Ołeni-2”. Od listopada 1944 do maja 1945 był dowódcą ochrony kursu oficerskiego. Od czerwca do września 1945 instruktor taktyki w dwóch szkołach podoficerskiej UPA, koło Fredropola i Birczy. Od października 1945 organizator i dowódca sotni na Pogórzu Przemyskim.

W październiku 1945 zorganizował własną sotnię. Od kwietnia do października 1946 prowadził szkolenia wojskowe i polityczne w okolicach Przemyśla, Jarosławia i Lubaczowa.

Od 1 listopada 1946 do września 1947 był dowódcą 28 Odcinka Taktycznego UPA „Danyliw” i dowódcą kurenia „Wowky”. 9 czerwca 1947 w walce odniósł ciężkie rany obu nóg, które udało mu się wyleczyć.

Od 30 września 1947 do 19 stycznia 1948 przebił się wraz z oddziałem rajdem do amerykańskiej strefy okupacyjnej w Niemczech, gdzie działał w Misji UPA i UHWR oraz w redakcji pisma „Do zbroji”, następnie w 1955 wyemigrował do USA, gdzie działał w organizacjach nacjonalistycznych i kombatanckich w Chicago.

Literatura

edytuj
  • Ярослав Стех – „Пропам'ятна книга україських діячів Перемищини”, Przemyśl-Lwów 2006

Przypisy

edytuj
  1. Wspomnienia pośmiertne. [dostęp 2011-06-17].

Linki zewnętrzne

edytuj