Witold Scazighino
Witold Scazighino (ur. 19 stycznia 1889, zm. 15 sierpnia 1965 w Montrealu) – polski inżynier, działacz Polskiego Radia w II Rzeczypospolitej.
 kapitan
| |
| Data i miejsce urodzenia |
19 stycznia 1889 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca |
inżynier |
.png){kind=small}
Życiorys
edytujUrodził się 19 stycznia 1889 w Przewoźni[1][2]. Kształcił się w Zakładzie Naukowo-Wychowawczego OO. Jezuitów w Bąkowicach pod Chyrowem, gdzie w 1907 ukończył VIII klasę i zdał egzamin dojrzałości[3][4][2]. Ukończył studia w zakresie mechaniki na Politechnice Lwowskiej w 1907 oraz w zakresie elektrotechniki w Wiedniu w 1913[2]. Uzyskał tytuł inżyniera[5][6].
Podczas I wojny światowej służył w oddziałach łączności c. i k. armii w stopniu nadporucznika[7][2], a później w szeregach Armii Polskiej we Francji[2]. Po zakończeniu I wojny światowej w 1919 powrócił na ziemie polskie w 1919 i został przyjęty do Wojska Polskiego[2]. W wojnie polsko-bolszewickiej z 1920 w stopniu porucznika był szefem radiotelegrafii w sztabie 1 Armii. Awansowany na stopień kapitana służył jako wykładowca w Obozie Szkolnym Wojsk Łączności w Zegrzu[2]. Został zweryfikowany w stopniu kapitana rezerwy łączności ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[8][9][10]. W 1923 był oficerem rezerwowym 1 Pułku Łączności[11], a w 1924, 1934 Pułku Radiotelegraficznego[12][13].
Po odejściu z czynnej służby wojskowej w 1925 podjął pracę w Polskim Towarzystwie Radiotechnicznym, gdzie był kierownikiem pracowni doświadczalnej[2]. W marcu 1924, w lipcu 1926, w maju 1928 był wybierany członkiem zarządu Stowarzyszenia Radiotechników Polskich[14][15][16][2]. W późniejszych latach był związany ze Lwowem[6]. W dekadzie lat 30. pracował w rozgłośni Polskiego Radia Lwów, którego był współtwórcą oraz pełnił stanowiska dyrektora technicznego, inżyniera dyżurnego, dyrektora naczelnego, dyrektora administracyjnego[17][18][6][19][2].
Po wybuchu II wojny światowej w 1939 przedostał się do Francji, następne do Wielkiej Brytanii[2]. Od 1942 do 1945 był pracownikiem sekcji radiowej Ministerstwa Informacji rządu RP na uchodźstwie[2]. Po zakończeniu wojny pozostał na emigracji zamieszkując w Londynie[2]. Był zatrudniony w administracji „Dziennika Polskiego” oraz w londyńskim przedsiębiorstwie British Communication Corporation[2].
Przypisy
edytuj- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 175, 693.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Jerzy Kubiatowski. Sylwetki. Inż. Witold Scazighino (1889-1965). „Przegląd Telekomunikacyjny”. Nr 9, s. 263, 1983. ISSN 0033-2399.
- ↑ Sprawozdanie Zakładu Naukowo-Wychowawczego OO. Jezuitów w Bąkowicach pod Chyrowem za rok szkolny 1907. Przemyśl: 1907, s. 45, 57.
- ↑ Sprawozdanie Dyrekcji Zakładu Naukowo-Wychowawczego OO. Jezuitów w Bąkowicach pod Chyrowem za rok szkolny 1936/37. Przemyśl: 1937, s. 29.
- ↑ Pornografja. Głosy polskie w najważniejszej sprawie moralności społecznej. Lwów: 1909, s. 6.
- ↑ a b c d Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 2 (9), s. 98, Listopad 1965. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ Sprawozdanie Zakładu Naukowo-Wychowawczego OO. Jezuitów w Bąkowicach pod Chyrowem za rok szkolny 1914/15 i 1915/16. Przemyśl: 1916, s. 100.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 973.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 891.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 175.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 959.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 881.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 693.
- ↑ Stowarzyszenie radjotechników. „Kurier Warszawski”. Nr 82, s. 3, 22 marca 1924.
- ↑ Stow. radjotechników. „Kurier Warszawski”. Nr 198, s. 3, 21 lipca 1926.
- ↑ Stowarzyszenie Radiotechników Polskich. „Kurier Warszawski”. Nr 145, s. 8, 26 maja 1928.
- ↑ Lwów. Radiostacja lwowska. „Kurier Warszawski”. Nr 321, s. 16, 23 listopada 1930.
- ↑ Komitet obchodu 25-lecia Z. W. C. oraz Tygodnia Propagandy Związku Strzeleckiego. „Gazeta Lwowska”. Nr 262, s. 5, 23 września 1933.
- ↑ Stacja radiowa we Lwowie. historiaradia.neostrada.pl. [dostęp 2018-10-02].
Bibliografia
edytuj- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.