Witold Nowicki (inżynier łączności)
Witold Nowicki (ur. 11 stycznia 1903 w Wilnie, zm. 17 grudnia 1994[1]) – polski elektryk, specjalista w zakresie telekomunikacji, profesor Politechniki Warszawskiej, żeglarz.
| Data i miejsce urodzenia |
11 stycznia 1903 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
17 grudnia 1994 |
| profesor zwyczajny nauk technicznych | |
| Specjalność: telekomunikacja | |
| Alma Mater | |
| Profesura |
1947 (ndzw.) |
| Odznaczenia | |
     
| |
Życiorys
edytujSyn urzędnika PKP[2]. Naukę w szkole średniej rozpoczął w 1913 w wileńskim Gimnazjum Rosyjskim. Podczas I wojny światowej, wraz z rodziną, był ewakuowany z Wilna. W latach 1915–1916 przebywał u krewnych w Zagłębiu Donieckim, a w latach 1916–1918 w Homlu, gdzie uczęszczał do trzeciej i czwartej klasy Gimnazjum Rosyjskiego. Wstąpił tam do polskiego harcerstwa, gdzie doszedł do stopnia drużynowego.
W 1918 wrócił do Wilna, gdzie w 1922 ukończył I Gimnazjum Państwowe im. Zygmunta Augusta. W wojnie z bolszewikami walczył w pomocniczych formacjach Samoobrony Wilna. W 1930 ukończył studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej. Został na nim asystentem, przy czym nauczał też w Państwowej Szkole Teletechnicznej oraz pracował w Państwowym Instytucie Teletechnicznym. W tym czasie uprawiał turystykę kajakową – m.in. przemierzał szlaki wodne na Kresach i dotarł Prutem do Rumunii[3].
Po ewakuacji Warszawy w 1939, wkrótce tam powrócił, by reaktywować działające pod nadzorem okupanta niemieckiego Państwowe Liceum Telekomunikacyjne (późniejszą Szkołę Elektryczną). Nielegalnie produkowano tam i remontowano radiostacje dla podziemia. W 1944 został aresztowany i osadzony na Pawiaku, a potem wywieziony do niemieckiego obozu koncentracyjnego Stutthof, gdzie przebywał do wyzwolenia przez Armię Czerwoną[3].
Po zakończeniu okupacji niemieckiej wrócił do Warszawy i zatrudnił się ponownie w Państwowym Instytucie Telekomunikacyjnym. Zorganizował w tym czasie Katedrę Teletransmisji Przewodowej na Politechnice Warszawskiej, z którą związał się do końca swej kariery zawodowej[3], w pracy w PIT zrezygnował w 1949. W 1947 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, w 1956 profesora zwyczajnego. Był członkiem założycielem PTETiS. Otrzymał godność członka honorowego PTETiS (1986)[4] i SEP (1989)[2].
Był jednocześnie żeglarzem i propagatorem żeglarstwa. Pływał po Mazurach, Bugu, Narwi i Wiśle. W 1966 został wybrany na funkcję pierwszego komandora Jacht Klubu Politechniki Warszawskiej (był jego współzałożycielem). Pełniąc tę funkcję organizował wczasy i kolonie dla dzieci[3].
Ożenił się w 1932 (żona zmarła w 1977). Miał troje dzieci. W 1980 ożenił się powtórnie[1].
Zmarł w Warszawie, pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 153-2-9)[3].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1983)
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1970)
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1956)
- Złoty Krzyż Zasługi (1938)
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (19 stycznia 1955)[5]
- Medal Komisji Edukacji Narodowej (1974)
- Medal im. Mikołaja Kopernika Polskiej Akademii Nauk (1982)[1]
- Złota Odznaka „Zasłużony Pracownik Łączności” (1983)
- Srebrna Odznaka „Zasłużony Pracownik Łączności” (1979)
- Brązowa Odznaka „Zasłużony Pracownik Łączności” (1969)
- Złota Odznaka Honorowa NOT (1958)
- Złota Odznaka Honorowa SEP (1964)
- Srebrna Odznaka Honorowa SEP (1959)
- Złota Odznaka Zasłużonego dla Politechniki Warszawskiej (1978)
- Medal XXV-lecia Polskiej Akademii Nauk (1979)
Źródło[1].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d Andrzej Marusak, WITOLD NOWICKI (1903–1994) Politechnika Warszawska [dostęp 2024-03-26].
- ↑ a b XI Seminarium WEP [dostęp 2024-03-26].
- ↑ a b c d e Jacek Czajewski, Prof. dr Witold Nowicki (1903–1994): "Aquae semper fidelis sum", [w:] Żagle, nr 3/1995, s. 38, ISSN 0860-2670.
- ↑ Członkowie Honorowi | PTETIS Zarząd główny [online] [dostęp 2024-03-26] (pol.).
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 - Uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. nr 0/201 - na wniosek Ministra Szkolnictwa Wyższego.