William H. Crawford
William Harris Crawford (ur. 24 lutego 1772 w hrabstwie Amherst, zm. 15 września 1834 w Elberton) – amerykański polityk, kandydat na prezydenta w 1824 roku.
| |
| Pełne imię i nazwisko |
William Harris Crawford |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
24 lutego 1772 |
| Data i miejsce śmierci |
15 września 1834 |
| sekretarz skarbu USA | |
| Okres |
od października 1816 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| sekretarz wojny USA | |
| Okres |
od sierpnia 1815 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| przewodniczący pro tempore Senatu | |
| Okres |
od marca 1812 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| ambasador USA we Francji | |
| Okres |
od marca 1813 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Życiorys
edytujUrodził się 24 lutego 1772 w hrabstwie Amherst[1]. Początkowo mieszkał z rodziną w Wirginii i Karolinie Południowej, a potem przeniósł się do Georgii[2]. Ukończył studia prawnicze w Auguście i w 1799 roku rozpoczął prywatną praktykę w Lexington[2]. Zaangażował się w politykę i w 1803 roku wygrał wybory do legislatury stanowej z ramienia Partii Demokratyczno-Republikańskiej[1]. Cztery lata później, w wyniku śmierci Abrahama Baldwina, Crawford zajął wakujące miejsce w Senacie[2]. W 1811 roku ponownie uzyskał mandat senatora, a w czasie kadencji popierał przygotowania do wojny z Wielką Brytanią i przedłużenie mandatu Pierwszego Banku Stanów Zjednoczonych[1]. W 1812 roku, po śmierci wiceprezydenta George’a Clintona, został przewodniczącym pro tempore Senatu[1]. Rok później prezydent James Madison mianował go ambasadorem USA we Francji[2].
W 1815 roku został odwołany z placówki dyplomatycznej, by wejść w skład gabinetu Stanów Zjednoczonych i objąć funkcję sekretarza wojny, a rok później – sekretarza skarbu[1]. Członkiem rządu pozostał do końca kadencji Jamesa Monroego w 1825 roku[2]. W wyborach prezydenckich w 1824 roku, dzięki poparciu ustępującego prezydenta, 1/3 kongresmanów demokratyczno-republikańskich rekomendowała Crawforda jako nominata na prezydenta[3]. Ponieważ partia było głęboko podzielona, zgłoszono także trzy inne kandydatury: Johna Quincy’ego Adamsa, Andrew Jacksona i Henry’ego Claya[4]. W głosowaniu powszechnym Crawford uzyskał niespełna 41 tysięcy głosów, co stanowiło czwarty wynik wśród kandydatów[5]. W Kolegium Elektorskim zagłosowało na niego 41 elektorów[6]. Jednakże, żaden z pozostałej trójki nie otrzymał wymaganej większości 131 głosów (Jackson – 99, Adams – 84, Clay – 37)[6]. Zgodnie z 12. poprawką do Konstytucji, decyzja wyboru przeszła na Izbę Reprezentantów, która wybierała prezydenta spośród trzech kandydatur z najwyższym wynikiem (głosując stanami)[3]. Crawford doznał udaru, co spowodowało, że stracił szanse na prezydenturę[3]. Po zwycięstwie Adamsa, odrzucił propozycję ponownego objęcia funkcji sekretarza skarbu i osiadł w Georgii, gdzie pracował jako sędzia, do swojej śmierci 15 września 1834 w Elberton[1].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f William H. Crawford, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2018-01-13] (ang.).
- ↑ a b c d e Crawford, William Harris. Biographical Directory of the United States Congress. [dostęp 2018-01-13]. (ang.).
- ↑ a b c Maldwyn Jones: Historia USA. Gdynia: Latarnia, 2016, s. 161. ISBN 978-83-65387-02-8. (pol.).
- ↑ Andrzej Bartnicki: Historia Stanów Zjednoczonych Ameryki. T. 2. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1995, s. 155. ISBN 83-01-11894-6. (pol.).
- ↑ US President – National Vote. Our Campaign. [dostęp 2017-05-12]. (ang.).
- ↑ a b Electoral College Box – 1824. NARA. [dostęp 2017-05-12]. (ang.).