Wiktor Zołotow
Wiktor Wasiljewicz Zołotow (ros. Виктор Васильевич Золотов; ur. 27 stycznia 1954 w Sasowie) – rosyjski generał, obecny dowódca Federalnej Służby Wojsk Gwardii Narodowej Rosji (tzw. Rosgwardii), członek Rady Bezpieczeństwa Federacji Rosyjskiej.
.jpg)
| |
 generał armii
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
od 1975 |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska |
dowódca Prezydenckiej Służby Bezpieczeństwa, |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
           
| |
Życiorys
edytujZołotow urodził się w Sasowie w obwodzie riazańskim w robotniczej rodzinie, pracował jako hutnik[1]. W latach 90. zatrudnił się jako ochroniarz ówczesnego mera Petersburga Anatolija Sobczaka. Poznał wtedy Władimira Putina, pełniącego wtedy rolę wicemera. Został jego partnerem sparingowym podczas treningów boksu i judo, ponadto kiedy tylko Putin pojawiał się publicznie, można było zauważyć Zołotowa idącego zaraz za nim[1].
Służył on także w prywatnej firmie ochroniarskiej Romana Cepowa Baltik-Eskort, zanim ten został otruty nieznaną substancją promieniotwórczą. Firma ta powstała w 1992 roku dzięki radom Zołotowa, który, według słów Jurija Fielsztinskiego i Władimira Pribyłowskiego, miał ją nadzorować także później jako członek tajnych służb. Pracownicy Baltik-Eskort zapewniali ochronę wysokim urzędnikom w Petersburgu, z merem Sobczakiem i jego rodziną oraz Putinem na czele[2]. Brali też udział w zbieraniu haraczy i tzw. czarnych pieniędzy (ros. черный нал) na cele Putina.
Od 2000 do 2013 roku pełnił on funkcję szefa ochrony premiera, a później prezydenta Władimira Putina, dowodząc oficerami służb bezpieczeństwa zwanymi w Rosji facetami w czerni, ze względu na noszone przez nich okulary przeciwsłoneczne oraz czarne garnitury. Używali oni bardzo różnych rodzajów broni, wliczając w to przenośne wyrzutnie rakiet[1]. Od 5 kwietnia 2016 roku został mianowany dowódcą Rosgwardii i zwolniono go z poprzednio pełnionych obowiązków, ponadto prezydenckim dekretem został powołany na członka Rady Bezpieczeństwa Federacji Rosyjskiej[3].
W kwietniu 2018 roku wraz z 23 innymi oficjelami został objęty sankcjami przez Stany Zjednoczone[4], a w sierpniu został objęty śledztwem rosyjskiej Fundacji Antykorupcyjnej (ros. Фонд борьбы с коррупцией). Według Aleksieja Nawalnego Zołotow ukradł przynajmniej 29 milionów dolarów z kontraktów na zamówienia dla rosyjskiej Gwardii Narodowej. Niedługo po tym stwierdzeniu Nawalny został aresztowany, oficjalnie za organizację protestów ze stycznia 2018 roku, a 11 września Zołotow opublikował nagranie, w którym wyzywa Nawalnego na pojedynek mówiąc, że zrobi z niego dobrą, soczystą mielonkę[5][6].
2 marca 2021 roku Rada Unii Europejskiej nałożyła na Zołotowa zestaw sankcji, uzasadniając tę decyzję jego odpowiedzialnością za poważne naruszenia praw człowieka w Rosji, wliczając w to arbitralne aresztowania, zatrzymania, systematyczne naruszanie wolności pokojowych zgromadzeń i zrzeszania się, w szczególności poprzez brutalne tłumienie protestów i demonstracji. Miało to związek z tłumieniem demonstracji zorganizowanych przez Nawalnego na początku 2021 roku[7][8].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Pete Earley. Comrade J.: The Untold Secrets of Russia’s Master Spy in America after the End of the Cold War, Putnam Adult (24 January 2008), ISBN 0-399-15439-6, pp. 298–301.
- ↑ Yuri Felshtinskyi, Vladimir Pribylovsky The Age of Assassins. The Rise and Rise of Vladimir Putin, Gibson Square Books, London, 2008, ISBN 1-906142-07-6, pp. 260–262.
- ↑ Former chief of Putin’s security service appointed Russian National Guard chief – Kremlin. TASS, 2016-04-05. [dostęp 2022-02-28]. (ang.).
- ↑ Ukraine-/Russia-related Designations and Identification Update. United States Department of the Treasury, 2018-04-06. [dostęp 2018-04-06].
- ↑ The director of Russia’s National Guard challenges Alexey Navalny to a fist fight. Meduza, 2018-09-11. [dostęp 2022-02-28].
- ↑ Russian opposition leader injured following detention. The Guardian. [dostęp 2022-02-28].
- ↑ EU imposes sanctions on four Russians over Navalny jailing. Reuters, 2021-03-02. [dostęp 2022-02-28]. (ang.).
- ↑ EUR-Lex – 02020R1998-20210302 – EN – EUR-Lex. eur-lex.europa.eu. [dostęp 2022-02-28]. (ang.).
Bibliografia
edytuj- Karen Dawisha: Putin’s Kleptocracy: Who Owns Russia?. Simon & Schuster, 2014. ISBN 978-1-4767-9519-5.
Linki zewnętrzne
edytuj- Wiktor Zołotow w bazie peoples.ru (ros.)