Wiktor Niesiołowski
Wiktor Marian Niesiołowski (ur. 4 września 1868 w Opawie, zm. 7 kwietnia 1945 w Mödling) – generał brygady inżynier Wojska Polskiego.
 generał brygady
| |
| Data i miejsce urodzenia |
4 września 1868 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
7 kwietnia 1945 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1888–1924 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
Instytut Wojskowo-Techniczny |
| Stanowiska |
szef instytutu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
        
| |
.png){kind=small}
Życiorys
edytujUrodził się 4 września 1868 w Opawie. Był starszym bratem Jana, także generała brygady[1]. Po ukończeniu czterech klas gimnazjum w Rzeszowie, kontynuował naukę w Niższej Wojskowej Szkole Realnej w Koszycach, a następnie w Wyższej Wojskowej Szkole Realnej w Hranicach[2]. W 1888 roku ukończył Techniczną Akademię Wojskową w Wiedniu i został przydzielony do Pułku Inżynieryjnego w Ołomuńcu[3]. W latach 1891–1893 był słuchaczem Wyższego Kursu Inżynieryjnego w Wiedniu (niem. Höherer Genie-Curs). W 1893, po ukończeniu kursu, został przeniesiony do Batalionu Pionierów Nr 11 w Przemyślu i przydzielony do Dyrekcji Inżynierii i Fortyfikacji w Krakowie[4]. W następnym roku został odkomenderowany na studia na Fakultecie Filozoficznym Uniwersytetu Wiedeńskiego[5]. 1 września 1896 został przydzielony do Technicznej Akademii Wojskowej w Wiedniu (od 1904 w Mödling) na stanowisko wykładowcy mechaniki i fizyki. Równocześnie wykładał nauki przyrodnicze w Szkole Wojennej w Wiedniu. W czasie I wojny światowej służył w sztabach wyższych dowództw na frontach: rosyjskim, rumuńskim i włoskim[1]. W czasie służby w c. i k. Armii awansował kolejno na stopień: podporucznika (1 września 1888 roku), porucznika (1 maja 1890 roku) i pułkownika (1 sierpnia 1917 roku)[6][7].
14 czerwca został mianowany szefem Instytutu Wojskowo-Technicznego z uprawnieniami szefa departamentu w Ministerstwa Spraw Wojskowych[8]. 1 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej[9]. W październiku 1921 roku został mianowany komendantem Wydziału Wojskowego przy Politechnice Lwowskiej[10]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 9. lokatą w korpusie generałów[11][12]. 30 kwietnia 1924 roku został mianowany członkiem Oficerskiego Trybunału Orzekającego[13]. Z dniem 31 października 1924 roku został przeniesiony w stan spoczynku. Mieszkał w Mödling pod Wiedniem[14][15][16][17]. Zmarł 7 kwietnia 1945 roku w Mödling[2].
Generał Niesiołowski był autorem szeregu prac naukowych (w języku niemieckim), dotyczących między innymi zagadnień zastosowania fizycznych metod badawczych do balistyki. Między innymi ogłosił drukiem (Wiedeń 1908) pracę, stanowiącą wyczerpujący podręcznik (wykłady) techniki wojskowej: Ausgewählte Kapitel der Technik mit besonderer Rücksicht auf militärische Anwendungen[1].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 „Polska Swemu Obrońcy”[1]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[1]
- Order Korony Żelaznej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami[7]
- Krzyż Rycerski Orderu Franciszka Józefa[7]
- Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami[7]
- Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na czerwonej wstążce[7]
- Krzyż za 25-letnią służbę wojskową dla oficerów[7]
- Brązowy Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii[7]
- Krzyż Jubileuszowy Wojskowy[7]
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c d e Encyklopedia Wojskowa 1935 ↓, s. 730.
- ↑ a b Stawecki 1994 ↓, s. 231.
- ↑ Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1890 ↓, s. 766.
- ↑ Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1894 ↓, s. 864, 881.
- ↑ Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1895 ↓, s. 941.
- ↑ Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1890 ↓, s. 762.
- ↑ a b c d e f g h Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 63, 1592.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 69 z 24 czerwca 1919 roku, poz. 2232.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 15 maja 1920 roku, s. 352.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 38 z 8 października 1921 roku, s. 1400.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 15.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 120.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 43 z 30 kwietnia 1924 roku, s. 249.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 98 z 26 września 1924 roku, s. 547.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1406.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 880.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 322.
Bibliografia
edytuj- Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1890. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1889.
- Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1894. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, styczeń 1894.
- Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1895. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, styczeń 1895.
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Encyklopedia Wojskowa. Otton Laskowski (red.). T. V: Lehwaldt – Obrączka kostna. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Oświatowy, 1935.
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.