Wiktor Arnoldt-Russocki
Wiktor Feliks Arnoldt-Russocki (ur. 24 maja 1895 w Penkinach, zm. 26 maja 1956 w Londynie) – podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego.
 podpułkownik kawalerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
24 maja 1895 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
26 maja 1956 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki | |
| Stanowiska |
zastępca dowódcy pułku |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
       
| |
Życiorys
edytujUrodził się 24 maja 1895 w Penkinach, w ówczesnym powiecie wyłkowyskim. Ukończył szkołę realną. Powołany do służby w armii rosyjskiej ukończył szkołę oficerską kawalerii. Podczas I wojny światowej służył w 5 pułku ułanów.
Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę został przyjęty do Wojska Polskiego. Od grudnia 1918 był żołnierzem 12 pułku ułanów, a po przekształceniu 10 pułku ułanów. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w stopniu porucznika kawalerii w szeregach 10 puł, a za swoje czynny wojenne otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari[1].
Został awansowany do stopnia porucznika kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[2], a następnie do stopnia rotmistrza ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923[3][4]. Po wojnie pozostawał oficerem 10 puł, stacjonującego w Białymstoku[5][6][7]. Odbył kurs dowódców szwadronów organizowany w Grudziądzu, po czym pełnił stanowisko dowódcy szwadronu.
Został awansowany do stopnia majora kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931[8]. W marcu 1931 został wyznaczony na stanowisko dowódcy szwadronu zapasowego 10 puł[a]. W maju 1934 został przeniesiony do 21 pułku ułanów w Równem na stanowisko kwatermistrza[12]. W 1936 został przeniesiony do 17 pułku ułanów w Lesznie na stanowisko zastępcy dowódcy jednostki[13]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 9. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[14][15].
Po wybuchu II wojny światowej w trakcie kampanii wrześniowej był I zastępcą dowódcy płk. Ignacego Kowalczewskiego, a w połowie września 1939 objął dowództwo jednostki (uczestniczył w bitwie nad Bzurą), po czym pod koniec miesiąca brał udział w obronie Warszawy ponownie jako zastępca dowódcy 17 pułku ułanów. Po poddaniu stolicy został wzięty do niewoli przez Niemców i był osadzony w oflagu (m.in. Oflag VII A Murnau). Za swoje czyny podczas wojny obronnej otrzymał Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari.
Po oswobodzeniu z niewoli 26 kwietnia 1945 był oficerem Polskich Sił Zbrojnych. Po zakończeniu wojny pozostał na emigracji. Zmarł 26 maja 1956 w Londynie. Został pochowany na cmentarzu Hanwell w Londynie.
Jego starszym bratem był Julian (ur. 1893), obaj razem służyli od I wojny światowej, później w 10 pułku ułanów[16][17][18].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari (za wojnę 1939)
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 3505
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1937)[19][20]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)[21]
- Medal Niepodległości (20 lipca 1932)[22]
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[23][21]
- Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja)[24]
- Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)[21]
Uwagi
edytuj- ↑ W marcu 1932 ogłoszono jego przeniesienie do 25 pułku ułanów w Prużanie na stanowisko kwatermistrza[9][10]. W grudniu tego roku ogłoszono unieważnienie tego przeniesienia[11].
Przypisy
edytuj- ↑ „Zarys historji wojennej 10-go pułku ułanów litewskich”, s. 27–28.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 682.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 605.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 348.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 619.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 560.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 299.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 146.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 236.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 652.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 452.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 160.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 701.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 471.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 129.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 619, 679.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 560, 601.
- ↑ Julian Arnoldt-Russocki. 10pul.idl.pl. [dostęp 2016-07-24].
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 11 listopada 1937 roku, s. 34.
- ↑ a b c Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 23.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
- ↑ Wiktor Arnoldt-Russocki. 10pul.idl.pl. [dostęp 2016-07-24].
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik oficerów kawalerii. Warszawa: Przegląd Kawaleryjski, 1930.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Wiktor Arnoldt-Russocki. bohaterowie1939.pl. [dostęp 2016-07-24].