Wiktar Kuczynski
Wiktar Francawicz Kuczynski (biał. Віктар Францавіч Кучынскі, ros. Виктор Францевич Кучинский, Wiktor Francewicz Kuczinski; ur. 2 lipca 1958 w Zabrodziu w rejonie żytkowickim) – białoruski polityk, wieloletni parlamentarzysta (1990–2008), bliski współpracownik Alaksandra Łukaszenki.
| Pełne imię i nazwisko |
Wiktar Francawicz Kuczynski |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
2 lipca 1958 |
| Deputowany do Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I, II i III kadencji | |
| Okres |
od 27 listopada 1996 |
| Poprzednik |
stanowisko utworzone |
| Deputowany Rady Najwyższej Republiki Białorusi XII i XIII kadencji | |
| Okres |
od 16 maja 1990 |
| Przynależność polityczna |
bezpartyjny, bez frakcji (XIII kadencja) |
| Następca |
wybory nie odbyły się |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys
edytujUkończył naukę w Wyższej Szkole Wojskowo-Politycznej w Kurgańsku oraz prawo i historię na Białoruskim Uniwersytecie Państwowym. Uzyskał dyplom w Akademii Zarządzania przy Prezydencie Republiki Białorusi. W młodości pracował jako elektromonter w Kobryniu. W 1990 został wybrany deputowanym do Rady Najwyższej Białoruskiej SRR.
W 1995 roku pełnił funkcję asystenta Prezydenta Republiki Białorusi do zadań specjalnych[1].
W pierwszej turze wyborów parlamentarnych 14 maja 1995 roku został wybrany na deputowanego do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji z Kobryńskiego Okręgu Wyborczego Nr 23[1]. 9 stycznia 1996 roku został zaprzysiężony na deputowanego[2]. Był bezpartyjny[1], nie należał do żadnej z frakcji deputackich. Od 3 czerwca był członkiem grupy roboczej Rady Najwyższej ds. współpracy z parlamentem Republiki Francuskiej[3]. Poparł dokonaną przez prezydenta Alaksandra Łukaszenkę kontrowersyjną i częściowo nieuznaną międzynarodowo zmianę konstytucji. 27 listopada 1996 roku przestał uczestniczyć w pracach Rady Najwyższej i wszedł w skład utworzonej przez prezydenta Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji[4]. Zgodnie z Konstytucją Białorusi z 1994 roku jego mandat deputowanego do Rady Najwyższej zakończył się 9 stycznia 2001 roku; kolejne wybory do tego organu jednak nigdy się nie odbyły[5].
Mandat sprawował również w II i III kadencji (1996–2008). Blisko związany z prezydentem Łukaszenką, był jego osobistym doradcą. Do historii przeszło stwierdzenie Kuczyńskiego, że „jest gotów bronić prezydenta nawet przy pomocy miotacza granatów”[6]. Od 1997 do 2001 roku stał na czele Departamentu Pomocy Humanitarnej Republiki Białorusi[7].
Słynie z wypowiedzi o charakterze ksenofobicznym i homofobicznym. W grudniu 2005 r. przedstawił pomysł powołania specjalnych oddziałów złożonych z byłych oficerów armii, które miałyby za zadanie wyłapywać cudzoziemców podejrzanych o handel ludźmi. Jak się wyraził, w rejonie kobryńskim jest za dużo Czeczenów, Azerów i ludzi innych kaukaskich narodowości. U nas ich więcej nie będzie, pojadą do domu w swoje Himalaje. A teraz oni, jak prusaki, włażą we wszystkie szczeliny. Za tę wypowiedź ostro skrytykowała go deputowana Wolha Abramawa. Opowiada się za karalnością kontaktów homoseksualnych[8]. W 2006 roku zaproponował, by rozstrzeliwać cudzoziemców przemycających narkotyki na Białoruś, a jej obywateli skazywać na karę dożywocia za ich posiadanie[9].
W wyborach parlamentarnych 2008 roku kandydował ponownie w okręgu Kobryń, jednak przegrał z oficjalnym kandydatem władzy Alaksandrem Zazulą, zdobywając 28,2% głosów[10].
Odznaczony orderem „Za odwagę osobistą”, osobistą bronią, rosyjskim Orderem Sergiusza Radoneżskiego III klasy, Gramotą Pochwalną Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi[7].
Jest żonaty i ma syna. Posiada stopień podpułkownika. W 1995 roku mieszkał w Mińsku[1].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d Спіс дэпутатаў Вярхоўнага Савета Рэспублікі Беларусь, выбраных 14 мая 1995 года. Centralna Komisja Republiki Białorusi ds. Wyborów i Prowadzenia Republikańskich Referendów. [dostęp 2019-09-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-09-17)]. (biał.).
- ↑ С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 9 января 1996 г. №4-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-01-09. [dostęp 2018-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-13)]. (ros.).
- ↑ С. Шарецкий: Постановление Президиума Верховного Совета Республики Беларусь от 3 июня 1996 г. №345-XIII. bankzakonov.com, 1996-06-03. [dostęp 2019-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-29)]. (ros.).
- ↑ А. Лукашенко: Закон Республики Беларусь от 27 ноября 1996 г. № 819-XIII. Izba Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi, 1996-11-27. [dostęp 2019-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-15)]. (ros.).
- ↑ М. Грыб: Канстытуцыя 1994 года. Narodowy Internetowy Portal Prawy Republiki Białorusi, 1994-03-15. [dostęp 2020-04-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-28)]. (biał.).
- ↑ Віталь Цыганкоў: Казус Абрамавай, альбо Пусты гранатамёт Кучынскага. Radio Swaboda, 2008-01-10. [dostęp 2019-09-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-09-18)]. (biał.).
- ↑ a b Кучинский Виктор Францевич. Izba Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi. [dostęp 2019-09-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-12)]. (ros.).
- ↑ Ordinary Fascism In Kobryn. Karta'97, 2005-12-14. [dostęp 2017-07-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-02-03)]. (ang.).
- ↑ Дэпутат прапануе расстрэльваць замежных наркагандляроў. Radio Swaboda, 2006-12-11. [dostęp 2019-09-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-09-18)]. (biał.).
- ↑ Усё схоплена. Nasza Niwa, 2008-09-28. [dostęp 2019-09-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-09-18)]. (biał.).