Wikipedia

Wikiprojekt:Igrzyska olimpijskie/Dopracowywanie artykułów/Konkurencje na ZIO 2010

< Wikiprojekt:Igrzyska olimpijskie | Dopracowywanie artykułów

Kryteria: [1]

Przebieg zawodów

edytuj

Zawody rozegrano w dniach 12-28 lutego 2010. 12 lutego odbyły się jedynie kwalifikacje do konkursu skoków narciarskich na skoczni normalnej oraz ceremonia otwarcia, w pozostałych dniach walczono już bezpośrednio o medale.

Kalendarz

edytuj

W poniższym kalendarzu zaprezentowano dni, w których rozdane zostały medale w danej konkurencji (żółty kolor), rozegrane zostały eliminacje (niebieski kolor), rozegrana zostały gala łyżwiarzy figurowych (jasnożółty), ceremonia otwarcia (zielony) i zamknięcia igrzysk (czerwony)[1].

Luty 2010 12
P		 13
S		 14
N		 15
P		 16
W		 17
Ś		 18
C		 19
P		 20
S		 21
N		 22
P		 23
W		 24
Ś		 25
C		 26
P		 27
S		 28
N		 Złote medale
Biathlon ● ● ●● ●● ●● ● ● 10
Biegi narciarskie ●● ●● ● ● ●● ● ● ● ● 12
Bobsleje ● ● ● 3
Curling ● ● 2
Hokej na lodzie ● ● 2
Kombinacja norweska ● ● ● 3
Łyżwiarstwo figurowe ● ● ● ● 4
Łyżwiarstwo szybkie ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ●● 12
Narciarstwo alpejskie ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● 10
Narciarstwo dowolne ● ● ● ● ● ● 6
Saneczkarstwo ● ● ● 3
Short track ● ● ●● ● ●●● 8
Skeleton ●● 2
Skoki narciarskie ● ● ● 3
Snowboarding ● ● ● ● ● ● 6
Złote medale 6 6 5 6 7 5 4 6 6 4 4 6 5 7 7 2 86
Ceremonie ● ●
Luty 12
P		 13
S		 14
N		 15
P		 16
W		 17
Ś		 18
C		 19
P		 20
S		 21
N		 22
P		 23
W		 24
Ś		 25
C		 26
P		 27
S		 28
N
 ●  Ceremonia otwarcia     Rozgrywane dyscypliny  ●  Finały     gala  ●  Ceremonia zamknięcia

Ceremonia otwarcia

edytuj
 
Płonący znicz olimpijski podczas ceremonii otwarcia

Ceremonia otwarcia igrzysk rozpoczęła się 12 lutego o godzinie 18.00 czasu lokalnego. Miała ona miejsce na stadionie BC Place w Vancouver. Po raz pierwszy ceremonia otwarcia igrzysk odbywała się pod dachem. Została wyreżyserowana przez Davida Atkinsa, który przygotowywał już wcześniej ceremonie otwarcia letnich igrzysk w Sydney w 2000 oraz igrzysk azjatyckich w Ad-Dauha w 2006[2]. Koszty organizacji trwającej trzy godziny ceremonii wyniosły 40 milionów $[3]. Oficjalnego otwarcia igrzysk dokonała gubernator generalny Kanady, Michaëlle Jean. Ceremonię na stadionie oglądało 60 000 widzów, a przed telewizorami ponad miliard[4]. W spektaklu uczestniczyło 4500 osób. Przed rozpoczęciem ogłoszono, że ceremonia dedykowana jest zmarłemu wcześniej tego samego dnia podczas treningu gruzińskiemu saneczkarzowi, Nodarowi Kumaritaszwiliemu[5][6].

Ceremonia rozpoczęła się od odliczania, po czym na ekranie pokazano nagranie, w którym snowboardzista zjeżdżał ze stoku. Następnie ten sam snowboardzista wyskoczył spod ekranu i przywitał się z publicznością. Potem wniesiono flagę Kanady i odśpiewano hymn państwowy. Następnie przystąpiono do pierwszej części artystycznej, w której przedstawiono krótką historię wcześniejszych zimowych igrzysk olimpijskich oraz przedstawienie nawiązujące do kultury kanadyjskiej. Po inscenizacji odbył się pochód sportowców z wszystkich reprezentacji biorących udział w igrzyskach. Po przemarszu przystąpiono do kolejnej części artystycznej, w której udział wzięli Nelly Furtado i Bryan Adams. Później miała miejsce część oficjalna w trakcie której Michaëlle Jean dokonała oficjalnego otwarcia igrzysk. Po piosence wykonanej przez Garou przystąpiono do symbolicznego zapalenia znicza olimpijskiego, czego wspólnie dokonali Catriona Le May Doan[a], Steve Nash, Nancy Greene i Wayne Gretzky[7][8]. Jak się później okazało, Wayne Gretzky po ceremonii zapalił również drugi znicz, znajdujący się poza stadionem[6].

Biathlon

edytuj
  Osobny artykuł: Biathlon na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2010.
 
Bieg pościgowy mężczyzn

Konkurencje biathlonowe na zimowych igrzyskach olimpijskich w Vancouver były rozgrywane w dniach 13-26 lutego w Whistler Olympic Park. Biathloniści rywalizowali w dziesięciu startach, po pięć wśród kobiet i mężczyzn. Kwoty startowe zostały przyznane według miejsc zajmowanych przez dane państwa w aktualnej klasyfikacji Pucharu Narodów. Reprezentacje z miejsc 1 – 5 mogły zgłosić na igrzyska sześciu zawodników, z miejsc 6 – 20 pięciu, zaś federacje, których zawodnicy zajmowali miejsca poniżej dwudziestego mogły wysłać tylko jednego sportowca. W poszczególnych konkurencjach reprezentacja mogła wystawić maksymalnie czterech zawodników.

 
Medaliści biegu masowego mężczyzn

Pierwszą konkurencją biathlonową na zimowych igrzyskach olimpijskich w Vancouver był sprint kobiet. W zawodach triumfowała Rosjanka startująca w barwach Słowacji Anastasija Kuźmina, która wyprzedziła Magdalenę Neuner z Niemiec oraz Francuzkę Marie Dorin[9]. Dzień później w sprincie rywalizowali mężczyźni. Złoty medal wywalczył Vincent Jay z Francji. Kolejne miejsca na podium zajęli Norweg Emil Hegle Svendsen oraz Chorwat Jakov Fak[10]. Dwa dni później odbyły się biegi pościgowe. Wśród kobiet, nastąpiła zamiana miejsc na pierwszych dwóch lokatach – złoty medal zdobyła Neuner, zaś srebro Kuźmina. Brązowy medal podobnie jak w sprincie wywalczyła Francuzka, tym razem Marie-Laure Brunet[11]. W rywalizacji mężczyzn najlepszy okazał się Szwed Björn Ferry, który wyprzedził Austriaka Christopha Sumanna oraz złotego medalistę ze sprintu Jay'a[12]. 18 lutego biathloniści rywalizowali w najstarszej, a zarazem najbardziej meczącej konkurencji – biegu indywidualnym. Złote medale, zarówno wśród panów jak i kobiet, wywalczyli reprezentanci Norwegii, odpowiednio Emil Hegle Svendsen oraz Tora Berger. Svendsen na mecie okazał się lepszy od Białorusina Siergieja Nowikowa oraz innego Norwega Ole Einara Bjørndalena, którzy zajęli ex aequo drugie miejsce[13]. Srebrny medal wśród pań wywalczyła reprezentująca Kazachstan Jelena Chrustalewa zaś brązowy Darja Domraczawa z Białorusi[14]. Ostatnią konkurencją biathlonową, indywidualną był bieg masowy. Swój drugi złoty medal zdobyła Neuner, która pokonała Olgę Zajcewą z Rosji oraz pochodzącą z Korei Południowej, a reprezentującą Niemcy Simone Hauswald[15]. W rywalizacji mężczyzn najlepszy okazał się Rosjanin Jewgienij Ustiugow. Drugie miejsce zajął Francuz Martin Fourcade, a trzecie Słowak Pavol Hurajt[16]. Dwa dni później rozegrano bieg sztafetowy kobiet. Złoty medal obroniły zwyciężczynie z Turynu – drużyna Rosji. Drugie miejsce zajęły Francuzki, a trzecie Niemki[17]. Uwieńczeniem biathlonowych zmagań był bieg sztafetowy mężczyzn, który wygrali Norwegowie, wyprzedzając na mecie Austriaków oraz Francuzów[18].

Biegi narciarskie

edytuj
  Osobny artykuł: Biegi narciarskie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2010.
 
Marit Bjørgen podczas zawodów

Podczas zawodów w biegach narciarskich na Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2010 rozegrano 8 konkurencji indywidualnych i 4 drużynowe. Odbyły się one w dniach 15-28 lutego w Whistler Olympic Park.

W zawodach mogło wziąć udział maksymalnie 310 osób. Każdy narodowy komitet olimpijski mógł zgłosić nie więcej niż 20 zawodników, z czego maksymalnie 12 kobiet i 12 mężczyzn. W jednej konkurencji mogło wystartować nie więcej niż 4 zawodników z jednego kraju[19].

Najwięcej medali (9) zdobyli reprezentanci Norwegii (5 złotych, 2 srebrne, 2 brązowe). 7 krążków trafiło do przedstawicieli Szwecji (3 złote, 2 srebrne, 2 brązowe), a 5 do Niemiec (1 złoty, 4 srebrne)[20]. Indywidualnie najwięcej medali (5) zdobyła Norweżka Marit Bjørgen (3 złote, 1 srebrny i 1 brązowy), która wygrała klasyfikację multimedalistów Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2010[21]. Trzecie miejsce w tej klasyfikacji zajął Norweg Petter Northug (2 złote, 1 srebrny, 1 brązowy). Po 3 krążki trafiły do Polki Justyny Kowalczyk (1 złoty, 1 srebrny i 1 brązowy) oraz Szweda Johana Olssona. Ponadto dwukrotnym mistrzem olimpijskim został Szwed Marcus Hellner.

Bobsleje

edytuj
  Osobny artykuł: Bobsleje na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2010.
 
Zawody dwójek mężczyzn

Podczas trwania Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2010 rozegrano 3 konkurencje boslejowe: dwójki kobiet oraz dwójki i czwórki mężczyzn. W zawodach mogło wystartować maksymalnie 170 osób, w tym 130 mężczyzn i 40 kobiet[22].

 
Zwycięska amerykańska czwórka mężczyzn ze złotymi medalami

Kryterium kwalifikacyjnym dla zawodników była pozycja pilota załogi w pierwszej "50" (u kobiet w pierwszej "40") na liście rankingowej FIBT za sezon 2009/10. Na liczbę punktów na liście rankingowej składały się wyniki z zawodów Pucharu Świata, Pucharu Interkontynentalnego, Pucharu Ameryki oraz Pucharu Europy w bobslejach. Dodatkowo zawodnik w ciągu sezonów 2008/09 i 2009/10 musiał wystartować i ukończyć zawody przynajmniej pięciokrotnie, na trzech różnych torach[22]. Ostateczne kwoty startowe dla poszczególnych państw Międzynarodowa Federacja Bobslejów i Toboganingu ogłosiła 26 stycznia 2010 roku[23][24][25].

Najwięcej medali (3) zdobyli reprezentanci Niemiec (1 złoty, 2 srebrne). 3 medale zdobyli także przedstawiciele Kanady (1 złoty, 1 srebrny, 1 brązowy). Ponadto dwa medale zdobyli Amerykanie, a jeden Rosjanie[26]. Po dwa medale w tej samej konkurencji zdobyły załogi Niemiec (złoto i srebro w rywalizacji dwójek mężczyzn)[27] oraz Kanady (złoto i srebro w rywalizacji dwójek kobiet)[28]. Ponadto tytuł mistrzowski w konkurencji czwórek mężczyzn zdobyła załoga amerykańska[29].

Curling

edytuj
  Osobny artykuł: Curling na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2010.
 
Zawody kobiet w dniu 23 lutego

5. olimpijski turniej w curlingu odbył się między 16 a 27 lutego w Vancouver Olympic Centre. Rozegrano zawody mężczyzn i kobiet, brało w nich udział po 10 reprezentacji, łącznie 100 osób, przy czym 8 z 20 rezerwowych nie wykonało żadnego zagrania. Kwalifikacje olimpijskie stanowiły mistrzostwa świata z lat 2007-2009, uzyskane wyniki przeliczono na punkty a następnie wyłoniono 9 najlepszych drużyn, które dołączyły do gospodarzy[30][31].

Konkurencję panów wygrali Kanadyjczycy (skip – Kevin Martin)[32], a pań Szwedki (Anette Norberg)[33]. Były to pierwsze igrzyska, na których obrońcy tytułów mistrzowskich zdołali uplasować się na tych samych miejscach. Dodatkowo złote medale wywalczyła dokładnie ta sama drużyna Szwecji, a jej cztery zawodniczki stały się pierwszymi dwukrotnymi mistrzyniami olimpijskimi w curlingu. Pierwszy raz w historii medal igrzysk olimpijskich zdobył kraj ze strefy Pacyfiku – Chinki (Wang Bingyu) wygrały mecz o brąz.

Hokej na lodzie

edytuj
  Osobny artykuł: Hokej na lodzie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2010.
 
Mecz fazy grupowej mężczyzn Rosja – Łotwa

Zmagania hokeistów i hokeistek o medale igrzysk olimpijskich toczyły się praktycznie przez cały czas trwania imprezy (mecze kobiet rozegrano w dniach 13-25 lutego, a mężczyzn – 16-28 lutego). Mecz finałowy turnieju mężczyzn był jednocześnie ostatnim sportowym wydarzeniem przed ceremonią zamknięcia. Spotkania rozgrywano w halach Rogers Arena oraz UBC Winter Sports Centre. Po raz pierwszy w historii spotkania rozgrywane były na lodowiskach o wymiarach stosowanych w NHL[34]. W męskiej rywalizacji udział brało 12 reprezentacji, a kobiecej – 8.

 
Hokeiści Kanady ze złotymi medalami po zwycięstwie w finale

W turnieju mężczyzn obrońcami złotego medalu byli Szwedzi. Po wygraniu wszystkich trzech spotkań grupowych, zostali jednak dosyć nieoczekiwanie wyeliminowani w ćwierćfinale przez Słowację[35]. W finale spotkały się ekipy Stanów Zjednoczonych i Kanady. Mecz ten był jednym z największych wydarzeń igrzysk w Vancouver[36]. Obydwa kraje uważane są za potęgi hokejowe, ale ich najlepsi zawodnicy grają w reprezentacjach tylko raz na cztery lata – przy okazji zimowych olimpiad. W pozostałych rozgrywkach zawodnicy przedkładają grę w NHL nad występy w reprezentacji. Spotkanie było także powtórką finału igrzysk sprzed ośmiu lat, gdzie Kanadyjczycy pokonali Amerykanów 3:2[37]. Obydwie drużyny spotkały się ze sobą także w fazie grupowej, gdzie zwycięstwo 5:3 odnieśli Amerykanie[38] i to oni byli faworytami starcia. Po emocjonującym i stojącym na wysokim poziomie spotkaniu, po dogrywce zwyciężyli jednak gospodarze 3:2. Zwycięską bramkę zdobył Sidney Crosby[39]. Brązowe medale zdobyli reprezentanci Finlandii, pokonując w meczu o trzecie miejsce Słowację 5:3[40].

W turnieju kobiet w finale również doszło do kanadyjsko-amerykańskiego starcia, w którym także lepsze okazały się reprezentantki Kanady, wygrywając 2:0[41]. W walce o brązowe medale Finlandia pokonała Szwecję 3:2 po dogrywce[42].

Kombinacja norweska

edytuj
  Osobny artykuł: Kombinacja norweska na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2010.
 
Skoki na normalnej skoczni/Bieg na 10km

Zawody w kombinacji norweskiej na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2010 odbyły się między 14 a 25 lutego tego roku. Przeprowadzone zostały trzy konkurencje – skoki na skoczni normalnej + bieg na 10 km, skoki na skoczni dużej + sztafeta 4 x 5 km oraz skoki na skoczni dużej + bieg na 10 km. W konkurencjach wzięli udział kombinatorzy norwescy z czternastu państw[43].

Do startu w igrzyskach olimpijskich zostało dopuszczonych 55 zawodników[43]. Aby uzyskać kwalifikację kombinatorzy norwescy musieli przejść przez proces kwalifikacyjny. Jego pierwszym etapem było wyłonienie wszystkich zawodników, którzy w okresie od 1 lipca 2008 do 25 stycznia 2010 zdobyli przynajmniej jeden punkt Pucharu Świata lub Pucharu Kontynentalnego bądź zajęli miejsce punktowane na mistrzostwach świata w 2009 roku. Spośród nich wybrano tych zawodników, którzy zajmowali najlepsze miejsca na Światowej Liście Rankingowej, a w następnej kolejności najlepsi zawodnicy sezonów 2008/2009 i 2009/2010 w Pucharze Kontynentalnym. Kwoty startowe dla każdego kraju mogły liczyć maksymalnie pięciu zawodników[44].

Po raz pierwszy medale igrzysk olimpijskich zdobyli kombinatorzy norwescy ze Stanów Zjednoczonych[45]. Złoty medal w drugim konkursie indywidualnym zdobył Bill Demong, w obu konkurencjach srebro wywalczył Johnny Spillane, a w konkursie drużynowym drużyna amerykańska zdobyła również srebrny medal[46]. Pierwszy w historii medal olimpijski w kombinacji norweskiej dla Włoch zdobył Alessandro Pittin, który był trzeci w pierwszym z konkursów indywidualnych[47].

Łyżwiarstwo figurowe

edytuj
  Osobny artykuł: Łyżwiarstwo figurowe na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2010.
 
Zwycięzcy w konkurencji par sportowych, Shen Xue i Zhao Hongbo

Rywalizacja łyżwiarzy figurowych na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2010 odbywała się w hali Pacific Coliseum w Vancouver, między 14 a 27 lutego. Medale w czterech konkurencjach zostały rozdane po raz dwudziesty pierwszy na zimowych igrzyskach olimpijskich.

Wystartowało 30 solistów, 30 solistek, 23 pary taneczne i 20 par sportowych. Do zawodów zakwalifikowali się reprezentanci ponad 20 krajów. Każdy kraj miał prawo wystawić maksymalnie 3 zawodników/duetów do każdej konkurencji. Państwa zdobywały kwalifikację podczas Mistrzostw Świata 2009 oraz rozgrywanego we wrześniu tego samego roku turnieju Nebelhorn Trophy w Oberstdorfie.

W pierwszej rywalizacji o medale na zimowych igrzyskach olimpijskich walczyły pary sportowe. 14 lutego zostały zaprezentowane programy krótkie par sportowych, po których prowadziła para chińska - Shen Xue i Zhao Hongbo. Następnego dnia zostały zaprezentowane programy dowolne, gdzie zwyciężyła chińska para w składzie Pang Qing i Tong Jian. Ostatecznie złoty medal wywalczyli Shen Xue i Zhao Hongbo, których oba przejazdu zostały ocenione na łączną sumę 216,57 punktów[48]. Między 16, a 18 lutego zostały wykonane programy solistów. Po programie krótkim prowadził złoty medalista z poprzednich igrzysk, Rosjanin Jewgienij Pluszczenko. Program dowolny wygrał Amerykanin Evan Lysacek. Łączna suma 257,67 punktów pozwoliła mu na zdobycie złotego medalu i wyprzedzenie o 1,31 pkt broniącego tytułu Jewgienija Pluszczenkę[49]. Decyzja sędziów została jednak skrytykowana zarówno przez Pluszczenkę[50], jak i byłych łyżwiarzy figurowych[51], którzy uważali, że złoty medal powinien zdobyć Rosjanin. Mimo krytyki, zdaniem przewodniczącego Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego, Jacquesa Rogge'a "sędziowanie w łyżwiarstwie figurowym było bez zarzutu"[52]. W dniach od 19 do 21 lutego rozgrywane były zawody par tanecznych. Każda para musiała zaprezentować trzy tańce: Taniec Obowiązkowy, Taniec Oryginalny i Taniec Dowolny. Zwyciężyła para kanadyjska, w składzie Tessa Virtue i Scott Moir, która zgromadziła 221,57 punktów[53]. Ostatnią konkurencją łyżwiarstwa figurowego była rywalizacja solistek. Zarówno program krótki, jak i dowolny wygrała Koreanka Kim Yu-na[54], która o 23,06 punktu wyprzedziła Japonkę Mao Asadą i o 25,92 punktów Kanadyjkę Joannie Rochette, której mama zmarła na atak serca na dwa dni przed rozpoczęciem zawodów[55].

Łyżwiarstwo szybkie

edytuj
  Osobny artykuł: Łyżwiarstwo szybkie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2010.
 
Kei'ichirō Nagashima, srebrny medalista biegu na 500 m mężczyzn podczas zawodów

Zawody w łyżwiarstwie figurowym podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2010 rozegrano w dniach 13-27 lutego 2010 roku na torze Richmond Olympic Oval. Sportowcy rywalizowali w 10 konkurencjach indywidualnych i 2 drużynowych.

 
Martina Sáblíková z czeską flagą po zwycięstwie w biegu na 3000 m

W zawodach mogło wziąć udział maksymalnie 180 osób (100 mężczyzn i 80 kobiet), z czego nie więcej niż po 36 kobiet i 40 mężczyzn w biegach na 500 m, 1000 m i 1500 m, po 28 kobiet i mężczyzn w biegach odpowiednio na 3000 m i 5000 m, po 16 kobiet i mężczyzn w biegach odpowiednio na 5000 m i 10 000 m oraz po 32 kobiet i mężczyzn (8 drużyn po nie więcej niż 4 osoby). Dodatkowo każdy narodowy komitet olimpijski mógł zgłosić maksymalnie po 20 osób, jednak nie więcej niż 10 jednej płci. Dodatkowo w poszczególnych biegach mogło wystąpić nie więcej zawodników z jednego kraju niż: 4 osoby w biegach na 500 m, 1000 m i 1500 m, 3 osoby w biegach na 3000 m (kobiety), 5000 m (kobiety i mężczyźni) i 10 000 m (mężczyźni) oraz 4 osoby w biegach drużynowych[56].

Najwięcej medali (7) zdobyli reprezentanci Holandii (3 złote, 1 srebrny i 3 brązowe). Po 5 medali zdobyli przedstawiciele Korei Południowej (3 złote, 2 srebrne) oraz Kanady (2 złote, 1 srebrny, 2 brązowe)[57]. Indywidualnie najwięcej krążków (3) zdobyły: Czeszka Martina Sáblíková (2 złote, 1 brązowy)[58] i Niemka Stephanie Beckert (1 złoty, 2 srebrne)[59]. Ponadto Łotysz Haralds Silovs został pierwszym łyżwiarzem i sportowcem w historii, który na zimowych igrzyskach olimpijskich wystąpił w dwóch różnych dyscyplinach (łyżwiarstwo szybkie i short track) w ciągu jednego dnia[60].

Narciarstwo alpejskie

edytuj
  Osobny artykuł: Narciarstwo alpejskie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2010.
 
Złoty medalista Didier Défago podczas zwycięskiego zjazdu

Zawody w narciarstwie alpejskim na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2010 były rozgrywane między 13, a 27 lutego w Whistler na stokach Whistler Creekside. Każda reprezentacja miała prawo wystawić maksymalnie czterech zawodników w jednej konkurencji. Kobiety i mężczyźni rywalizowali w pięciu konkurencjach: zjeździe, slalomie, slalomie gigancie, supergigancie i superkombinacji.

Jako pierwsze, 15 lutego, rozegrano zawody w zjeździe mężczyzn, którzy rywalizowali na trasie im. Dave Murray'a. Złoto medal w tej konkurencji wywalczył Szwajcar Didier Défago[61]. Początkowo miały się one odbyć dwa dni wcześniej, jednak zostały przełożone z powodu niekorzystnych warunków atmosferycznych[62]. Podobna sytuacja miała miejsce przy superkombinacji kobiet, która początkowo miała odbyć się 14 lutego. Niekorzystne warunki meteorologiczne doprowadziły do przełożenia superkombinacji kobiet na 18 lutego[63]. Z tego samego powodów również superkombinacja mężczyzn została przełożona na 21 lutego[64]. 17 lutego, na trasie Downhill Franz's, rozegrano zjazd kobiet. Zawody wygrała Amerykanka Lindsey Vonn[65].

 
Zawody supergigantu kobiet

18 lutego rozegrano przełożone zawody kobiet w superkombinacji. Wygrała je Niemka, Maria Riesch[66]. 19 lutego przeprowadzono rywalzację w supergigancie mężczyzn. Tytuł mistrza olimpijskiego wywalczył Norweg Aksel Lund Svindal[67]. Kobiety tę samą konkurencję rozegrały dzień później. Zwyciężyła w niej Andrea Fischbacher[68] z Austrii. 21 lutego zostały rozegrano przełożone zawody superkombinacji mężczyzn, które wygrał Amerykanin Bode Miller[69]. W związku z przesunięciem superkombinacji mężczyzn na 21 lutego, zawody w slalomie gigancie, które także miały zostać rozegrane tego samego dnia, zostały przełożone na 23 lutego. Wygrał je Szwajcar Carlo Janka[70]. 24 lutego kobiety zaczęły rywalizację w slalomie gigancie, jednak po przejechaniu pierwszego przejazdu na stoki Whistler Creekside zaczęła opadać gęsta mgła i po kilku próbach wznowienia rywalizacji sędziowie przełożyli drugi przejazd na 25 lutego[71]. Ostatecznie tytuł mistrzyni olimpijskiej zdobyła Niemka Viktoria Rebensburg[72]. Ostatnimi dwiema konkurencjami alpejskimi podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2010 były zawody w slalomie klasycznym, które rozegrano 26 (kobiety) i 27 lutego (mężczyźni). U kobiet wygrała Niemka Maria Riesch[73], a w zawodach mężczyzn triumfował Włoch Giuliano Razzoli[74].

Narciarstwo dowolne

edytuj
  Osobny artykuł: Narciarstwo dowolne na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2010.
 
Skicross kobiet

Zawody w narciarstwie dowolnym na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2010 rozegrano w dniach 13-25 lutego. Rywalizacja odbywała się w trzech konurencjach: jeździe po muldach, skokach akrobatycznych i skicrossie.

W zawodach mogło wziąć udział maksymalnie 180 osób, z czego po 30 kobiet i mężczyzn w jeździe na muldach, 26 w skokach akrobatycznych i 36 w skicrossie. Ponadto każdy narodowy komitet olimpijski mógł zgłosić maksymalnie 18 sportowców, jednak nie więcej niż 10 kobiet i 10 mężczyzn. W jednej konkurencji mogło wystartować nie więcej niż 4 zawodników z jednego kraju[19].

Najwięcej medali (4) zdobyli reprezentanci Stanów Zjednoczonych (1 złoty, 1 srebrny i 2 brązowe). Po 3 krążki zdobyli przedstawiciele Kanady (2 złote, 1 srebrny) i Chińskiej Republiki Ludowej (1 srebrny, 2 brązowe). Po 2 medale trafiły do reprezentantów Australii oraz Norwegii, a po 1 do przedstawicieli Białorusi, Szwajcarii, Austrii i Francji. Ponadto żaden z zawodników nie zdobył więcej niż jednego medalu[75].

Saneczkarstwo

edytuj
  Osobny artykuł: Saneczkarstwo na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2010.

Podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2010 rozegrano trzy konkurencji saneczkarskie: jedynki kobiet oraz jedynki i dwójki mężczyzn. W zawodach mogło wziąć udział maksymalnie 110 osób, w tym najwięcej 40 zawodników w jedynkach mężczyzn, 30 zawodniczek w jedynkach kobiet i 20 męskich dwójek[76].

 
Zawody jedynek kobiet

Wymogiem kwalifikacyjnym było zdobycie punktów w co najmniej pięciu startach w Pucharze Świata, Pucharze Świata juniorów lub mistrzostwach kraju. Dodatkowo, aby spełnić kryteria zawodnik musiał zdobyć minimum 10 punktów (jedynki mężczyzn), 20 pkt. (kobiety) lub 25 pkt. (dwójki mężczyzn) w zawodach Pucharu Świata w okresie olimpijskim, tj. do 31 grudnia 2009 roku. Każdy narodowy komitet olimpijski mógł zgłosić maksymalnie po 3 jedynki kobiet i mężczyzn oraz 2 dwójki mężczyzn[19].

Z powodu kontrowersji wokół śmierci Nodara Kumaritaszwiliego i bezpieczeństwa na torze bobslejowo-saneczkowym organizatorzy skrócili trasy męskich jedynek[77] i dwójek[78]. Najwięcej medali zdobyli przedstawiciele Niemiec (2 złote, 1 srebrny, 2 brązowe). Dwa medale trafiły do reprezentantów Austrii (1 złoty, 1 srebrny). Po jednym krążku zdobyli także przedstawiciele Łotwy (srebrny medal) i Włoch (brązowy)[79]. Złoty medal w jedynkach kobiet zdobyła Niemka Tatjana Hüfner, która na poprzednich igrzyskach zajęła 3. miejsce[80]. W jedynkach mężczyzn mistrzem olimpijskim został dwudziestoletni Niemiec Felix Loch, który stał się tym samym najmłodszym w historii złotym medalistą igrzysk olimpijskich w zawodach saneczkarskich[81]. Trzecie miejsce zajął dwukrotny mistrz olimpijski, Włoch Armin Zöggeler, dla którego był to piąty medal w piątym starcie na igrzyskach[82]. W konkurencji dwójek mężczyzn przed rozpoczęciem zawodów nie było żadnych faworytów do zwycięstwa. Ostatecznie złoty medal zdobyli reprezentanci Austrii – Andreas i Wolfgang Linger. Nieoczekiwanie srebro wywalczyli Łotysze – Andris i Juris Šics, którzy nigdy wcześniej nie stali na podium zawodów międzynarodowych[83].

Short track

edytuj
  Osobny artykuł: Short track na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2010.
 
Medalistki biegu na 500 m kobiet

Podczas zawodów short trackowych na Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2010 rozegrano 6 konkurencji indywidualnych i 2 drużynowe. Zawody odbyły się w dniach 15 - 26 lutego 2010 w Pacific Coliseum w Vancouver.

Mogło w nich wziąć udział maksymalnie 120 osób (60 kobiet i 60 mężczyzn), z czego nie więcej niż po 32 mężczyzn i kobiet w biegach na 500 m i 1000 m oraz po 36 w biegu na 1500 m i biegach sztafetowych. Ponadto każdy narodowy komitet olimpijski mógł zglosić nie więcej niż 10 osób (5 mężczyzn i 5 kobiet) w przypadku wystawienia sztafety lub nie więcej niż 6 osób (3 mężczyzn i 3 kobiety) w przypadku braku zgłoszenia sztafet z danego kraju[19].

Najwięcej medali (8) zdobyli reprezentanci Korei Południowej (2 złote, 4 srebrne i 2 brązowe). Najwięcej złotych krążków (4) trafiło do przedstawicielek Chińskiej Republiki Ludowej, które wygrały wszystkie cztery kobiece konkurencje[84]. Indywidualnie po trzy medale zdobyli: Chinka Wang Meng (3 złote), która została najbardziej utytułowaną zawodniczką w historii tej dyscypliny[85], Amerykanin Apolo Anton Ohno (1 srebrny i 2 brązowe), który ustanowił rekord w ilości medali (łącznie 8) zdobytych podczas wszystkich zawodów short tracku na igrzyskach olimpijskich[85] oraz Koreańczyk Lee Jung-su (2 złote i 1 srebrny)[86].

Skeleton

edytuj
  Osobny artykuł: Skeleton na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2010.
 
Medaliści ślizgu mężczyzn na ceremonii wręczania medali

Podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2010 rozegrano dwie konkurencji skeletonowe: ślizg mężczyzn i ślizg kobiet. W zawodach mogło wziąć udział maksymalnie 30 mężczyzn i 20 kobiet[22].

Kryterium kwalifikacyjnym dla zawodników była pozycja w pierwszej "60" (u kobiet w pierwszej "45") na liście rankingowej FIBT za sezon 2009/10. Na liczbę punktów na liście rankingowej składały się wyniki z zawodów Pucharu Świata, Pucharu Interkontynentalnego, Pucharu Ameryki oraz Pucharu Europy w skeletonie. Dodatkowo zawodnik w ciągu sezonów 2008/09 i 2009/10 musiał przynajmniej pięciokrotnie, na trzech różnych torach, zdobyć punkty[22]. Ostatecznego podziału miejsc Międzynarodowa Federacja Bobslejów i Toboganingu dokonała 26 stycznia 2010 roku, na podstawie listy rankingowej z 17 stycznia. Wśród mężczyzn po 3 miejsca otrzymali Niemcy, Kanadyjczycy i Amerykanie, a wśród kobiet Niemki i Kanadyjki. Po 2 miejsca przypadły reprezentantom 6 krajów i reprezentantkom 4 państw. Dodatkowo w zawodach mogło wziąć udział po jednym zawodniku z ośmiu krajów[87], a wśród kobiet po jednej zawodniczce z sześciu państw[88].

Po raz pierwszy w historii w obu konkurencjach rozegrano po cztery ślizgi skeletonowe w ciągu dwóch dni[89]. Jedynym krajem, który zdobył więcej, niż jeden medal były Niemcy (1 srebrny i 1 brązowy). Ponadto Niemcy, Łotwa i Rosja zdobyły swoje pierwsze medale w historii startów w tej dyscyplinie[89]. W rywalizacji mężczyzn wygrał Kanadyjczyk Jon Montgomery, drugie miejsce zajął Łotysz Martins Dukurs, a trzecie Rosjanin Aleksandr Trietjakow[90]. Mistrzynią olimpijską w rywalizacji kobiet została Brytyjka Amy Williams, której medal był pierwszym złotym krążkiem zdobytym przez reprezentanta Wielkiej Brytanii na zimowych igrzyskach olimpijskich od 1980 roku[91]. Srebrny medal zdobyła Niemka Kerstin Szymkowiak, a brązowy jej rodaczka Anja Huber[92].

Skoki narciarskie

edytuj
  Osobny artykuł: Skoki narciarskie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2010.
 
Kompleks skoczni olimpijskich Whistler Olympic Park

Kwalifikację do konkursów olimpijskich w skokach narciarskich mogło uzyskać maksymalnie 70 zawodników. Automatyczną kwalifikację uzyskali zawodnicy, którzy przynajmniej dwukrotnie zajęli miejsce w pierwszej dwudziestce zawodów Pucharu Świata w sezonie 2009/2010 lub miejsce w serii finałowej konkursu mistrzostw świata w 2009 roku. W następnej kolejności do startu w igrzyskach olimpijskich zostali dopuszczeni skoczkowie, którzy zajęli najwyższe miejsca na Światowej Liście Rankingowej oraz w klasyfikacjach generalnych Pucharu Kontynentalnego w sezonach 2008/2009 i 2009/2010. Kanada jako organizator igrzysk dodatkowo mogła wystawić wszystkich zawodników, którzy pomiędzy 1 lipca 2008 a 25 stycznia 2010 zdobyli przynajmniej jeden punkt Pucharu Świata, Letniej Grand Prix lub Pucharu Kontynentalnego, jednak ich liczba nie mogła być większa niż pięciu[93].

 
Simon Ammann, dwukrotny złoty medalista igrzysk w Vancouver.

Konkursy skoków narciarskich w ramach Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2010 przeprowadzone zostały na dwóch obiektach, znajdujących się w Whistler: normalnym i dużym. Rozegrano trzy konkurencje – dwie indywidualne na obu skoczniach oraz jedną drużynową na skoczni dużej[94]. W obu konkursach indywidualnych tytuł mistrza olimpijskiego zdobył dwukrotny złoty medalista z Salt Lake City, Simon Ammann, który tym samym stał się pierwszym skoczkiem narciarskim w historii, który czterokrotnie został mistrzem olimpijskim w konkurencjach indywidualnych[95].

Snowboarding

edytuj
  Osobny artykuł: Snowboarding na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2010.
 
Medalistki snowcrossu kobiet

Zawody w snowboardzie odbyły się w dniach od 15 do 27 lutego 2010 r. Zarówno mężczyźni jak i kobiety rywalizowali w następujących konkurencjach: half-pipe, slalom gigant równoległy oraz snowboardcross. Limit zawodników dla wszystkich sześciu konkurencji wynosił 190 sportowców, w tym 30 w gigancie równoległym, 40 w halfpipe'ie oraz 40 w snowboardcrossie dla mężczyzn i odpowiednio 25, 30 oraz 25 dla pań. Żadne państwo nie mogło wystawić więcej niż 18 zawodników, przy czym maksymalnie 10 kobiet lub mężczyzn, w zależności od państwa. W danej konkurencji każde państwo mogło wystawić maksimum 4 reprezentantów[96].

Wymogiem kwalifikacyjnym było zajęcie miejsca w pierwszej trzydziestce zawodów Pucharu Świata lub mistrzostw świata w danej konkurencji. Dodatkowo każdy zawodnik musiał zgromadzić co najmniej 100 punktów FIS. Kanada jako gospodarz igrzysk mogła wystawić reprezentantów w każdej konkurencji, przy czym jeśli żaden zawodnik nie spełniłby kryteriów kwalifikacyjnych zezwolono na wystawienie po jednym reprezentancie na konkurencję[97].

W sumie w zawodach wzięło udział 185 uczestników (104 mężczyzn i 84 kobiety) z 27 państw. Przyznano 18 medali, przy czym żaden z medalistów nie zdobył więcej niż jednego krążka. Najwięcej medali zdobyli reprezentanci Stanów Zjednoczonych (5 medali, w tym 2 złote, 1 srebrny i 2 brązowe). Mistrzami olimpijskimi zostali: Shaun White z USA (halfpipe, po raz drugi z rzędu), Jasey-Jay Anderson z Kanady (gigant równoległy) i Seth Wescott z USA (snowboardcross, po raz drugi z rzędu) wśród mężczyzn oraz Torah Bright z Australii (halfpipe), Nicolien Sauerbreij z Holandii (gigant równoległy) i Maëlle Ricker z Kanady (snowboardcross)[98].

Ceremonia zamknięcia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Olympic Schedule, Results and Events : Vancouver 2010 Winter Olympics. vancouver2010.com. [dostęp 2010-08-06]. (ang.).
  2. ↑ Ayesha Khan: David Atkins Enterprises Delivers the Outdoor Opening Ceremony of Expo 2010 Shanghai China. www.prnewswire.com. [dostęp 2010-10-13]. (ang.).
  3. ↑ Jael Kirk: Vancouver 2010 Winter Olympic Games Opening Ceremony And Broadcast Schedule. www.digitalnewsreport.com, 12 lutego 2010. [dostęp 2010-10-13]. (ang.).
  4. ↑ Canada unveils its 'landscape of dreams' to welcome athletes and world at the Opening Ceremony of the Vancouver 2010 Olympic Winter Games. www.vancouver2010.com, 12 lutego 2010. [dostęp 2010-10-13]. (ang.).
  5. ↑ Michelle Kaufman: Winter Olympics opening ceremony dedicated to Georgian luger killed. www.miamiherald.com, 13 lutego 2010. [dostęp 2010-10-13]. (ang.).
  6. ↑ a b Piotr Błoński: XXI Zimowe Igrzyska Olimpijskie zostały otwarte. www.onet.pl, 13 lutego 2010. [dostęp 2010-10-13]. (pol.).
  7. ↑ Ceremonia otwarcia igrzysk w Vancouver. www.sport.tvp.pl. [dostęp 2010-10-13]. (pol.).
  8. ↑ Paul Friesen: Opening Ceremony timeline. www.torontosun.com, 13 lutego 2010. [dostęp 2010-10-13]. (ang.).
  9. ↑ Jerry Kokesh: Kuzmina Surprises in Sprint. biathlonworld.com. [dostęp 2010-10-06]. (ang.).
  10. ↑ Jerry Kokesh: Jay Mines Gold on Snowy Afternoon. biathlonworld.com. [dostęp 2010-10-06]. (ang.).
  11. ↑ Jerry Kokesh: Neuner is Golden in Pursuit. biathlonworld.com. [dostęp 2010-10-06]. (ang.).
  12. ↑ Jerry Kokesh: Bjorn Ferry Moves Up to Take Gold in Pursuit. biathlonworld.com. [dostęp 2010-10-06]. (ang.).
  13. ↑ Jerry Kokesh: Svendsen Takes Gold in 20K. biathlonworld.com. [dostęp 2010-10-06]. (ang.).
  14. ↑ Jerry Kokesh: Berger Completes Comeback with Individual Gold. biathlonworld.com. [dostęp 2010-10-06]. (ang.).
  15. ↑ Jerry Kokesh: Neuner Outruns Penalties to Take Mass Start Gold. biathlonworld.com. [dostęp 2010-10-06]. (ang.).
  16. ↑ Jerry Kokesh: Ustyugov Perfect in Mass Start. biathlonworld.com. [dostęp 2010-10-06]. (ang.).
  17. ↑ Jerry Kokesh: Russia Cruises to Relay Gold. biathlonworld.com. [dostęp 2010-10-06]. (ang.).
  18. ↑ Jerry Kokesh: Veterans plus Youth Equal Gold For Norway. biathlonworld.com. [dostęp 2010-10-06]. (ang.).
  19. ↑ a b c d MIĘDZYNARODOWE I KRAJOWE KRYTERIA KWALIFIKACYJNE NA XXI ZIMOWE IGRZYSKA OLIMPIJSKIE - Vancouver 2010.. pkol.pl, 2008-12-18. [dostęp 2010-09-28]. (pol.).
  20. ↑ Cross Country Skiing at the 2010 Vancouver Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2010-10-10]. (ang.).
  21. ↑ Bjoergen otwiera listę multimedalistów. eurosport.pl, 2010-02-28. [dostęp 2010-10-10]. (pol.).
  22. ↑ a b c d QUALIFICATION SYSTEM FOR XXI WINTER OLYMPIC GAMES, VANCOUVER 2010. Fédération Internationale de Bobsleigh et de Tobogganing, 2010-01-17. [dostęp 2010-10-01]. (ang.).
  23. ↑ 26 January 2010 FIBT bobsleigh two-man final quota for the 2010 Winter Olympics. fibt.com, 2010-01-26. [dostęp 2010-10-02]. (ang.).
  24. ↑ 26 January 2010 FIBT bobsleigh four-man final quota for the 2010 Winter Olympics. fibt.com, 2010-01-26. [dostęp 2010-10-02]. (ang.).
  25. ↑ 26 January 2010 FIBT bobsleigh two-woman final quota for the 2010 Winter Olympics. fibt.com, 2010-01-26. [dostęp 2010-10-02]. (ang.).
  26. ↑ Bobsleigh at the 2010 Vancouver Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2010-10-02]. (ang.).
  27. ↑ Bobsleigh at the 2010 Vancouver Winter Games: Men's Two. sports-reference.com. [dostęp 2010-10-02]. (ang.).
  28. ↑ Bobsleigh at the 2010 Vancouver Winter Games: Women's Two. sports-reference.com. [dostęp 2010-10-02]. (ang.).
  29. ↑ Bobsleigh at the 2010 Vancouver Winter Games: Men's Four. sports-reference.com. [dostęp 2010-10-02]. (ang.).
  30. ↑ Olympic Points 2010 - Women. worldcurling.org. [dostęp 2010-10-05]. (ang.).
  31. ↑ Olympic Points 2010 - Men. worldcurling.org. [dostęp 2010-10-05]. (ang.).
  32. ↑ Curling at the 2010 Vancouver Winter Games: Men's Curling. sports-reference.com. [dostęp 2010-10-05]. (ang.).
  33. ↑ Curling at the 2010 Vancouver Winter Games: Women's Curling. sports-reference.com. [dostęp 2010-10-05]. (ang.).
  34. ↑ A Legacy of World-Class Venues. www.vancouver.ca. [dostęp 2010-09-29]. (ang.).
  35. ↑ Allan Dowd: Slovakia knocks out Sweden in upset. www.reuters.com, 25 lutego 2010. [dostęp 2010-09-29]. (ang.).
  36. ↑ Vancouver 2010. Kanadyjsko-amerykańska bitwa o hokejowe złoto. www.rth-zryw.pl. [dostęp 2010-09-29]. (pol.).
  37. ↑ 19th Winter Olympic Games 2002, 8. - 24. 2. 2002, Salt Lake City, USA. www.hokej.snt.cz. [dostęp 2010-09-29]. (ang.).
  38. ↑ Game Summary. www.iihf.com, 21 lutego 2010. [dostęp 2010-09-29]. (ang.).
  39. ↑ Wielki Finał na zakończenie Igrzysk!. www.s24.pl, 1 Marca 2010. [dostęp 2010-09-29]. (pol.).
  40. ↑ Game Summary. www.iihf.com, 27 lutego 2010. [dostęp 2010-09-29]. (ang.).
  41. ↑ Game Summary. www.iihf.com, 25 lutego 2010. [dostęp 2010-09-29]. (ang.).
  42. ↑ Game Summary. www.iihf.com, 25 lutego 2010. [dostęp 2010-09-29]. (ang.).
  43. ↑ a b Summary of Quota allocation as per 18.01.2010. fis-ski.com. s. 11. [dostęp 2010-09-27]. (ang.).
  44. ↑ QUALIFICATION SYSTEMS FOR XXI OLYMPIC WINTER GAMES, VANCOUVER 2010. fis-ski.com. s. 9-10. [dostęp 2010-09-27]. (ang.).
  45. ↑ Christa Case Bryant: US Nordic combined team wins historic silver at Vancouver Olympics. csmonitor.com, 23 lutego 2010. [dostęp 2010-09-27]. (ang.).
  46. ↑ FIS-Ski - event: XXI Olympic Winter Games, Vancouver (CAN), NK. fis-ski.com. [dostęp 2010-09-27]. (ang.).
  47. ↑ Italia, prima medaglia Pittin vince il bronzo. repubblica.it, 14 lutego 2010. [dostęp 2010-09-27]. (wł.).
  48. ↑ Figure Skating - Pairs Free Skating. 2010-02-15. [dostęp 2010-11-02]. (ang.).
  49. ↑ Figure Skating - Men Free Skating. 2010-02-18. [dostęp 2010-11-02]. (ang.).
  50. ↑ Pluszczenko rozgoryczony, Putin śle gratulacje. sportowefakty.pl, 2010-02-19. [dostęp 2010-10-12]. (pol.).
  51. ↑ Elvis Stojko: tej nocy zamordowano łyżwiarstwo figurowe. sportowefakty.pl, 2010-02-20. [dostęp 2010-10-12]. (pol.).
  52. ↑ Pluszczenko nie miał racji?. polskieradio.pl, 2010-03-02. [dostęp 2010-10-12]. (pol.).
  53. ↑ Figure Skating - Ice Dance - Free Dance. 2010-02-22. [dostęp 2010-11-02]. (ang.).
  54. ↑ Figure Skating - Ladies Free Skating. 2010-02-25. [dostęp 2010-11-02]. (ang.).
  55. ↑ Rochette puts heartbreak aside to claim bronze. 2010-02-25. [dostęp 2010-11-02]. (ang.).
  56. ↑ QUALIFICATION SYSTEM FOR XXIWINTER OLYMPICS GAMES, VANCOUVER 2010 Original version: English ISU/SS/JANUARY08/ page 1/7 INTERNATIONAL SKATING UNION (ISU) SPEED SKATING. olympics.com.au. [dostęp 2010-10-11]. (ang.).
  57. ↑ Speed Skating at the 2010 Vancouver Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2010-10-11]. (ang.).
  58. ↑ Martina Sáblíková. sports-reference.com. [dostęp 2010-10-11]. (ang.).
  59. ↑ Stephanie Beckert. sports-reference.com. [dostęp 2010-10-11]. (ang.).
  60. ↑ Niezwykły wyczyn łotewskiego łyżwiarza. wp.pl, 2010-02-14. [dostęp 2010-10-11]. (pol.).
  61. ↑ Men's Downhill. 2010-02-15. [dostęp 2010-10-10]. (ang.).
  62. ↑ Vancouver 2010. Ustalono nowe terminy startów alpejczyków i alpejek. sport.pl, 2010-02-14. [dostęp 2010-10-12]. (pol.).
  63. ↑ Alicja Kosman: Superkombinacja kobiet przełożona na czwartek. pzn.pl, 15-02-2010. [dostęp 2010-10-12]. (pol.).
  64. ↑ Vancouver - męska superkombinacja przełożona na niedzielę (aktl.). wp.pl, 2010-02-16. [dostęp 2010-10-12]. (pol.).
  65. ↑ Ladies 'Downhil. 2010-02-17. [dostęp 2010-10-10]. (ang.).
  66. ↑ Ladies' Super Combined. 2010-02-18. [dostęp 2010-10-10]. (ang.).
  67. ↑ Men's Super-G. 2010-02-19. [dostęp 2010-10-10]. (ang.).
  68. ↑ Ladies' Super-G. 2010-02-20. [dostęp 2010-10-10]. (ang.).
  69. ↑ Men's Super Combined. 2010-02-21. [dostęp 2010-10-10]. (ang.).
  70. ↑ Men's Giant Slalom. 2010-02-23. [dostęp 2010-10-10]. (ang.).
  71. ↑ Drugi przejazd giganta przełożony. polskieradio.pl, 2010-02-24. [dostęp 2010-10-12]. (pol.).
  72. ↑ Ladies' Giant Slalom. 2010-02-25. [dostęp 2010-10-10]. (ang.).
  73. ↑ Ladies' Slalom. 2010-02-26. [dostęp 2010-10-10]. (ang.).
  74. ↑ Men's Slalom. 2010-02-27. [dostęp 2010-10-10]. (ang.).
  75. ↑ Freestyle Skiing at the 2010 Vancouver Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2010-10-10]. (ang.).
  76. ↑ QUALIFICATION SYSTEM FOR XXIWINTER OLYMPICS GAMES, VANCOUVER 2010: INTERNATIONAL LUGE FEDERATION (FIL). olympics.com.au. [dostęp 2010-10-02]. (ang.).
  77. ↑ borzech: Vancouver 2010. Saneczkarze pojadą na skróconej trasie. sport.pl, 2010-02-13. [dostęp 2010-09-18]. (pol.).
  78. ↑ Raport specjalny: Tak igrzyska widziała Europa. eurosport.pl, 2010-03-01. [dostęp 2010-09-18]. (pol.).
  79. ↑ Luge at the 2010 Vancouver Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2010-09-28]. (ang.).
  80. ↑ Tatjana Hüfner. sports-reference.com. [dostęp 2010-09-28]. (ang.).
  81. ↑ Luge at the 2010 Vancouver Winter Games: Men's Singles. sports-reference.com. [dostęp 2010-09-28]. (ang.).
  82. ↑ Armin Zöggeler. sports-reference.com. [dostęp 2010-09-28]. (ang.).
  83. ↑ Luge at the 2010 Vancouver Winter Games: Mixed (Men)'s Doubles. sports-reference.com. [dostęp 2010-09-28]. (ang.).
  84. ↑ Short Track Speed Skating at the 2010 Vancouver Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2010-10-10]. (ang.).
  85. ↑ a b Short Track Speed Skating. sports-reference.com. [dostęp 2010-10-10]. (ang.).
  86. ↑ Lee Jeong-Su. sports-reference.com. [dostęp 2010-10-10]. (ang.).
  87. ↑ FIBT men's skeleton quota allocation for the 2010 Winter Olympics. Fédération Internationale de Bobsleigh et de Tobogganing. [dostęp 2010-10-01]. (ang.).
  88. ↑ FIBT women's skeleton quota allocation for the 2010 Winter Olympics. Fédération Internationale de Bobsleigh et de Tobogganing. [dostęp 2010-10-01]. (ang.).
  89. ↑ a b Skeleton at the 2010 Vancouver Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2010-10-01]. (ang.).
  90. ↑ Skeleton at the 2010 Vancouver Winter Games: Men's Skeleton. sports-reference.com. [dostęp 2010-10-01]. (ang.).
  91. ↑ Vancouver 2010. Zwycięstwo Williams w skeletonie. sport.pl, 2010-02-20. [dostęp 2010-10-01]. (pol.).
  92. ↑ Skeleton at the 2010 Vancouver Winter Games: Women's Skeleton. sports-reference.com. [dostęp 2010-10-01]. (ang.).
  93. ↑ SYSTÈMES DE QUALIFICATION POUR LES XXIES JEUX OLYMPIQUES D’HIVER, VANCOUVER 2010. franceolympique.com. [dostęp 2010-09-22]. (fr.).
  94. ↑ Ski Jumping at the 2010 Vancouver Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2010-09-22]. (ang.).
  95. ↑ Skoki narciarskie - Mistrzowie olimpijscy. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2010-09-22]. (pol.).
  96. ↑ Summary of Quota allocation as per 18.01.2010. fis-ski.com, 2010-01-18. [dostęp 2010-09-25]. (ang.).
  97. ↑ QUALIFICATION SYSTEMS FOR XXI OLYMPIC WINTER GAMES, VANCOUVER 2010. fis-ski.com. s. 14-16. [dostęp 2010-09-27]. (ang.).
  98. ↑ Snowboarding at the 2010 Vancouver Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2010-09-25]. (ang.).

Uwagi

edytuj
  1. ↑ Z powodu problemów technicznych ze zniczem część znicza zapalana przez Catrionę Le May Doan nie zapłonęła
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=Wikiprojekt:Igrzyska_olimpijskie/Dopracowywanie_artykułów/Konkurencje_na_ZIO_2010&oldid=73243997”