Wiesław Nowicki

Wiesław Nowicki
	; Wiesław Nowicki (1978)
Data i miejsce urodzenia	13 listopada 1946 ; Łódź
Data i miejsce śmierci	24 maja 2012 ; Gdańsk
Miejsce spoczynku	cmentarz Doły w Łodzi
Narodowość	polska
Rodzice	Sabina Nowicka, Zygmunt Nowicki
Małżeństwo	Wanda Neumann
Dzieci	Dorota (1972; Łódź) Ewelina (1982; Gdańsk)
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Wiesław Nowicki (ur. 13 listopada 1946 w Łodzi, zm. 24 maja 2012 w Gdańsku) – polski aktor teatralny i filmowy, publicysta, dziennikarz, reżyser teatralny, działacz kulturalny i propagator muzyki klasycznej.

Życiorys

Syn Sabiny Nowickiej i łódzkiego aktora Zygmunta Nowickiego^[1], mąż aktorki Wandy Neumann. Ze strony matki wnuk z rodziny księgarzy Glücksbergów, a ze strony ojca wnuk łódzkiego tramwajarza miejskiego Józefa Nowickiego^[2]. Dwoje dzieci: Dorota Holland z d. Nowicka (ur. w 1972 w Łodzi) i Ewelina Nowicka (ur. w 1982 w Gdańsku), kompozytorka i skrzypaczka.

W roku 1968 ukończył studia na Wydziale Aktorskim Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej i Filmowej im. Leona Schillera w Łodzi z tytułem magistra sztuki. W 1976 na Uniwersytecie Łódzkim zakończył studia doktoranckie w zakresie teatrologii, pod kierunkiem naukowym profesora Stanisława Kaszyńskiego. Po ukończeniu Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej i Filmowej w Łodzi w roku 1968 pracował w wielu teatrach, m.in. Teatru Polskiego w Poznaniu, Teatrze Nowym w Łodzi (1971–1973), Teatrze Wybrzeże w Gdańsku (1973–1985).

Został pochowany w części komunalnej cmentarza na Dołach w Łodzi.

Działalność reżyserska

W roku 1971 powołał do życia „Teatr Atelier” w Łodzi, gdzie zajął się reżyserią, gdzie wystawił m.in.: Upadek według Alberta Camusa i Proces według Kafki (reż. i wyk.).

W 1977 roku wspólnie z żoną i aktorką Wandą Neumann założył nieinstytucjonalny zawodowy Teatr na Przymorzu, który był kameralnym teatrem poetyckim. Kierunek poszukiwań wyznaczały m.in. takie przedstawienia jak: Mały książę Saint Exuperego i Koncert wiosenny na podstawie opowiadań Janusza Korczaka, a także spektakle według twórczści Jana Brzechwy i Juliana Tuwima^[3]. Były to spektakle dwuosobowe, w których każdy z aktorów grał wiele ról. Działalność Teatru na Przymorzu nawiązywała do tradycji włoskich komediantów i do doświadczeń Arkadego Rajkina. Wiesław Nowicki reżyserował i występował w Teatrze na Przymorzu przez 35 lat^{[potrzebny przypis]}.

W latach 1987–1988 wyreżyserował w Bałtyckim Teatrze Dramatycznym w Koszalinie Teatr Prof. Tutki Jerzego Szaniawskiego oraz Dwie opowieści Ksawerego Pruszyńskiego (reżyseria, adaptacja i wykonanie). W roku 1989 w Teatrze Polskim w Bydgoszczy m.in. Sztukę konwersacji Kazimierza Brandysa oraz w 1991 Króla Maciusia na wyspie bezludnej Janusza Korczaka (adaptacja i reżyseria). Reżyserował także w Teatrze im. Juliusza Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim, m.in. Wańkowicz krzepi według Melchiora Wańkowicza i Krzysztofa Kąkolewskiego.

Inna działalność teatralna i kulturalna

W latach 1974–1977 był sekretarzem literackim Stanisława Hebanowskiego, a w latach 1985–1987 kierownikiem literackim Teatru Miniatura w Gdańsku. Następnie doradcą literackim Teatru Ziemi Pomorskiej w Grudziądzu (1987), konsultantem programowym Bałtyckiego Teatru Dramatycznego im. Juliusza Słowackiego w Koszalinie (1988) oraz konsultantem programowym Teatru Polskiego w Bydgoszczy (1988–1994). W roku 2007 ustanowił wraz z Towarzystwem Przyjaciół Łodzi prestiżowy medal "Pro publico bono", pamięci Sabiny Nowickiej, przyznawany osobom zasłużonym dla kultury polskiej i Łodzi.

Dziennikarstwo

Autor ponad siedmiuset tekstów m.in. na łamach „Wprost”, „Teatru”, „Sceny”, „Twórczości”, „Odry”, „Tak i Nie”, „Odgłosów”, „Tygodnika Kulturalnego”, „Życia Literackiego”, „Kujaw i Pomorza”. Pisał stale felietony o tematyce teatralnej i muzycznej w „Dzienniku Bałtyckim” i „Wieczorze Wybrzeża”.

Twórca wielu programów telewizyjnych o tematyce kulturalnej, m.in. „Salon artystyczny Wiesława Nowickiego“, „Twarze” i „Musica noster amor“. Prowadził wywiady dla „Telewizji Trójmiasto” w Gdańsku 1994–1996 oraz „Gdańskiej Telewizji Kablowej” z osobowościami sceny muzycznej takimi jak Wanda Wiłkomirska, Krzysztof Jakowicz, Konstanty Andrzej Kulka. Reżyser filmów biograficznych o Pawle Adamowiczu, Tomaszu Posadzkim oraz Janie Zarębskim.

Ważniejsze role teatralne

Hilarion w Kuszeniu św. Antoniego Gustave Flauberta (reż. S. Hebanowski); (prapremiera polska)
Jan w Fantazym J. Słowackiego
król w Mazepie J. Słowackiego
Zielony Pajac w Śnie Felicji Kruszewskiej (reż. S. Hebanowski)
Gregoire w Teatrze odwiecznej wojny Nikolaja Jewreinowa (reż. S. Hebanowski)
Paszka w Zeszłego lata w Czulimsku Aleksandra Wampilowa (reż. S. Hebanowski)
Mak-Yks w Pierścieniu wielkiej damy Cypriana Kamila Norwida
Charles w Urodzinach Whitinga
Kajfasz w – Judasz z Kariothu Rostworowskiego
Widmo w Weselu Stanisława Wyspiańskiego
Mularz w – Sprawie Dantona Stanisławy Przybyszewskiej w reż. Macieja Karpińskiego

Za monodramy Żale Orfeusza nad Eurydyką Kniaźnina (1968) i Biografia heroiczna według Jerzego Lovella (1969) otrzymał nagrody aktorskie na Festiwalach Teatrów Jednego Aktora we Wrocławiu.

Role filmowe

Złote Koło, reż. Stanisław Wohl, 1971
Stan wewnętrzny, reż. Krzysztof Tchórzewski, 1983
Pan na Żuławach (serial tv), reż. Sylwester Szyszko, 1984

Ważniejsze publikacje

Ludzie prawdziwi Tadeusza Gwiazdowskiego („Teatr”, 1985)
Klisza Pamięci, wspomnienie o Stanisławie Hebanowskim (1987)
Teatr Mariana Kołodzieja („Tak i Nie”; 1990)
Korczak nieznany „Kujawy i Pomorze”; 1993)
Jerzy Kreczmar („Kujawy i Pomorze”; 1994)

Odznaczenia

Srebrny Krzyż Zasługi (1986)
Medal Prezydenta Miasta Gdańska (1978)

Przypisy

↑ Klaudia Orlińska, Zygmunt Nowicki (7 IX 1909 – 23 XI 1977). Wspomnienie, [w:] „Gazeta Wyborcza–Łódź", wyd. A, 22 XI 2007, s. 7.
↑ Bartosz Stępień, Józef Nowicki (1885-1947). Wspomnienie, [w:] "Gazeta Wyborcza-Łódź", 4 VI 2009, s. 8.
↑ Odszedł Wiesław Nowicki. portalpomorza.pl. [dostęp 2012-08-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-26)]. (pol.).

Bibliografia

[1] Klaudia Orlińska, Zygmunt Nowicki (7 IX 1909 – 23 XI 1977). Wspomnienie, [w:] „Gazeta Wyborcza–Łódź", wyd. A, 22 XI 2007, s. 7.

[2] Bartosz Stępień, Józef Nowicki (1885-1947). Wspomnienie, [w:] "Gazeta Wyborcza-Łódź", 4 VI 2009, s. 8.

[3] Odszedł Wiesław Nowicki. portalpomorza.pl. [dostęp 2012-08-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-26)]. (pol.).

[1]

[2]

[3]