Wielki Szczyt Wideł
Wielki Szczyt Wideł (słow. Veľká Vidlová veža, niem. Große Gabelspitze, węg. Nagy Villa-csúcs[1]) – wybitny szczyt o wysokości 2522 m n.p.m. w grani Wideł, w słowackich Tatrach Wysokich. Znajduje się między Zachodnim Szczytem Wideł oddzielonym głęboką Przełęczą w Widłach a Wschodnim Szczytem Wideł oddzielonym płytszą Wyżnią Przełęczą w Widłach[2].
 Wielki Szczyt Wideł widoczny znad Łomnickiego Stawu | |
| Państwo | |
|---|---|
| Położenie | |
| Pasmo | |
| Wysokość |
2522 m n.p.m. |
| Pierwsze wejście |
sierpień 1903 |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°11′45″N 20°12′52″E/49,195833 20,214444
| |
Wierzchołek Wielkiego Szczytu Wideł jest najwyżej położonym obiektem między Łomnicą a Kieżmarskim Szczytem (pomijając Miedziany Mur tuż na północny wschód od Łomnicy). Bardzo urwiste są ściany opadające zarówno do Doliny Dzikiej, jak i do Cmentarzyska w Dolinie Łomnickiej. Ściana północno-zachodnia opada ok. 500 m do dolnej części Miedzianej Kotliny i jest przecięta dwiema Miedzianymi Ławkami. Ograniczają ją żleby zbiegające z Kieżmarskiej Przełęczy (od lewej) i z Przełęczy w Widłach (od prawej) oraz rysy stanowiące ich przedłużenia. U dołu ściany położona jest Troista Płaśń – podłużny taras utworzony przez trzy urwiste bule. Powyżej niej w ścianie tkwi Miedziana Kazalnica z ciemnym urwiskiem. Ściana południowa ma ok. 240 m i kończy się szerokim zachodem ponad Cmentarzyskiem[2].
Szczyt jest doskonale widoczny znad Łomnickiego Stawu i z kolejki prowadzącej na wierzchołek Łomnicy. Na Wielki Szczyt Wideł nie prowadzą żadne znakowane szlaki turystyczne, wierzchołek jest dostępny jedynie dla taterników. Najprostsza droga wiedzie na szczyt od Przełęczy w Widłach i obchodzi grań po stronie Cmentarzyska. Drogi biegnące obiema ścianami są trudne (III–V w skali UIAA)[2].
Wielki Szczyt Wideł bywa niekiedy nazywany Widłami, choć nazwa nie jest precyzyjna. Dla rozróżnienia Widłami nazywa się całą grań, a wierzchołek Wielkim Szczytem Wideł[2].
Historia
edytujPierwsze wejścia:
- Miklós Szontagh (junior) i Johann Hunsdorfer (senior), koniec sierpnia 1903 r. – letnie,
- Ernst Dubke, Johann Breuer i Johann Franz (senior), 17 lutego 1906 r. – zimowe[2].
Przypisy
edytuj- ↑ Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ a b c d e Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXII. Wyżnia Miedziana Przełączka – Mała Rakuska Czubka. Warszawa: Sport i Turystyka, 1979, s. 33–52. ISBN 83-217-2203-2.