Wikipedia

Whitney Reed

tenisista amerykański

Whitney Reed (ur. 20 sierpnia 1932 w Oakland, zm. 9 stycznia 2015 w Alamedzie) – amerykański tenisista, lider rankingu krajowego, reprezentant w Pucharze Davisa.

Whitney Reed
Państwo

 Stany Zjednoczone

Data i miejsce urodzenia

20 sierpnia 1932
Oakland

Data i miejsce śmierci

9 stycznia 2015
Alameda

Gra

praworęczna

Zakończenie kariery

1975

Gra pojedyncza
Roland Garros

3R (1962)

Wimbledon

3R (1962)

US Open

QF (1961)

Kariera tenisowa

edytuj

Praworęczny Reed miał na koncie kilka znaczących rezultatów, ale zapisał się w historii dyscypliny przede wszystkim nietypowym podejściem do sportowych obowiązków; prowadził rozrywkowy tryb życia, był miłośnikiem piwa i tytoniu, noce, także w trakcie trwania turniejów, spędzał w towarzystwie pięknych kobiet lub na wielogodzinnych partiach pokera. Uważany był za naturalny talent, o szczególnie dużej umiejętności przewidywania zagrań rywala, chociaż np. Ricardo González żartował, że Reed to posiadacz najgorszego na świecie smeczu.

W latach 50. Reed regularnie startował w międzynarodowych mistrzostwach USA (późniejszy turniej US Open). W 1955 osiągnął w tej imprezie 1/8 finału, eliminując m.in. Nicolę Pietrangelego (przegrał z Hamiltonem Richardsonem). Wynik ten powtórzył cztery lata później, eliminując m.in. Manuela Santanę, a odpadając z Rodem Laverem. Najlepszy wynik w mistrzostwach USA, posiadających status turnieju wielkoszlemowego, Reed zanotował w 1961, kiedy to wyeliminował Chucka McKinleya, a uległ w ćwierćfinale Rafaelowi Osunie.

W 1957 po raz pierwszy pojawił się w czołowej dziesiątce rankingu krajowego, na czele którego figurował wówczas dawny mistrz Wimbledonu i USA Vic Seixas. Reeda sklasyfikowano na 8. pozycji; rok później znalazł się poza dziesiątką, by w 1959 powrócić do niej – na miejsce 9. W 1960 awansował ponownie na miejsce 8., a w 1961 już na sam szczyt, wykorzystując odejście kilku znanych rodaków do grona zawodowców (Barry'ego MacKaya i Butcha Buchholza). Na liście rankingowej z 1961 Reed wyprzedził McKinleya, o czym zadecydowała bezpośrednia konfrontacja w mistrzostwach USA; McKinley, który w tymże roku osiągnął finał Wimbledonu, cieszył się jednak większym uznaniem na świecie, i w nieoficjalnym rankingu światowym londyńskiego The Daily Telegraph opracowanym przez Lance'a Tingaya, to on, a nie Whitney Reed, zajął 5. miejsce. Reedowi nigdy nie udało się znaleźć w czołowej dziesiątce klasyfikacji światowych, zdominowanych w czasie jego największych sukcesów przez Roda Lavera, Roya Emersona i Neale'a Frasera, Manuela Santanę czy Nicolę Pietrangelego.

W 1959 Reed, w dość późnym wieku jak na rywalizację akademicką, został mistrzem USA w rozgrywkach Intercollegiate (National Collegiate Athletic Association). Bronił barw San Jose State University, w finale pokonując Donalda Della z Uniwersytetu Yale. W tym samym roku triumfował w turnieju w Cincinnati, gdzie również w finale pokonał Della (osiągnął w tejże imprezie finał debla). Impreza w Cincinnati została w XXI wieku wpisana do cyklu ATP World Tour Masters 1000; Reed miał na koncie wygrane także w innym turnieju zaliczonym po latach do tego cyklu, mianowicie w międzynarodowych mistrzostwach Kanady. W Kanadzie triumfował w 1961 oraz w 1963 i były to jego największe sukcesy odniesione poza granicami kraju.

Dwukrotnie wziął udział w turnieju wimbledońskim. W 1961 w 2 rundzie odpadł z Fraserem, chociaż mimo nocnego pokera i w efekcie zaspania, które o mało nie kosztowało go spóźnienia na mecz rozgrywany na korcie centralnym, ulegając dopiero 5:7 w piątym secie. Również rok później Amerykanin nie sprostał liderowi rozstawienia, którym był Rod Laver. Reed uległ w 3 rundzie Wimbledonu 4:6, 1:6, 4:6.

Jeszcze w 1962 Reed zajmował 6. miejsce w rankingu amerykańskim, potem wypadł poza dziesiątkę. W 1961 był w finale halowych mistrzostw USA, w którym uległ 2:6, 9:11, 3:6 Dickowi Savittowi. W 1963 w finale w San Jose przegrał z Rafaelem Osuną. Poza wymienionymi wyżej, zanotował w karierze zwycięstwa m.in. nad Laverem, Emersonem, Fraserem, Gardnarem Mulloyem, Frankiem Sedgmanem, Arthurem Larsenem, Alexem Olmedo. W chwili przejścia tenisa w erę open w 1968 był już w dość zaawansowanym jak na sportowca wieku i praktycznie nie uczestniczył w rozgrywkach, ograniczając się do rywalizacji wśród weteranów. Wystąpił w kilku turniejach, ale bez sukcesów, po raz ostatni w 1975 na Maui, gdzie w deblu w parze z Haroldem Solomonem odpadł w ćwierćfinale, a w singlu w 1 rundzie z Haroonem Rahimem.

Reed znalazł się trzykrotnie w składzie ekipy amerykańskiej w Pucharze Davisa. W 1958 w półfinale strefy amerykańskiej pokonał Kanadyjczyka Roberta Bedarda. W 1961, powołany do składu przez kapitana Davida Freeda po odejściu z grona amatorów Buchholza i MacKaya, zdobył jeden punkt singlowy w zwycięskim półfinale międzystrefowym z Indiami (ale też przegrał jeden pojedynek z Ramanathanem Krishnanem), natomiast w meczu z Włochami, uległ Pietrangelemu, jak i Gardiniemu, a także w deblu w parze z Donaldem Dellem Pietrangelemu i Siroli. W 1962 Reed otrzymał powołanie do reprezentacji, ale nie wystąpił w żadnym meczu.

Po zakończeniu aktywnej kariery Whitney Reed pracował jako trener tenisa, występował też w rozgrywkach seniorów.

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=Whitney_Reed&oldid=71829207”