Wergił Dimow

Wergił Dimow
Вергил Димов
Pełne imię i nazwisko	Wergił Dimow Wergiłow
Data urodzenia	7 listopada 1901
Data śmierci	1 grudnia 1979
	Minister spraw wewnętrznych
Okres	od 2 września 1944; do 9 września 1944
Poprzednik	Aleksandyr Staniszew
Następca	Anton Jugow
	minister robót publicznych i komunikacji
Okres	od 4 stycznia 1926; do 15 maja 1930
Poprzednik	Georgi Jordanow
Następca	Nikoła Jotow

Wergił Dimow Wergiłow (bułg. Вергил Димов Вергилов), ur. 7 listopada 1901 w Swetlenie, zm. 1 grudnia 1979 w Sofii^[1]) – bułgarski prawnik i polityk, minister robót publicznych i komunikacji (1926–1930), minister spraw wewnętrznych Bułgarii w roku 1944^[1].

Życiorys

Urodził się w rodzinie bułgarskich uchodźców z Tracji Zachodniej^[1]. Uczył się w liceum w Szumenie, skąd został wydalony i kontynuował naukę w Popowie. Studiował prawo na uniwersytecie sofijskim^[1]. Od 1920 członek Bułgarskiego Ludowego Związku Chłopskiego (BZNS), był sekretarzem partyjnej młodzieżówki i redaktorem pisma Младежко земеделско знаме. Po upadku rządu A. Stambolijskiego w 1923 był zmuszony uciekać z kraju. W 1924 dotarł do Królestwa SHS, a następnie do Pragi, gdzie skończył Wyższą Szkołę Spółdzielczą. Po amnestii w 1926 powrócił do kraju, a w 1929 dokończył studia na uniwersytecie sofijskim. W tym czasie podjął działalność w Bułgarskim Ludowym Związku Chłopskim „Wrabcza 1”, obejmując funkcję sekretarza^[1]. W 1932 został wybrany deputowanym do Zgromadzenia Narodowego 23 kadencji. W tym samym roku objął stanowisko ministra robót publicznych i komunikacji w rządzie Nikoły Muszanowa. W 1932 został usunięty z grupy parlamentarnej Bułgarskiego Ludowego Związku Chłopskiego^[1]. Pracował jako adwokat w Sofii.

W 1944 był przeciwnikiem komunistycznego Frontu Ojczyźnianego^[1]. 2 września 1944 objął stanowisko ministra spraw wewnętrznych, a także poczt i telegrafów w rządzie Konstantina Murawiewa, który działał przez tydzień. Po przejęciu władzy przez komunistów aresztowany i skazany przez Trybunał Ludowy na karę dożywotniego pozbawienia wolności^[1]. Opuścił więzienie w 1955 i w latach 50. działał w prokomunistycznym BZNS^[1].

W 1996 wyrok Trybunału Ludowego skazujący Murawiewa został symbolicznie unieważniony przez Sąd Najwyższy^[1].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 160–161. ISBN 978-954-430-603-8.

Bibliografia

Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 160–161. ISBN 978-954-430-603-8.

[Taszow-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 160–161. ISBN 978-954-430-603-8.

[1]