Wikipedia

Wayne Middaugh

kanadyjski curler

Wayne Middaugh (ur. 20 września 1967 w Brampton) – kanadyjski curler, dwukrotny mistrz świata. Jest mężem Sherry Middaugh.

Wayne Middaugh
Data i miejsce urodzenia

20 września 1967
Brampton

Obywatelstwo

Kanada

Dorobek medalowy
Mistrzostwa świata
Złoto
Genewa 1993
Złoto
Kamloops 1998
Złoto
Bazylea 2012
the Brier
Srebro
Regina 1992
Złoto
Ottawa 1993
Srebro
Red Deer 1994
Złoto
Winnipeg 1998
Brąz
Ottawa 2001
Złoto
Saskatoon 2012
Brąz
Edmonton 2013

Middaugh curling zaczął uprawiać w 1980. W 1987 wygrał prowincjonalne mistrzostwa juniorów[1] i zdobył srebrne medale w rywalizacji krajowej. Jako drugi w zespole Russa Howarda reprezentował Ontario w the Brier w latach 1991–1994. Pierwszy występ na arenie krajowej Middaugh zakończył na 7. pozycji. Rok później zespół z Ontario w półfinale pokonał 7:4 Albertę (Kevin Martin) jednak przegrał 3:4 finał przeciwko Manitobie (Vic Peters)[2].

W 1993 drużyna Howarda ponownie awansowała do fazy play-off. W finale reprezentacja Ontario wywalczyła możliwość wyjazdu na MŚ pokonując Kolumbię Brytyjską (Rick Folk) 5:3[3]. Kanadyjczycy na Mistrzostwach Świata 1993 awansowali z Round Robin na pierwszym miejscu. W półfinale pokonali 6:5 Amerykanów (Scott Baird) i zdobyli złote medale zwyciężając 8:4 nad Szkotami (David Smith)[4]. Middaugh jako obrońca mistrzostwa Kanady dotarł do finału, który był rewanżem dla Kolumbii Brytyjskiej za rok poprzedni. Ostatecznie Ontario przegrało finał 8:5 i to zespół Ricka Folka wyjechał na MŚ 1994[5].

Middaugh w sezonie 1994/1995 stworzył własną drużynę, która w tym samym składzie grała do 2003. W tym okresie Wayne dwukrotnie wygrał mistrzostwa Ontario. W 1998 po raz drugi zdobył tytuł mistrza Kanady, w finale pokonał Quebec (Guy Hemmings)[6]. Na Mistrzostwach Świata 1998 zespół kanadyjski okazał się najlepszy, w całym turnieju przegrał tylko jedne mecz a w najważniejszych spotkaniach pokonał 9:2 Finów (Markku Uusipaavalniemi) i 7:4 Szwedów (Peja Lindholm)[7].

Zespół zajął także 3. miejsce na Nokia Brier 2001, w półfinale lepsza okazała się drużyna Manitoby (Kerry Burtnyk). W 2003 w zespole Middaugha zaszła zamiana na pozycji drugiego. Iana Tetleya zastąpił Joe Frans. Z nowym zawodnikiem Middaugh zagrał w Mistrzostwach Kanady 2005, gdzie zajął 6. miejsce[8].

Od 2006 mistrzostwa Ontario wygrywa drużyna Glenna Howarda. W 2006 i 2007 właśnie te drużyny mierzyły się w finale. W 2008 Middaugh przegrał w barażach, a rok później nie przeszedł rywalizacji regionalnej. Od sezonu 2010/2011 na drugiej pozycji jego zespole gra Scott Howard, syn Glenna[9].

Middaugh wygrał także siedem razy TSN Skins Game, w latach 1990–1992 z drużyną Russa Howarda a w 1995, 1996, 1999 i 2003 jako skip. Zajął 6. miejsce na Canadian Olympic Curling Trials 2009.

Po odejściu Richarda Harta z zespołu Glenna Howarda po sezonie 2010/2011 Middaughowi zaproponowano objęcie tam pozycji trzeciego[10]. Zespół bez porażki wygrał prowincjonalne kwalifikacje do the Brier. W fazie grupowej Tim Hortons Brier 2012 zespół z Ontario przegrał tylko jeden mecz (z Terytoriami Północno-Zachodnimi). W fazie play-off 9:3 ograł Manitobę (Rob Fowler) i w finale pokonując 7:6 Albertę (Kevin Koe) zdobył złote medale. W Round Robin Mistrzostw Świata 2012 Kanadyjczycy przegrali tylko przeciwko Nowej Zelandii. W meczu 1-2 pokonali Szkocję (Tom Brewster) 7:6, również ze Szkotami rywalizowali w finale. Zespół z Ontario po dogrywce wynikiem 8:7 obronił tytuły mistrzowskie[11].

Ekipa Howarda wygrała Dominion Tankard 2013 i ponownie miała możliwość wystąpić na Tim Hortons Brier. Zespół wygrał fazę grupową, przegrał natomiast w play-off mecze z Manitobą (Jeff Stoughton) i Northern Ontario (Brad Jacobs). Ostatecznie w małym finale pokonał Nową Fundlandię (Brad Gushue). W 2014 Middaugh przegrał w finale prowincji przeciwko Markowi Bice’owi.

W 2014 zakończył karierę sportową[12].

Wielki Szlem

edytuj
Turniej 2001/2002 2002/2003 2003/2004 2004/2005 2005/2006 2006/2007 2007/2008 2008/2009 2009/2010 2010/2011 2011/2012 2012/2013 2013/2014
Canadian Open W QF QF x A QF SF x SF x SF W SF
Masters SF SF W A QF QF SF x A x W x W
The National x x SF x W A SF W QF SF W x W
Players’ Championships W x x x x x QF x A A F W x
Legenda
A = nie uczestniczył
x = nie zakwalifikował się do fazy finałowej
QF = ćwierćfinał
SF = półfinał
F = finał
W = zwycięstwo

Drużyna

edytuj
Czwarty Trzeci Drugi Otwierający
2011/2014 Glenn Howard Wayne Middaugh Brent Laing Craig Savill
2010/2011 Wayne Middaugh Joe Frans Scott Howard Scott Foster
2008/2010 Jon Mead John Epping Scott Bailey
2007/2008 Ian Tetley
2006/2007 Peter Corner
2005/2006 Phil Loevenmark
2003/2005 Graeme McCarrel Joe Frans
1994/2003 Ian Tetley
1991/1994 Russ Howard Glenn Howard Wayne Middaugh Peter Corner
1987/1988 Wayne Middaugh Peter Corner Dave Hannon Todd Macklin

Canadian Team Ranking System

edytuj

Pozycje drużyn Wayne’a Middaugh w rankingu CTRS:

  • 2013/2014 – 4.[13]
  • 2012/2013 – 2.
  • 2011/2012 – 1.
  • 2010/2011 – 8.
  • 2009/2010 – 8.
  • 2008/2009 – 5.
  • 2007/2008 – 7.
  • 2006/2007 – 10.

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Junior Men : Past Champions
  2. ↑ 1992 Labatt Brier
  3. ↑ 1993 Labatt Brier
  4. ↑ MŚ 1993 w bazie Światowej Federacji Curlingu (ang.)
  5. ↑ 1994 Labatt Brier
  6. ↑ 1998 Labatt Brier
  7. ↑ MŚ 1998 w bazie Światowej Federacji Curlingu (ang.)
  8. ↑ 2005 Tim Hortons Brier
  9. ↑ Scott Howard joining curling elite
  10. ↑ Richard Hart bows out as third for Team Glenn Howard. [dostęp 2011-04-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-05-05)].
  11. ↑ MŚ 2012 w bazie Światowej Federacji Curlingu (ang.)
  12. ↑ Middaugh not returning; Howard adds Hart, Mead. 2014-04-22. [dostęp 2014-08-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-05-04)]. (ang.).
  13. ↑ Canadian Curling Association: 2013–2014 CTRS Standings – Men. [dostęp 2014-08-22]. (ang.).

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=Wayne_Middaugh&oldid=70454939”