Walton Walker
Walton Harris Walker (ur. 3 grudnia 1889 w Belton w Teksasie, zm. 23 grudnia 1950 w okolicach Seulu) – amerykański dowódca wojskowy, uczestnik obu wojen światowych, generał porucznik od 14 kwietnia 1945, pośmiertnie awansowany na czterogwiazdkowego generała 2 stycznia 1951[1]. Największą sławę zyskał jako dowódca amerykańskiej 8 Armii we wczesnych fazach wojny koreańskiej.
.jpg) Walton Walker w 1950 | |
 generał porucznik
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
23 grudnia 1950 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1912–1950 |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska |
d-a: 3 Dywizji Pancernej, XX Korpusu, 5 Armii, 8 Armii |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
                         
| |
Życiorys
edytujUrodził się 3 grudnia 1889 roku w Belton w Teksasie. W 1907 wstąpił do Instytutu Wojskowego Wirginii, później został przeniesiony do Akademii Wojskowej w West Point, którą ukończył w 1912. Brał udział w wyprawie do Veracruz w 1914 roku, a także w I wojnie światowej, pod koniec której otrzymał stopień podpułkownika i został odznaczony Srebrną Gwiazdą za odwagę w boju[1][2].
W okresie międzywojennym zajmował szereg stanowisk, w tym nauczał w West Point i służył w Chinach. W latach trzydziestych dołączył do dowództwa brygady dowodzonej przez gen. George’a Marshalla i wywarł pozytywne wrażenie na przyszłym szefie sztabu armii amerykańskiej[2].
Podczas II wojny światowej Walker dowodził 3 Dywizją Pancerną, a później XX Korpusem w ramach 3 Armii George’a Pattona na froncie zachodnim. Brał udział w operacji Overlord, bitwie o Metz i odpieraniu niemieckiej ofensywy w Ardenach. Wiosną 1945 roku jego korpus wyzwolił obóz koncentracyjny w Buchenwaldzie[2].
Po wojnie Walker dowodził 5 Armią w Stanach Zjednoczonych, a od 1948 roku 8 Armią, która pełniła służbę okupacyjną w Japonii. Czynił wiele wysiłków, aby wesprzeć systematycznie spadającą skuteczność bojową armii w kontekście powojennej redukcji sił zbrojnych. Wojna koreańska zastała go na tym stanowisku latem 1950 roku. 13 lipca Walker został mianowany dowódcą wszystkich sił lądowych USA w Korei, a kilka dni później pod jego kontrolą znalazły się także siły południowokoreańskie. W pierwszych tygodniach wojny podejmowane przez Amerykanów próby powstrzymania natarcia armii północnokoreańskiej zakończyły się niepowodzeniem. Pod koniec miesiąca siły ONZ zostały zepchnięte na południowo-wschodni kraniec półwyspu Koreańskiego. 29 lipca Walker wydał rozkaz przerwania odwrotu. W sierpniu i pierwszej połowie września 8 Armia toczyła niemal ciągłe walki w obronie worka pusańskiego. Dzięki przechwytom radiowym Walker był świadomy wszystkich planów wroga i był w stanie zrekompensować niedobór siły ludzkiej taktyką mobilnej obrony, szybko przerzucając swoje jednostki w zagrożone obszary[1][3].
Do połowy września armia północnokoreańska była wyczerpana trzema miesiącami ciągłych walk, a wojska amerykańskie otrzymały posiłki, które wyrównały siły stron. 15 września głęboko za liniami wroga rozpoczęła się operacja desantowa w Inczonie. Następnego dnia armia Walkera przeszła do ofensywy. Pod koniec miesiąca Seul został wyzwolony, a Koreańska Armia Ludowa wyparta za 38. równoleżnik i prawie całkowicie zniszczone. Działania wojenne wkroczyły na terytorium Korei Północnej i pod koniec października siły ONZ były już blisko chińskiej granicy. Jednak Walkerowi nie spieszyło się z kontynuowaniem ofensywy, pomimo zdecydowanych rozkazów z kwatery głównej sił ONZ gen. Douglasa MacArthura; Walker obawiał się chińskiej interwencji, podczas gdy amerykańskie kierownictwo wojskowe i polityczne uważało, że potencjał militarny Chin jest znikomy. Ponadto siły ONZ zajmowały niekorzystną pozycję strategiczną – przez położone w centrum kraju Góry Taebaek otworzyła się luka między 8 Armią na zachodnim wybrzeżu Korei a X Korpusem na wschodnim wybrzeżu. To właśnie tę lukę wykorzystali Chińscy Ochotnicy Ludowi, uderzając 25 listopada na słabe dywizje południowokoreańskie na prawym skrzydle 8 Armii i miażdżąc je już pierwszego dnia ofensywy. Walkerowi udało się ocalić swoją armię przed całkowitym zniszczeniem, ale siły ONZ były zdezorganizowane i wycofywały się na południe, do 38. równoleżnika[1][3].
Po wycofaniu armii w rejon Seulu Walker zaczął przygotowywać ją do odparcia nowej chińskiej ofensywy. Często wizytował swoje oddziały, rozmawiał z dowódcami jednostek i żołnierzami, aby lepiej zrozumieć sytuację. Niemniej jego porażka w bitwie nad rzeką Ch’ŏngch’ŏn-gang wywołały niezadowolenie w siedzibie MacArthura, gdzie zaczęto myśleć o jego zwolnieniu. Tak się jednak nie stało, bo 23 grudnia 1950 roku gen. por. Walton Walker zginął w wypadku samochodowym niedaleko Seulu[1][2][3].
Został pochowany na Cmentarzu Narodowym w Arlington[1][4].
Życie osobiste
edytujNiski (około 165 cm) i pulchny Walker zyskał wśród żołnierzy przydomki „buldog” i „Johnny” (gra słów związana z jego nazwiskiem oraz ulubioną whisky „Johnnie Walker”)[4][5]. W 1924 roku ożenił się z Caroline Victorią Emerson. Ich syn, Sam Sims Walker, ukończył West Point w 1946 roku i w chwili śmierci ojca również służył w Korei. Później został generałem[6].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f Lieutenant General Walton H. Walker. The Army Historical Foundation. [dostęp 2024-09-26]. (ang.).
- ↑ a b c d Walton Harris Walker. General, U.S. Army. Military Hall of Honor. [dostęp 2024-09-26]. (ang.).
- ↑ a b c Walton H. Walker. Encyklopedia Britannica. [dostęp 2024-09-26]. (ang.).
- ↑ a b Michael Robert Patterson: Walton Harris Walker. Arlington National Cemetery, 3.03.2024. [dostęp 2024-09-26]. (ang.).
- ↑ Bulldog’s End. Time, 1.01.1951. [dostęp 2024-09-26]. (ang.).
- ↑ GEN Sam Sims Walker. Military Hall of Honor. [dostęp 2024-09-26]. (ang.).