Walenty Owczarski

oficer Wojska Polskiego

Walenty Owczarski (ur. 2 lutego 1906 w Wieruszowie, zm. 1964) – polski żołnierz okresu II wojny światowej, kawaler orderu Virtuti Militari.

Walenty Owczarski
podporucznik podporucznik
Data i miejsce urodzenia

2 lutego 1906
Wieruszów

Data i miejsce śmierci

kwiecień 1964
???

Przebieg służby
Lata służby

19281944

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

83 Pułk Strzelców Poleskich,
Armia Andersa,
5 Kresowa Dywizja Piechoty,
8 Armia Brytyjska

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa,
kampania wrześniowa,
kampania włoska,
bitwa o Monte Cassino

Odznaczenia
Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941) Gwiazda za Wojnę 1939–1945 (Wielka Brytania) Gwiazda Italii (Wielka Brytania) Medal Obrony (Wielka Brytania) Medal Wojny 1939–1945 (Wielka Brytania)

Życiorys

edytuj

Urodził się jako jeden z dziesięciorga dzieci Tomasza i Józefy z domu Maciejewskiej. W 1928 roku wstąpił do kontraktowej służbie wojskowej jako podoficer zawodowy 83 Pułku Strzelców Poleskich w Kobryniu, a od 1939 był pod dowództwem płk. Adama Nadachowskiego. W ramach tzw. cichej mobilizacji wraz z innymi jednostkami 30 Dywizji Piechoty pod dowództwem gen. Cehaka, został przerzucony w ramach wzmocnienia granicy zachodniej Polski w rejon Działoszyna. Kampanię wrześniową odbył w ramach II Batalionu 83 pp dowodzonego przez mjr Stanisława Kalinowskiego, uczestnicząc w zakresie działania Grupy Operacyjnej Armii Łódź generała Thommée. Brał udział w ciężkich i krwawych walkach granicznych, w pierwszych dniach września pod Parzymiechami oraz w rejonie Gór Borowskich na głównym kierunku natarcia pancernych wojsk niemieckich w kierunku Tomaszów Mazowiecki - Warszawa. Przy bezskutecznej próbie przedarcia się do oblężonej twierdzy Modlin, pod Jeżowem i Przyłękiem uczestniczył w dniach 8/9 września w bitwie, w której zginęli prawie wszyscy dowódcy batalionów oraz dowódca pułku płk. Nadachowski, a zakończonej niemal całkowitym rozbiciem 83 pp. Pułk ten odznaczony został za bohaterską walkę w kampanii wrześniowej krzyżem Virtuti Militari. W następnych dniach podjął nieudaną próbę przedostania się do Rumunii i został aresztowany przez wojska sowieckie w dniu 22 września we Włodzimierzowie Wołyńskim. W katorżniczych warunkach obozu jenieckiego, pracował w kamieniołomach budując drogi w okolicach Kijowa. Po napaści Niemiec na ZSRR w czerwcu 1941 roku został ewakuowany z tzw. obozem lwowskim jeńców polskich, w lipcu i sierpniu na wschód do m.in. obozu w Starobielsku, w górach Uralu. Na podstawie porozumień podpisanych w Moskwie między Sikorskim a Majskim, został wcielony w obozie Tockoje do wojska polskiego tworzonego przez gen. Władysława Andersa w ZSRR. Po ewakuacji w 1942, przeszedł pod dowództwo brytyjskie na Bliskim Wschodzie, przebywając w latach 1942–1944 w Iranie, Iraku, Transjordanii, Palestynie, Syrii, Libanie i w Egipcie. W Kampanii włoskiej od 1943 do 1944 roku walczył w stopniu sierżanta, w ramach 17 Lwowskiego Batalionu Piechoty 5 Kresowej Dywizji Piechoty II Korpusu Generała Władysława Andersa, wchodzącego w skład 8 Armii Brytyjskiej. Był ciężko ranny w bitwie o Monte Cassino, w czasie szturmu wzgórza 593, w dniu 17 maja 1944 r. Został ewakuowany z pola bitwy, z urwaną nogą, i przetransportowany celem leczenia do 3 a potem 5 Polskiego Szpitala Wojskowego we Włoszech i do Szpitala Polowego WP w Egipcie. Potem w Anglii i Szkocji leczony aż do roku 1948.

Okres powojenny

edytuj

Po rozformowaniu w 1948 r. II Korpusu Armii Polskiej na Zachodzie, pracował fizycznie w fabryce silników Rolls Royce. Pozostał w Anglii na emigracji, zamieszkując w Manchesterze. Walenty Owczarski w uznaniu zasług na polu walki w okresie II wojny światowej został odznaczony Krzyżem Virtuti Militari, Krzyżem Walecznych oraz brytyjskimi orderami i odznaczeniami wojskowymi: Defence Medal, 1939-45 Star, Italy Star, The War Medal 1939–1945. W dniu 1 sierpnia 1944 roku awansowany do stopnia podporucznika piechoty.

Życie prywatne

edytuj

W Polsce, wziął ślub w Wieruszowie, w 1933 roku, z Pelagią z domu Grądziel. W 1933 roku, w Kobryniu, urodził się im syn Zbigniew.

Ordery i odznaczenia

edytuj