Wacław Piekarski
Wacław Piekarski (ur. 5 czerwca 1893 w Pilicy, zm. 14 lutego 1979 w Créteil) – generał brygady Wojska Polskiego.
 Wacław Piekarski (<1934) | |
 generał brygady
| |
| Data i miejsce urodzenia |
5 czerwca 1893 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
14 lutego 1979 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki |
Generalny Inspektorat Sił Zbrojnych |
| Stanowiska |
I oficer sztabu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
              
| |
.jpg)
Życiorys
edytujWacław Piekarski urodził się 5 czerwca 1893 w Pilicy, w rodzinie Franciszka i Józefy z Simaków. Ukończył szkołę handlową w Będzinie (1911)[1], wydział nauk społecznych uniwersytetu w Genewie (1914)[1]. W latach 1909–1911 był członkiem „Zarzewia”[1], w latach 1912–1913 Związku Strzeleckiego, w latach 1913–1914 Drużyn Strzeleckich. Od 1914 służył w wojsku rosyjskim[1], od stycznia 1916 na froncie salonickim[1]. Od 1 sierpnia 1917 w Armii Polskiej we Francji, z którą powrócił do kraju[1][2]. W 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. W latach 1919–1921 dowódca 43 pułku piechoty[3]. 11 czerwca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu podpułkownika, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii gen. Hallera[4]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 231. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 43 pułk piechoty[5]. W latach 1922–1924 był „odkomenderowany” na studia w Wyższej Szkole Wojennej (franc. École Supérieure de Guerre) w Paryżu[1], a jego oddziałem macierzystym był wówczas 36 pułk piechoty Legii Akademickiej w Warszawie[6][7].
W styczniu 1925 roku, po ukończeniu studiów i powrocie do kraju, przydzielony został do Oddziału II Sztabu Generalnego na stanowisko szefa Wydziału II z równoczesnym przyznaniem tytułu naukowego oficera Sztabu Generalnego[8]. Z dniem 1 września 1926 został przydzielony do Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych i wyznaczony na stanowisko I oficera sztabu Inspektora Armii, generała dywizji Jana Romera[9]. W kwietniu 1927 roku objął dowództwo 54 pułku piechoty w Tarnopolu[10][1]. Na tym stanowisku 1 stycznia 1928 został awansowany na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 16. lokatą w korpusie oficerów piechoty[11]. Od 1930 do 1937 był prezesem klubu piłki nożnej Kresy Tarnopol. W czerwcu 1931 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza i mianowany dowódcą 4 Brygady Ochrony Pogranicza w Czortkowie, która później została przemianowana na Brygadę KOP „Podole”[12][13]. W październiku 1935 roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 11 Karpackiej Dywizji Piechoty w Stanisławowie. W sierpniu 1936 roku został dowódcą 29 Dywizji Piechoty w Grodnie. Od października 1938 roku był szefem Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. Awansowany na generała brygady ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 i 8. lokatą w korpusie generałów.
W kampanii wrześniowej 1939 roku dowodził rezerwową 41 Dywizją Piechoty, po czym improwizowaną grupą bojową złożoną z 33 Dywizji Piechoty i 41 Dywizji Piechoty. Po klęsce w niewoli niemieckiej (Oflag VII A Murnau[14]), po wojnie na emigracji we Francji. Był Dyrektorem Domu Spokojnej Starości Polskiego Funduszu Humanitarnego w Lailly-en-Val. Zmarł 14 lutego 1979 roku w Créteil[15][16][17].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 2147 (13 kwietnia 1921)[18][19]
- Krzyż Niepodległości (25 lipca 1933)[20]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1935)[21]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie, po raz pierwszy w 1921[22])
- Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1931)[23]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[2]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[2]
- Brązowy Medal za Długoletnią Służbę[2]
- Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (12 maja 1936)
- Krzyż Komandorski Orderu Korony Rumunii (Rumunia)
- Krzyż Oficerski Orderu Białego Orła (Serbia)
- Krzyż Kawalerski Orderu Legii Honorowej (Francja)[2]
- Krzyż Wojenny (Francja)[2]
- Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja, 1921[24])
- Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”) (1921)[24]
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h Kolekcja GiO ↓, s. 4.
- ↑ a b c d e f Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 233. [dostęp 2021-09-07].
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 145, 815.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 23 z 23 czerwca 1920 roku, s. 501.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 26.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 230, 399.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 214, 342.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 24 stycznia 1925 roku, s. 39.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 44 z 14 października 1926 roku, s. 354.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 marca 1927 roku, s. 98.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 68, 162.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 3 sierpnia 1931 roku, s. 245.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 17, 905.
- ↑ Archiwum Państwowe w Przemyślu [online], www.skany.przemysl.ap.gov.pl [dostęp 2020-07-09] (pol.).
- ↑ Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 146.
- ↑ Stawecki 1994 ↓, s. 247.
- ↑ Strzałkowski 1990 ↓, s. 804 tu podano datę 16 lutego.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 23 kwietnia 1921 roku, s. 811.
- ↑ Kolekcja GiO ↓, s. 1.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 171, poz. 208 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1935 r. nr 258, poz. 308 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26 stycznia 1922 roku, s. 73.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 101 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.
- ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 34 z 27 sierpnia 1921 roku, s. 1318.
Bibliografia
edytuj- Piekarski Waclaw. [w:] Kolekcja Generałów i Osobistości sygn. I.480.442 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-10-13].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Encyklopedia II wojny światowej, MON.
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
- Waldemar Strzałkowski: Życiorysy dowódców jednostek polskich w wojnie obronnej 1939 r. W: Tadeusz Jurga: Obrona Polski 1939. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990. ISBN 83-211-1096-7.