Włodzimierz Potocki
Włodzimierz Potocki herbu Pilawa (ur. 10 lutego 1789 w Tulczynie, zm. 8 kwietnia 1812 w Krakowie) – hrabia, pułkownik artylerii konnej Księstwa Warszawskiego.
| |
 Pilawa | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
10 lutego 1789 |
| Data i miejsce śmierci |
08 kwietnia 1812 |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Żona |
Tekla Sanguszko |
| Dzieci |
z Teklą Sanguszko: |
| Odznaczenia | |
  
| |
Członek rodziny Potockich h. Pilawa. Syn Stanisława Szczęsnego i Józefiny Amalii, brat: oficera Aleksandra, fundatora szkół Bolesława, magnata i awanturnika Mieczysława oraz Zofii Kisielewowej[1].
Ożenił się w 1808 roku z Teklą Sanguszko, córką Hieronima Janusza Sanguszko[1]. Dożywotnio dzierżyła ona po nim klucze daszowski w powiecie lipowieckim, podwysoczański w powiecie humańskim i hołowaniewski w powiecie bałckim. Miał z nią dwóch synów, Stanisława i Włodzimierza.
W 1808 roku Włodzimierz Potocki założył swoim kosztem pierwszą kompanię artylerii konnej Księstwa Warszawskiego. Składała się z 50 żołnierzy, 70 koni, 4 dział i 8 wozów amunicyjnych. Posiadała też własną kuźnię i lawetę zapasową. Żołnierze tej formacji nosili ciemnozielone mundury i bermyce z ciemnego futra. Ich indywidualną broń stanowiły pałasze i pistolety. Jako podpułkownik tejże artylerii brał udział w kampanii 1809 roku. Zasłynął m.in. w bitwie pod Raszynem[2].
Był członkiem loży wolnomularskiej Bracia Zjednoczeni[3].
Na początku 1812 przyjechał do Krakowa i zachorował na tyfus, który był przyczyną jego śmierci.
Kawaler Maltański odznaczony Krzyżami Kawalerskimi Orderu Virtuti Militari i Legii Honorowej[1].
Jedną z najlepszych swoich mów poświęcił mu ks. Ludwik Trynkowski. Ufundowany przez żonę marmurowy pomnik stanął w Katedrze na Wawelu[1][4].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d Wanda Bigoszewska: Potocki Włodzimierz h. Pilawa (1789–1812). [w:] Polski Słownik Biograficzny, t. XXVIII/1984-1985 [on-line]. ipsb.nina.gov.pl. [dostęp 2018-12-03].
- ↑ http://spsekocin.edu.pl/nasz-patron/
- ↑ Stanisław Załęski: O masonii w Polsce od roku 1742 do 1822 na źródłach wyłącznie masońskich. Kraków 1908, część II, s. 130.
- ↑ Według Pamiętników Tadeusza Bobrowskiego, s. 204.