Włodzimierz Abłamowicz
Włodzimierz Abłamowicz, Abłamowicz-Habdank[1] ps. Tatar (ur. 2 listopada 1891 w Krakowie, zm. 4 października 1974) – dowódca w powstaniach śląskich, doktor prawa.
| |
| Data i miejsce urodzenia |
2 listopada 1891 |
|---|---|
| Data śmierci |
4 października 1974 |
| Miejsce spoczynku | |
| Alma Mater | |
| Rodzice | |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys
edytujUrodził się w 2 listopada 1891 w Krakowie[1] w rodzinie inteligenckiej jako syn powstańca styczniowego Stanisława Abłamowicza i Marii z Matuszewiczów. Miał 6 rodzeństwa: Stanisławę[2], Marię, Piotra, Tadeusza, Adama i Witolda[3][4].
Rodzina była pochodzenia tatarskiego. W latach 1910–1914 studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. W sierpniu 1914 powołano go do armii austriacko-węgierskiej. W ramach powołania walczył w I wojnie światowej. Został zwolniony w 1917[5]. W tym samym roku wrócił na studia i uzyskał stopień naukowy doktora[4]. Następnie wstąpił w szeregi Polskiej Organizacji Wojskowej przyjmując pseudonim „Tatar”[5].
Od 1912 roku działał w Drużynach Strzeleckich, a następnie w Polskiej Organizacji Wojskowej. W listopadzie 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego, gdzie był m.in. dowódcą pociągu pancernego nr 1. W grudniu 1918 roku na czele ochotników wyruszył pod Lwów, gdzie walczył z Ukraińcami[5].
Na wieść o wybuchu III powstania śląskiego w stopniu por. piech. przybył na teren Górnego Śląska wraz z dwoma pociągami pancernymi. Jako dowódca I dyonu pociągów pancernych „Nowina-Doliwa” i „Korfanty” brał udział w ataku na Kędzierzyn-Koźle. Od połowy maja 1921 roku do końca działań bojowych dowodził dyonem pociągów pancernych („Nowina-Doliwa”, „Korfanty”, „Ślązak” i „Powstaniec").
W okresie międzywojennym prowadził kancelarię adwokacją w Krakowie. We wrześniu 1939 roku został ciężko ranny, tracąc wzrok. W latach 1939–1945 przebywał na Węgrzech. Po zakończeniu II wojny światowej powrócił do Krakowa, pracował i działał na rzecz środowiska byłych powstańców śląskich. W latach 1948–1953 więziony przez Urząd Bezpieczeństwa Publicznego. Zmarł 4 października 1974[1], został pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie[4].
Odznaczony m.in. trzykrotnie Orderem Virtuti Militari, Śląskim Krzyżem Powstańczym, czterokrotnie Krzyżem Walecznych, Orderem Odrodzenia Polski oraz Medalem Niepodległości.
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Mirosław Fazan, Franciszek Serafin, Śląski słownik biograficzny. Seria nowa, wyd. 1, Katowice: Wydawn. Uniwersytetu Śląskiego, 1999, ISBN 83-226-0833-0, OCLC 43050464 [dostęp 2022-11-11].
- ↑ Józef Reiss, Aze schudła z ony chytrości do muzyki, „Dziennik Polski” (336), 7 grudnia 1946, s. 3.
- ↑ Stanisław Abłamowicz, „Nowa Reforma” (127), 5 czerwca 1901, s. 2.
- ↑ a b c Sławomir Hordejuk, Włodzimierz Abłamowicz, pseudonim Tatar, „Przegląd Tatarski” (2013/01), 2013, s. 19-20.
- ↑ a b c Włodzimierz Abłamowicz. Fundacja 100. [dostęp 2022-10-19].
Bibliografia
edytuj- Encyklopedia Powstań Śląskich - Instytut Śląski w Opolu, Opole 1982, str. 13.