Władysław Wolter
Władysław Alfred Aleksander Adolf Wolter[1] (ur. 5 lutego 1897 w Wiedniu, zm. 18 marca 1986 w Krakowie[2]) – polski prawnik, karnista, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego.
| Data i miejsce urodzenia |
5 lutego 1897 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
18 marca 1986 |
| Profesor nauk prawnych | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | |
| Habilitacja | |
| Profesura | |
| Polska Akademia Nauk / Umiejętności | |
| Status PAN |
członek rzeczywisty |
| Status PAU |
członek krajowy |
| Doktor honoris causa Uniwersytet Jagielloński – 1985 Uniwersytet Gdański – 1986 | |
| Uczelnia | |
| Okres zatrudn. |
1920-1967 |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys
edytujMłodość
edytujUrodził się w rodzinie Władysława (1861–1928), sędziego Sądu Najwyższego w Wiedniu i prezesa Sądu Apelacyjnego w Krakowie, i Aleksandry z Kamienobrodzkich[3] (1868–1936)[4], był bratem Jadwigi (s. Marii Relindy, franciszkanki) (1892–1927)[4] i Aleksandra[2]. W 1915 ukończył gimnazjum pijarów w Wiedniu[2]. W tym samym roku został wzięty do wojska austriackiego. W 1917 został ciężko ranny na froncie[2].
Wykształcenie i działalność naukowa do wybuchu II wojny światowej
edytujStudia prawnicze rozpoczął w 1917 na Uniwersytecie Wiedeńskim, kontynuował je na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, absolutorium z wynikiem celującym uzyskał w 1920[2]. W 1920 uzyskał w UJ stopień naukowy doktora, zaś w 1925 stopień doktora habilitowanego[2]. W 1928 został mianowany profesorem nadzwyczajnym i objął po swoim mistrzu prof. Edmundzie Krzymuskim Katedrę Prawa Karnego i Postępowania Karnego[2]. W 1936 prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go profesorem zwyczajnym[2]. W latach 1937–1939 sprawował funkcję dziekana Wydziału Prawa UJ[2]. Był członkiem Towarzystwa Biblioteki Słuchaczów Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, kuratorem Towarzystwa w latach 1934–1939 a następnie 1945–1947[5].
Okres okupacji
edytuj6 listopada 1939 został aresztowany w ramach Sonderaktion Krakau i był więziony przez hitlerowców w Krakowie, Wrocławiu i w obozie koncentracyjnym Sachsenhausen[2]. 8 lutego 1940 wraz z grupą 101 innych więźniów został zwolniony[2]. Po powrocie do Krakowa zaangażował się w działalność Rady Głównej Opiekuńczej[2].
Działalność po wojnie
edytujPo ustaniu działań wojennych powrócił do pracy na Wydziale Prawa UJ i w styczniu 1945 został jego pierwszym powojennym dziekanem[2]. Kierował Katedrą Prawa Karnego, od 1945 był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności[2]. W latach 1953–1962 pracował w Instytucie Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk[2] W 1967 odszedł na emeryturę i został członkiem rzeczywistym PAN[6][2].
Był promotorem doktoratu m.in. Tadeusza Zielińskiego (14 lutego 1950)[7], Marii Szewczyk oraz Andrzeja Zolla. Jednym z jego wychowanków był prof. Andrzej Gaberle[2].
Działalność społeczna
edytujOd 1981 uczestnik prac Centrum Obywatelskich Inicjatyw Ustawodawczych Solidarności[2]. Członek Społecznej Rady Legislacyjnej – agendy/jednostki COIU[8][9][10].
Życie osobiste
edytujBył żonaty z Marią z domu Kulinowską (1905–1993). Miał syna Władysława Marię (ur. 1930) oraz córki bliźniaczki Katarzynę Aleksandrę i Małgorzatę Marię (ur. 1938)[1][2].
Miejsce śmierci i pochówku
edytujZmarł w Krakowie, pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu Salwatorskim w Krakowie[2][11] (kwatera SC8-A-1)[4].
Wybrane publikacje
edytuj- Zarys systemu prawa karnego, 1933–1934
- Studia z zakresu prawa karnego, 1947
- Prawo karne. Zarys wykładu systematycznego, 1947
- Kumulatywny zbieg przepisów ustawy, 1960
- Reguły wyłączania wielości ocen w prawie karnym, 1961
- Funkcja błędu w prawie karnym, 1964
- Nauka o przestępstwie, 1973
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski[2] (2 maja 1923)[12]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski[2]
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (15 stycznia 1955)[13]
Wyróżnienia
edytuj- Doktor honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego (1985)[2]
- Doktor honoris causa Uniwersytetu Gdańskiego (1986)[2]
Przypisy
edytuj- ↑ a b Adam Redzik (red.): Słownik Biograficzny Adwokatów Polskich A–Ż. T. III (zmarli w latach 1945–2010). Warszawa: Naczelna Rada Adwokacka Redakcja „Palestry”, 2018, s. 609–612. ISBN 978-83-934-796-2-7. [dostęp 2024-01-25].
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x Informacja w biogramie prof. Władysława Woltera na witrynie Dzieje Krakowa (dostęp: 29 lipca 2014 r.).. [dostęp 2014-08-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2 sierpnia 2014)].
- ↑ Biogram prof. Władysława Woltera na witrynie Dzieje Krakowa (dostęp: 29 lipca 2014 r.).. [dostęp 2014-08-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2 sierpnia 2014)].
- ↑ a b c Cmentarz parafialny Kraków Salwator - wyszukiwarka osób pochowanych [online], krakowsalwator.artlookgallery.com [dostęp 2024-01-25].
- ↑ Jan Halberda, Słowo wstępne, [w: Dziedzictwo prawne XX wieku. Księga pamiątkowa z okazji Jubileuszu 150 lat działalności Towarzystwo Biblioteki Słuchaczów Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego.]
- ↑ Członkowie PAN: Skorowidz
- ↑ Stanisław Waltoś, Profesor Tadeusz Zieliński – laudacja z okazji uroczystego odnowienia doktoratu
- ↑ Kazimierz Barczyk, Stanisław Grodziński, Stefan Grzybowski: Obywatelskie Inicjatywy Ustawodawcze Solidarności 1980–1990. Warszawa: Kancelaria Sejmu, 2001, s. 33,513. ISBN 83-7059-503-0.
- ↑ Struktura | Centrum Obywatelskich Inicjatyw Ustawodawczych Solidarności | COIU "S" [online], coiu.pl [dostęp 2017-11-27] [zarchiwizowane z adresu 2012-07-09].
- ↑ Spis Treści | Centrum Obywatelskich Inicjatyw Ustawodawczych Solidarności | COIU "S" [online], coiu.pl [dostęp 2017-11-27] [zarchiwizowane z adresu 2012-07-08].
- ↑ Jan Wiktor Tkaczyński (red.): Pro Memoria II. Profesorowie Uniwersytetu Jagiellońskiego spoczywający na Cmentarzu Rakowickim i Salwatorskim 1803–2015. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2016, s. 313.
- ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 21.
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 – Uchwała Rady Państwa z dnia 15 stycznia 1955 r. Nr 0/165 – na wniosek Ministra Szkolnictwa Wyższego.