Władysław Ostaszewski
Władysław Ostaszewski (ur. 14 stycznia?/26 stycznia 1882 w Cybulówce, zm. 1965) – polski doktor medycyny, podpułkownik Wojska Polskiego.
| |
 podpułkownik lekarz
| |
| Data i miejsce urodzenia |
26 stycznia 1882 |
|---|---|
| Data śmierci |
1965 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1939 |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
     
| |
Życiorys
edytujUrodził się 26 stycznia 1882 w Cybulówce na Podolu[1] w rodzinie Jana Ostaszewskiego h. Ostoja (1848–1910) i Heleny z Krzemińskich (1860–1928)[2]. Jego rodzina pochodziła z miejscowości Karaczyńce.
Ukończył gimnazjum w Niemirowie na Podolu. W 1902 zapisał się na wydział medyczny Uniwersytetu Warszawskiego, uczestniczył w wykładach Uniwersytetu Latającego, należał do stowarzyszenia „Spójnia”.
Był dwukrotnie aresztowany w Warszawie przez władze rosyjskie: w 1903 i 1904. W roku 1905 po strajku Uniwersytetu Warszawskiego otrzymał zakaz studiów na terenie Imperium Rosyjskiego.
Od 1905 kontynuował studia lekarskie na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, ukończył je w 1908.
Powrócił do Warszawy i w 1908 ożenił się z Jadwigą z Trzcińskich (1886–1916), córką warszawskiego lekarza Tadeusza Trzcińskiego, z którą miał syna Jana Kazimierza (1915–1980).
W 1910 nostryfikował austriacki dyplom lekarski na Uniwersytecie w Dorpacie, by móc wykonywać praktykę lekarską w Warszawie i całej Rosji. Odbył następnie krótkie studia specjalistyczne w Paryżu.
W latach 1910–1914 pracował na oddziale chirurgii szpitala wolskiego w Warszawie.
Wraz z wybuchem I wojny światowej został powołany do wojska rosyjskiego jako lekarz. Służył najpierw jako oficer sztabu w brygadzie gen. Eugeniusza de Henning-Michaelisa, następnie jako kapitan w I Korpusie generała Józefa Dowbor-Muśnickiego. Od 1918 był w wojsku polskim. W wojnie polsko-bolszewickiej podczas Bitwy Warszawskiej był komendantem wojskowego szpitala w Zegrzu.
W okresie międzywojennym mieszkał w Warszawie. W 1922 otrzymał przydział do Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych. Od 1923 był współredaktorem czasopisma „Lekarz Wojskowy” i autorem prac głównie z zakresu stomatologii, publikowanych w prasie fachowej. W 1925 uczestniczył w międzynarodowym zjeździe lekarzy wojskowych w Paryżu[3]. Przed wybuchem II wojny światowej był podpułkownikiem w stanie spoczynku, kierownikiem oddziału stomatologii I Szpitala Okręgowego im. Marszałka Piłsudskiego w Warszawie i Centrum Wyszkolenia Sanitarnego Wojska Polskiego w Warszawie.
Po ataku Niemiec hitlerowskich na Polskę 1 września 1939 był lekarzem polowego szpitala wojskowego. Wycofującego się ze szpitalem w kierunku granicy rumuńskiej zastał w Tarnopolu atak sowiecki na Polskę 17 września 1939. Uniknąwszy aresztowania przez Rosjan zatrudnił się w klinice chirurgicznej we Lwowie.
Po II wojnie z jego inicjatywy powstał ośrodek zdrowia w Radłowie. Zmarł w 1965.
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Niepodległości (12 marca 1931)[4]
- Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1937)[5]
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2021-03-10].
- ↑ Władysław Ostaszewski h. Ostoja [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2021-03-10].
- ↑ Troisième Congrès international de médecine et de pharmacie militaires: Comptes rendus des séances, Paris (Val-de-Grâce) 20-25 avril 1925, s. 21
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 100 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 96 „za zasługi w służbie wojskowej”.
Bibliografia
edytuj- Woreyd Almanach - Polska towarzyska, 1928, s. 293.
- Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1939, s. 224. [dostęp 2021-03-10].
- Zenobiusz Michał Bednarski, Polacy na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Dorpacko-Juriewskiego w latach 1889–1918 i Estońskiego Uniwersytetu Narodowego w latach 1919–1940, Olsztyn 2005, s. 153.