Władysław Madyda
Władysław Madyda (ur. 20 czerwca 1916 w Krakowie, zm. 13 sierpnia 1970 tamże) – polski filolog klasyczny, grecysta, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego.
| Data i miejsce urodzenia |
20 czerwca 1916 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
13 sierpnia 1970 |
| profesor | |
| Specjalność: filologia klasyczna | |
| Alma Mater | |
| Doktorat |
1939 |
| Habilitacja |
1947 |
| Profesura |
1954 |
| uczelnia | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys
edytujSyn czeladnika stolarskiego Antoniego i Marii z domu Lipiarz. W 1934 roku ukończył Gimnazjum im. Bartłomieja Nowodworskiego w Krakowie, następnie podjął studia na Uniwersytecie Jagiellońskim, kształcąc się pod kierunkiem Tadeusza Sinki. W 1938 roku obronił pracę magisterską i zdał egzamin kwalifikacyjny na nauczyciela szkół średnich, po czym podjął pracę w Gimnazjum im. Bartłomieja Nowodworskiego oraz prywatnych krakowskich gimnazjach H. Kaplińskiej i pijarów[1]. W 1939 roku uzyskał doktorat na podstawie pracy De pulchritudine imaginum deorum quid auctores Graeci saec. II p. Chr. n. iudicaverint[1].
Podczas II wojny światowej pracował jako pomocnik murarski i pracownik księgowości, jednocześnie angażując się w tajne nauczanie.
W 1945 roku wrócił do pracy naukowej, obejmując lektorat języków klasycznych na UJ. W 1947 roku habilitował się na podstawie pracy De arte poëtica post Aristotelem exculta quaestiones selectae[1]. W 1949 roku uzyskał tytuł docenta, w 1954 roku profesora nadzwyczajnego, a w 1962 zwyczajnego. Wieloletni członek Komitetu Nauk o Kulturze Antycznej PAN. W 1966 roku otrzymał nagrodę im. Włodzimierza Pietrzaka za wybitne zasługi dla polskiej kultury[1].
W swojej pracy badawczej skupiał się głównie na problematyce estetyki starożytnej, jak również dziejach teatru i wpływach kultury antycznej na literaturę polską. Publikował na łamach „Meandra”. Przetłumaczył m.in. Wyprawę Cyrusa Ksenofonta (1955), Historię rzymską Kasjusza Diona (tom 1, 1967), a także przygotował wydanie przetłumaczonego przez siebie oraz Michała Konstantego Boguckiego kompletnego zbioru Dialogów Lukiana z Samosaty (1960–1966)[1].
Pod koniec życia chorował na stwardnienie rozsiane, co uniemożliwiło mu pracę naukową.
Zmarł w Krakowie, pochowany na cmentarzu Rakowickim (cmentarzu wojskowym przy ul. Prandoty)[1] (kwatera LXXX-3,4-61,62,63)[2].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski[1]
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (15 stycznia 1955)[3]
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g Polski Słownik Biograficzny. T. XIX. Wrocław: Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, 1974, s. 127–128.
- ↑ Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych [online], zck-krakow.pl [dostęp 2024-01-17].
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 – Uchwała Rady Państwa z dnia 15 stycznia 1955 r. Nr 0/165 – na wniosek Ministra Szkolnictwa Wyższego.