Władysław Kołaczkowski
Władysław Kołaczkowski (ur. 26 maja 1892 w Strzyżewicach, zamordowany 2 września 1942 w Dobużku) – major artylerii Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari.
| |
 major
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1922 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca baterii |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys
edytujSyn Edwarda i Pauliny z domu Suskiej. Matka pochodziła z ziemiańskiego rodu osiadłego w powiecie grójeckim.
Ukończył Akademię Handlową w Lipsku, a po odbyciu jednorocznej służby wojskowej został mianowany podporucznikiem rezerwy. Powołany do armii rosyjskiej, w której służył w latach 1914–1918. Od listopada 1918 roku w odrodzonym Wojsku Polskim, w stopniu porucznika przydzielony został do 3 dywizjonu artylerii konnej[a]. W roku 1919 ukończył Szkołę Oficerów Jazdy w Starej Wsi pod Warszawą. W czasie wojny polsko-bolszewickiej dowodził 1 baterią 3 dak-u. Odznaczył się w trakcie bitwy pod Komarowem (31 sierpnia 1920 r.) kiedy to ogniem swych dział odrzucił atak brygady kawalerii z 1 Armii Konnej Siemiona Budionnego, umożliwiając tym samym przegrupowanie i skuteczne natarcie polskiej jeździe. Za wykazane wówczas męstwo porucznik Władysław Kołaczkowski odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[1], co zostało następnie potwierdzone dekretem Wodza Naczelnego marszałka Józefa Piłsudskiego L. 11434.VM z dnia 3 lutego 1922 roku (opublikowanym w Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych nr 2 z dnia 18 lutego 1922 roku)[2].
Na dzień 1 czerwca 1921 roku, pozostając oficerem 3 dywizjonu artylerii konnej, posiadał już rangę kapitana[3]. Dekretem Naczelnika Państwa i Wodza Naczelnego z dnia 3 maja 1922 r. (dekret L. 19400/O.V.) został zweryfikowany stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 145. lokatą w korpusie oficerów artylerii[4].
W tym samym roku (1922) został przeniesiony do rezerwy. Poświęcił się wówczas gospodarowaniu w swoim majątku w Dobużku. W czasie okupacji niemieckiej działał w konspiracji i organizował samoobronę miejscowej ludności przed ukraińskimi nacjonalistami. W dniu 2 września 1942 roku został otoczony przez Ukraińców w swym majątku i przez nich zamordowany. Pochowany na cmentarzu w Nabrożu. Żoną Władysława Kołaczkowskiego była Maria z domu Rzuchowska (pochodząca z ziemiaństwa), z którą miał syna Zbigniewa oraz córki Teresę, Annę i Marię[1].
Ordery i odznaczenia
edytujUwagi
edytuj- ↑ W 3 dywizjonie artylerii konnej służył do czasu przejścia do rezerwy w 1922 roku.
Przypisy
edytuj- ↑ a b Polak (red.) 1993 ↓, s. 95.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 2 z 18 II 1922, s. 106.
- ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 01.06.1921 ↓, s. 325, 697.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych 1922 ↓, s. 191.
- ↑ Górecki 1929 ↓, s. 32.
Bibliografia
edytuj- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych z lat 1920–1937. [dostęp 2020-03-12].
- Witold Górecki: Zarys historji wojennej pułków polskich 1918–1920. 3 Dywizjon Artylerii Konnej. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920. [dostęp 2020-03-12].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych 1922: załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 1922 r.. Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1922. [dostęp 2020-03-12].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 01.06.1921: dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z dnia 24 września 1921 r.. Zbiory Biblioteki Jagiellońskiej w Krakowie – spis zamieszczony na stronie Małopolskiego Towarzystwa Genealogicznego, 1921. [dostęp 2020-03-12].