Władysław Grabowski (wojskowy)
Władysław Grabowski (ur. 2 sierpnia 1890 w majątku Żadziew, zm. 29 kwietnia 1930 w Poznaniu) – hrabia[1], pułkownik piechoty Wojska Polskiego.
| |
 pułkownik piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
21 sierpnia 1882 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
29 kwietnia 1930 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1918–1930 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
           .svg){kind=small}
| |
Życiorys
edytujWładysław Grabowski urodził się 2 sierpnia 1890 roku w majątku Żadziew, w ówczesnym powiecie święciańskim guberni wileńskiej, w rodzinie Ludwika Konstantego i Marii ze Świętorzeckich. Ukończył szkołę realną Wielkiego Księcia Piotra Oldenburskiego w Petersburgu (7 klas z odznaczeniem) i wstąpił do wojska.
1 września 1909 roku wstąpił do Pawłowskiej Szkoły Wojskowej w Petersburgu. 6 sierpnia 1911 roku został mianowany podporucznikiem Lejbgwardii i subalternem 5. kompanii Pułku Grenadierów Gwardii w Petersburgu. Od 29 lipca 1914 roku był subalternem i dowódcą wywiadowców w polu. 16 listopada tego roku trafił do szpitala w związku z odmrożeniem szyi, rąk i nóg. 30 kwietnia 1915 roku wrócił do macierzystego pułku i objął dowództwo 5. kompanii. W zastępstwie dowodził również II batalionem pułku. 27 czerwca ponownie znalazł się w szpitalu w następstwie doznanej kontuzji głowy i prawej części ciała. 19 lipca 1915 roku został mianowany porucznikiem Lejbgwardii. Od 3 października znów dowodził 5 kompanią i w zastępstwie II batalionem. 29 sierpnia 1916 roku został mianowany sztabskapitanem Lejbgwardii. 27 września, ranny w rękę i zatruty gazami, po raz trzeci znalazł się w szpitalu. Od 15 stycznia do 1 marca 1917 roku był słuchaczem kursu w oficerskiej Szkole Automobilowej. Następnie ukończył trzymiesięczny kurs w Akademii Wojskowej w Petersburgu.
Od 1 czerwca 1917 roku służył w Naczelnej Kancelarii Komisji Wojskowej Naczelnego Polskiego Komitetu Wojskowego w Petersburgu. W lipcu 1917 roku został mianowany kapitanem piechoty liniowej. W listopadzie tego roku „na zasadzie poprzednich wniosków za odznaczenie w bojach” został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z 14 września 1916 roku.
Od 20 grudnia 1918 roku w Departamencie I Mobilizacyjno-Organizacyjnym Ministerstwa Spraw Wojskowych[2].
Od 16 marca 1919 (faktycznie od 22 kwietnia[3]) do 28 maja 1920 dowodził 22 pułkiem piechoty, a następnie Grupą Południową Frontu Poleskiego. Od 1 do 17 czerwca 1920 zastępował na stanowisku dowódcy 59 pułku piechoty wielkopolskiej pułkownika Stanisława Wrzalińskiego, który zachorował i przebywał w szpitalu.
Od 17 czerwca 1920 do lutego 1928 dowodził 62 pułkiem piechoty wielkopolskiej. W międzyczasie (od 4 sierpnia do 27 grudnia 1922) był w zastępstwie dowódcą piechoty dywizyjnej 15 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Bydgoszczy. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 141. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4]. 1 grudnia 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek ministra spraw wojskowych, generała dywizji Władysława Sikorskiego awansował go na pułkownika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 18. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5]. 18 lutego 1928 mianowany został dowódcą piechoty dywizyjnej 14 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Poznaniu[6][7].
Zmarł w nocy z 28 na 29 kwietnia 1930 w 7 Szpitalu Okręgowym w Poznaniu na uraz serca[8][9]. 2 maja 1930 został pochowany na Cmentarzu Garnizonowym w Poznaniu[10][11][1].
Władysław Grabowski był żonaty z Marią z Siellawów (1900–1970), z którą miał córkę Wandę (ur. 1924).
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)[12]
- Krzyż Walecznych[10]
- Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”[13]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[10]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[10]
- Odznaka Frontu Poleskiego „Za Męstwo”
- Krzyż Komandorski jugosłowiańskiego Orderu Świętego Sawy[14]
- Medal Zwycięstwa[10]
- Order Świętego Włodzimierza 4 stopnia z mieczami i kokardą
- Order Świętej Anny 2 stopnia z mieczami
- Order Świętego Stanisława 2 stopnia z mieczami
- Order Świętej Anny 3 stopnia z mieczami
- Order Świętego Stanisława 3 stopnia z mieczami i kokardą
- Order Świętej Anny 4 stopnia z mieczami i nadpisem „Za waleczność”
- Medal pamiątkowy 300-lecia Domu Romanowych
- Medal Pamiątkowy Wojny Ojczystej
- Medal „Za pracę przy przeprowadzeniu powszechnej mobilizacji w 1914”
Przypisy
edytuj- ↑ a b Nekrolog 2 ↓.
- ↑ Departament I składał się wówczas z czterech sekcji, a jego szefem był ppłk Kazimierz Czerwiński.
- ↑ Kowalczewski 1930 ↓, s. 14.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 24.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 131 z 17.12.1924 r.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 20 lutego 1928 roku, s. 33.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 114, 160.
- ↑ Nagły zgon ↓.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 18 czerwca 1930 roku, s. 231.
- ↑ a b c d e Nekrolog ↓.
- ↑ Nekrolog 1 ↓.
- ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 2976 z 13 maja 1921 r. Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 21, poz. 825
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 114.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Bronisław Kowalczewski: Zarys historji wojennej 22-go pułku piechoty. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1930, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Nekrolog ś.p. płk. Władysława Grabowskiego. „Polska Zbrojna”. 119, s. 5, 1930-05-02. Warszawa.
- Nekrolog ś.p. płk. Władysława Grabowskiego. „Dziennik Poznański”. 101, s. 7, 1930-05-01. Poznań.
- Nagły zgon dowódcy piechoty czternastej DP. „Dziennik Poznański”. 101, s. 4, 1930-05-01. Poznań.
- Nekrolog ś.p. płk. Władysława Grabowskiego. „Kurier Poznański”. 199 (wieczorne), s. 13, 1930-04-30. Poznań: Drukarnia Polska S.A..
- Księga chwały piechoty, praca zbiorowa, Warszawa 1992, reprint wydania z 1939 r.
- Prinke R. T., Poradnik genealoga-amatora, s. 61.