Władimir Murawjow
Władimir Pawłowicz Murawjow (ros. Владимир Павлович Муравьёв; ur. 30 września 1959 w Karagandzie[1]) – kazachski lekkoatleta startujący w barwach Związku Radzieckiego, sprinter, dwukrotny mistrz olimpijski i mistrz Europy.
| Data i miejsce urodzenia |
30 września 1959 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Obywatelstwo |
178 cm | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Odznaczenia | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Rozpoczął międzynarodową karierę na igrzyskach olimpijskich w 1980 w Moskwie, na których zdobył złoty medal w sztafecie 4 × 100 metrów (skład sztafety: Murawjow, Nikołaj Sidorow, Aleksandr Aksinin, Andriej Prokofjew). W biegu na 100 metrów zajął 6. miejsce w finale[1].
Na halowych mistrzostwach Europy w 1981 w Grenoble Murawjow zdobył srebrny medal w biegu na 50 metrów, przegrywając tylko z Marianem Woroninem, a wyprzedzając swego kolegę z reprezentacji ZSRR Andrieja Szlapnikowa[2]. Zdobył srebrny medal w sztafecie 4 × 100 metrów na uniwersjadzie w 1981 w Bukareszcie[3]. Zajął 4. miejsce w tej konkurencji na zawodach pucharu świata w 1981 w Rzymie[4]. Odpadł w półfinale biegu na 200 metrów na halowych mistrzostwach Europy w 1982 w Mediolanie[5]. Na mistrzostwach Europy w 1982 w Atenach zajął 7. miejsce w biegu na 200 metrów, a w biegu na 100 metrów odpadł w półfinale. Radziecka sztafeta 4 × 100 metrów zdobyła złoty medal, ale bez Murawjowa w składzie[6].
Podczas pierwszych mistrzostw świata w 1983 w Helsinkach był członkiem sztafety 4 × 100 metrów, która zdobyła brązowy medal (biegli w niej Prokofjew, Sidorow, Murawjow i Wiktor Bryzhin). Startował również w biegu na 200 metrów, ale odpadł w półfinale[7]. Zdobył brązowy medal w sztafecie 4 × 100 metrów na uniwersjadzie w 1983 w Edmonton[3].
Radziecki bojkot uniemożliwił mu start na igrzyskach olimpijskich w 1984 w Los Angeles. Na zawodach Przyjaźń-84 w Moskwie zwyciężył w biegu na 200 metrów i w sztafecie 4 × 100 metrów. Zajął 2. miejsce w biegu na 100 metrów w finale pucharu Europy w 1985 w Moskwie[8] oraz 6. miejsce w biegu na 200 metrów i 3. miejsce w sztafecie 4 × 100 metróww pucharze świata w Canberze[9].
Na mistrzostwach Europy w 1986 w Stuttgarcie odpadł w półfinale biegu na 100 metrów, ale był w składzie zwycięskiej sztafety 4 × 100 metrów (Aleksandr Jewgienjew, Nikołaj Juszmanow, Murawjow i Bryzhin), która czasem 38,29 s ustanowiła rekord mistrzostw[10].
Na mistrzostwach świata w 1987 w Rzymie odpadł w ćwierćfinale biegu na 100 metrów, ale zdobył srebrny medal w sztafecie 4 × 100 metróww (biegli w niej Jewgienjew, Bryzhin, Murawjow i Władimir Kryłow)[11]. Jej wynik (38,02 s) był nowym rekordem Europy[12].
Na igrzyskach olimpijskich w 1988 w Seulu wystąpił tylko w sztafecie 4 × 100 metróww, która po zgubieniu pałeczki przez sztafetę USA zdobyła w finale złoty medal (w składzie Bryzhin, Kryłow, Murawjow i Witalij Sawin)[1].
Murawjow był mistrzem ZSRR w biegu na 200 metrów w 1983 i w biegu na 100 metrów w 1985 i 1987[13], a także halowym mistrzem w biegu na 100 metrów w 1979 i w biegu na 60 metrów w 1981[14].
Rekordy życiowe
edytujRekordy życiowe Murawjowa[15]:
- bieg na 100 metrów – 10,20 s (9 lipca 1986, Moskwa)
- bieg na 200 metrów – 20,34 s (18 sierpnia 1984, Moskwa)
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Vladimir Muravyov [online], olympedia.org [dostęp 2021-05-15] (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 463 [dostęp 2021-05-15] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03] (ang.).
- ↑ a b Королева спорта на Всемирных универсиадах 1959– 2011 гг. [online], docme.su, 2013, s. 67 [dostęp 2021-05-15] (ros.).
- ↑ 1st IAAF/VTB Bank Continental Cup IAAF Statistics Handbook Split 2010 [online], IAAF, s. 53 [dostęp 2021-05-15] [zarchiwizowane z adresu 2012-10-26] (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 468 [dostęp 2021-05-15] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03] (ang.).
- ↑ Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 561–562, 565–566 [dostęp 2021-05-05] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
- ↑ IAAF World Athletics Championships Doha 2019 Statistics Handbook [online], World Athletics, s. 97, 225–226 [dostęp 2021-05-15] (ang.).
- ↑ European Cup A Final and Super League (Men) [online], GBRAthletics [dostęp 2021-05-15] (ang.).
- ↑ 1st IAAF/VTB Bank Continental Cup IAAF Statistics Handbook Split 2010 [online], IAAF, s. 25, 54 [dostęp 2021-05-15] [zarchiwizowane z adresu 2012-10-26] (ang.).
- ↑ Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 569, 573 [dostęp 2021-05-05] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
- ↑ IAAF World Athletics Championships Doha 2019 Statistics Handbook [online], World Athletics, s. 88, 226 [dostęp 2021-05-15] (ang.).
- ↑ José María García, Progresión de los Récords de Europa al Aire Libre Progression of the European Outdoor Records (cerrado a / as at 31.10.2016) [online], rfea.es, s. 36 [dostęp 2021-05-15] (hiszp. • ang.).
- ↑ Soviet Championships [online], GBRAthletics [dostęp 2021-05-15] (ang.).
- ↑ Soviet Indoor Championships [online], GBRAthletics [dostęp 2021-05-15] (ang.).
- ↑ Vladimir Muravyov w bazie World Athletics (ang.) [dostęp 2021-05-15].
Linki zewnętrzne
edytuj- Vladimir Muravyov w bazie World Athletics (ang.) [dostęp 2021-05-15].