Uroczysko Jezioro koło Dorohuczy

„Uroczysko Jezioro koło Dorohuczy”
	rezerwat przyrody (projektowany)
Państwo	Polska
Województwo	lubelskie
Położenie	Dorohucza
Mezoregion	Obniżenie Dorohuckie
	Położenie na mapie gminy Trawniki „Uroczysko Jezioro koło Dorohuczy”
	Położenie na mapie Polski „Uroczysko Jezioro koło Dorohuczy”
	Położenie na mapie województwa lubelskiego „Uroczysko Jezioro koło Dorohuczy”
	Położenie na mapie powiatu świdnickiego „Uroczysko Jezioro koło Dorohuczy”
	51°10′17,8151″N 23°01′45,8029″E/51,171615 23,029390

Uroczysko Jezioro koło Dorohuczy – dawny zbiornik wodny, obecnie torfowisko niskie zlokalizowane na północny wschód od wsi Dorohucza, w gminie Trawniki, w powiecie świdnickim (województwo lubelskie), w Obniżeniu Dorohuckim na Polesiu Lubelskim). Jest to jeden z najcenniejszych przyrodniczo obiektów wodno-torfowiskowych Nadwieprzańskiego Parku Krajobrazowego wraz ze strefą ochronną^[1].

Położenie

Teren torfowiska leży około dwa kilometry na północny wschód od wsi Dorohucza w gminie Trawniki na Polesiu Lubelskim (Zachodnim)^[1], bezpośrednio przy północnych brzegach stosunkowo głębokiego Rowu Mokrego^[2]. Od zachodu i południa znajdują się łąki i pola wsi Dorohucza, oddzielone rowami melioracyjnymi. Od wschodu przebiega droga wojewódzka nr 838 z Cycowa do Trawników, oddzielona niewielkim pasem lasów sosnowych i pól. Na północ, za pasem pól, znajduje się torfowiskowe Uroczysko Wisielnica^[1].

Charakterystyka

Torfowisko było w przeszłości zbiornikiem wodnym (dało to asumpt nazwie uroczyska), który zarósł i wypełnił się torfem, stając się torfowiskiem niskim z licznymi torfiankami (wypełnionymi wodą dołami po wydobyciu torfu) z roślinnością wodną, szuwarową, łąkową i zaroślami. Zróżnicowanie i mozaika siedlisk, jak również występowanie roślin rzadkich i chronionych, decyduje o cenności tego ekosystemu. W latach 90. XX wieku proponowano utworzenie tutaj rezerwatu przyrody^[3] o powierzchni 37,34 hektara, jednak do dziś pomysł ten nie został urzeczywistniony. Najniższy punkt terenu znajduje się na wysokości 167,5 m n.p.m.^[1]

Przyroda

Przeprowadzone w latach 1991-1993 badania geobotaniczne pozwoliły na usystematyzowanie wiedzy o występujących w obrębie torfowiska zespołach roślinnych^[1].

Grunty torfowiska pozostają przede wszystkim własnością prywatną. Są to głównie nieużytki, zwłaszcza zakrzewienia i dawne wyrobiska torfowe. Mniejszość terenu zajmują łąki i pastwiska. Warstwa torfu ma miąższość do 2,35 metra, a szarej gytii ilasto-wapiennej o dużej popielności do 1,3 metra. Poniżej zalegają utwory piaszczyste. W gytii dobrze zachowane są szczątki roślinne z przewagą korzonków i skórki bobrka trójlistkowego, turzyc i trzciny pospolitej. Główny składnik torfu to szczątki mchów z rzędu prątnikowców oraz (w mniejszej skali) z rodzaju torfowców i turzyc. Górne warstwy torfu są zmurszałe (poziom murszu ma miąższość od 10 do 30 cm)^[1].

Na obszarze planowanego rezerwatu przeważają gleby hydrogeniczne (pobagienne i bagienne). Mniej jest mineralnych bielicoziemnych. Na obrzeżach występują gleby czarnoziemne. Płytkie wody podziemne występują w utworach plejstoceńskich i holoceńskich. Zwierciadło wód powierzchniowych utrzymuje się na poziomie 167 m n.p.m. i jest nachylone ku dolinie Wieprza^[1].

Teren leży w Lubelsko-Chełmskiej Dziedzinie Klimatycznej. Dominują tu wiatry od wschodu i południa. Średnia roczna temperatura to 7,4 °C (dla okresu wegetacyjnego wskaźnik ten wynosi 13,4 °C). Najwyższe średnie temperatury miesięczne występują w lipcu (18,6-19,2 °C), a najniższe w lutym (-4 do -3 °C). Suma rocznych opadów to 550 mm. Pokrywa śnieżna zalega tu przeciętnie przez 70-80 dni^[1].

Badania wykazały istnienie na terenie torfowiska 27 zespołów roślinnych oraz jedno zbiorowisko o nieustalonej randze fitosocjologicznej w siedmiu klasach, ośmiu rzędach i jedenastu związkach. Większość z nich jest pospolita, znana z doliny Wieprza i Lubelszczyzny. Do rzadkich należą: Nupharo-Nymphaeetum albae, Hottonietum palustris, Thelypteridi-Phragmitetum, Caricetum paniculatae oraz Caricetum appropinquatae. W trakcie badań oznaczono 192 gatunki roślin naczyniowych i trzynaście gatunków mszaków. 22 z nich to gatunki chronione, rzadkie w skali Polski lub regionu. M.in. znajduje się tu jedyne w Nadwieprzańskim Parku Krajobrazowym stanowisko rosiczki okrągłolistnej. Inne cenne rośliny to: kukułka krwista, kukułka szerokolistna, podkolan biały, grzybienie białe, grzybienie północne, okrężnica bagienna, przęstka pospolita, brzoza niska, ostrożeń siwy, pływacz zwyczajny, świbka błotna, bobrek trójlistkowy, tojeść bukietowa i jaskier wielki^[1].

Galeria (zdjęcia przykładowe)

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Anna Łuczycka-Popiel, Danuta Urban, Zbiorowiska roślinne Uroczyska Jezioro koło Dorohuczy na Polesiu Lubelskim, w: Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska, Lublin, nr 6/1995, s. 113-132.
↑ Mapy.cz [online], Mapy.cz [dostęp 2022-08-18] .
↑ A.A. Luczycka-Popiel A.A., O potrzebie ochrony Uroczyska Jezioro kolo Dorohuczy w województwie lubelskim, „Chrońmy Przyrodę Ojczystą”, 49 (4), 1993, s. 78–81, ISSN 0009-6172 [dostęp 2022-08-18] (pol.).

[:0-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Anna Łuczycka-Popiel, Danuta Urban, Zbiorowiska roślinne Uroczyska Jezioro koło Dorohuczy na Polesiu Lubelskim, w: Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska, Lublin, nr 6/1995, s. 113-132.

[2] Mapy.cz [online], Mapy.cz [dostęp 2022-08-18] .

[3] A.A. Luczycka-Popiel A.A., O potrzebie ochrony Uroczyska Jezioro kolo Dorohuczy w województwie lubelskim, „Chrońmy Przyrodę Ojczystą”, 49 (4), 1993, s. 78–81, ISSN 0009-6172 [dostęp 2022-08-18] (pol.).

[1]

[2]

[3]